Haay puk,
Zit op school te wachten op A, ze is in Twisk te toeteren bij West Frisia. Heb vanmiddag het bloemstuk ook maar eens weggegooid. Het was eigenlijk een kerststuk maar eigenlijk ook weer niet. Vandaar dat het wat langer kon liggen. Maar vond het nu wel tijd om het weg te doen. De tulpjes doen het goed, ze blijven maar mooi. Achter je graf komen de eerste groene puntjes alweer de grond uit. We hadden daar in de zomer de blauwe en witte druifjes ingezet en ook nog wat bolletjes van kleine narcisjes. Zou wel leuk zijn als dat nu allemaal eens ging bloeien. We zijn van plan om als het weer bollen plant tijd is er nog meer bij te planten. Wordt het elke keer na de winter een vrolijke boel van kleuren daar. Kregen een berichtje van J dat hij het skiën erg leuk vind en dat hij, volgens hemzelf, met razende vaart van de berg afstuift. Ja we kennen J wel een beetje hè. Blijf je hem wel een oogje in het zeil houden, nu hij zover weg is. O Beppe en oma helpen je er wel bij. Zij passen ook wel op hem, 3 beschermengeltjes nou dat moet dan wel lukken. Morgen zijn A en ik beide vrij, dus dat wordt uitslapen en de was doen en opruimen. A helpt me enorm, heb steeds nog geen energie of kracht om veel te doen. Het lijkt wel of alles me teveel is. Op school gaat het prima, maar zodra ik thuis kom zak ik als een pudding in elkaar. Vreemd is dat toch. Moet er toch maar eens mee naar de huisarts. Krijg nu op mijn schouder ook een soort gordelroos, denk ik, het jeukt, brandt en tintelt en dat er erg vervelend. Misschien komt die lusteloosheid ook wel van de medicijnen die ik allemaal slik. Heb de bijsluiters maar weer eens gelezen en bij sommige staat het er wel bij. Maar ik weet ook wel andere redenen. Verdriet, verdriet, verdriet om jullie drieën. We missen jullie zo. Jouw plotselinge verlies dat was en is nog steeds zo onwerkelijk. Soms wil ik het nog steeds niet geloven maar dan komt opeens het besef dat het echt waar is. Ik moet dan niet te veel gaan denken want dan gaat het in mijn hoofd verkeerd en begint mijn rikketik vreemde klappen te geven. Dus er zijn wel verklaarbare redenen. Het gemis is zo groot. En ik wil je zo graag knuffelen, smakkerds geven, tegen me aantrekken, kroelen en wat nog meer. Nu moet ik het allemaal zo sturen, in de hoop dat het bij je aan komt of niet. Wie zal het zeggen. Je weet maar nooit.
Doeg lieve, lieve, lieve, lieve, lieve, lieve, lieve, lieve, lieve Fietepiet