Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Afira,

Tja, deze tekst had ongetwijfeld boven een Sinterklaas gedicht gestaan. Ja gestaan omdat we niet aan Sinterklaas meer doen. Nu jij bij ons weggevallen bent doen we er helemaal niet meer aan. A en J wilden eigenlijk wel maar snappen ook wel dat het niet leuk meer is zonder jou. We haalden herinneringen op aan de pakjesavonden met opa en oma. De laatste keer dat we dit deden hebben we zo enorm gelachen om de Annie act van jou. Ik ga hier niet verder op in want je weet wat ik bedoel. Wat waren deze avonden altijd gezellig en wat genoten opa en oma hiervan. Nu zegt het me niets meer. A en J willen wel iets doen met de Kerst. We doen nu voor elk een klein cadeautje kopen. Vandaag is het 5 december. Heb het Sinterklaasfeest op school gevierd met mijn groep. Een surprise ochtend, het was gezellig en er waren leuke surprises. Ik doe mijn best om vrolijk te zijn en het lukt me aardig maar altijd is dat éne op de achtergrond waardoor ik niet echt vrolijk ben. Vooral met zulke dagen als vandaag heb ik het extra moeilijk. Blij dat het weer om is. Gisteren hebben we de hele middag hier in de klas gezeten. J moest ook nog een surprise maken, hij viert het zaterdagavond met zijn vriendengroep. Ook ik moest mijn surprise nog maken. Je ziet het moest allemaal weer op het laatste moment, zoveel zin had ik er in. Maar het is goed gekomen. A was met een vriend naar de voetbalwedstrijd van Heerenveen tegen AZ. Ze had de middag van haar leven want Heerenveen won met 5-1. Zaterdag hoefde J niet te voetballen want het had behoorlijk geregend en gestormd, ze gingen met de selectie de zaal in en hebben daar lekker gevoetbald. 's Avonds is A naar een vriendin gegaan in Twisk. Ze is daar na een gezellige avond blijven slapen. 'k Zou nog naar je toe, maar het is al donker buiten. Dat wil niet zeggen dat ik je vergeet. Ik roep straks wel als ik langs kom. Maar nu stuur ik je nu eerst mijn kussen, knuffels en smakkerds.

Doeg meisje, doeg lieverd, doeg lieve schat, doeg Fietepiet, doet Fiet !!!!

Hallo lieverd,

Het is vrijdagavond en ben alleen thuis. J is aan het stage lopen, en A is met papa naar het NHJFO. Het is voor mij één van de weinige keren dat ik niet mee ben naar het NHJFO en waarom ik niet ben weet ik niet. Iets binnenin me zei dat ik maar eens thuis moest blijven. En eigenlijk had ik ook niet zoveel zin. Ze zijn aan het oefenen voor het Kerstconcert, en deze muziek grijpt me nog altijd vreselijk aan. Moet dan altijd denken aan je solo die jij toen speelde. Het was zo zuiver, zo mooi, zo sereen daar in die kerk. Ik snap nu wat L toen bedoelde dat hij een kippevelmomentje had tijdens deze solo. Ook Chr zijn vader vertelde me toen na het concert hoe mooi jij speelde. Ik heb dat moment al meerdere keren teruggezien en gehoord en elke keer moet ik huilen. Ik hoor het nu pas wat mensen bedoelden. Tijdens dit kerstconcert speelde A ook een solo. O wat was ik trots op mijn 2 meiden en dat ben ik nog. Na het concert ben je met Th naar huis gegaan waar ze jouw haar uit elkaar moesten plukken. De foto's heb ik nog, wat een bos was dat toen. We waren de hele middag bijna bezig geweest om het allemaal op te steken. En de herinneringen doen weer zo zeer. Ook moest ik van de week denken aan de laatste surprise die we samen gemaakt hadden voor de vader van Th, een taart met twee lagen. Je vertelde later dat hij er ook nog van geproefd had en ik kan me voorstellen dat jij je bekende kreet van iiieeeuuuuw liet horen. Wat hadden we er allemaal in verwerkt, tandpasta, scheerschuim, gel, en nog meer van dat soort dingen. Maar de hoofdmoot van volgens mij een kwarktaart. Wat een lol hebben we er om gehad. Er stonden ook nog kaarsjes op. Het cadeautje was ergens verstopt in de schuur, bij de grote kraan. O ja, je vertelde me later dat ze de taart aan de kippen hadden gevoerd. Je hebt het daar tijdens het Sinterklaasfeest ontzettend naar je zin gehad. De goudvis die jij als surprise kreeg ligt nog steeds onder jouw bed. Trouwens degene van wie jij deze kreeg woont nu ook in Amsterdam. Ze zijn daar nu ook met z'n tweetjes. Ben vanmiddag even met A naar Hoorn geweest, even gewinkeld. Wat mij mankeert weet ik niet, maar dat winkelen zegt me steeds minder. We hebben wat af geshopt maar ik mis je zo bij deze bezigheid. Ik probeer het voor A leuk te houden en dat lukt aardig, maar het hoeft voor mij niet meer zo. Maar daar zal ik me over heen moeten zetten. Vanmiddag ook maar weer eens naar de kapper geweest. Moeders kan er nu weer tegen aan. Het haar is nu nog witter dan wit. Ze stelde al voor om het te gaan kleuren , maar dat doe ik niet want je hebt altijd uitgroei. Het is nu mooi en heel veel mensen zijn jaloers op de mooie witte kleur. Dus houd ik het maar zo. Op facebook las ik dat jouw werkgeefster op Texel ook behoorlijk aan het investeren in zich zelf aan het doen is. Ze is al naar de kapper geweest om een nieuwe look in haar haar, maar afgelopen week is ze ook naar een tandheelkundige kliniek geweest. Ik weet wat je nu denkt. Morgen ga ik weer met A naar Bergen, ze vindt het nu wel echt leuk en ik moet zeggen ik vind het ook mooi. Gisteren kreeg ze van een dirigent te horen dat ze weer les moet gaan nemen, niet omdat ze niet kan spelen, maar hij vindt dat ze er nog veel meer uit kan halen om nog beter te worden. Dat zijn dus de leuke complimenten. Ook kwam hij al met een naam. A heeft er direct werk van gemaakt en nu maar afwachten. Dinsdag moet ze voor een tweede gesprek naar het VU, dat geeft haar ook weer moed. Duimen maar. Wat moet ik nu nog meer schrijven, J moet morgen ook weer voetballen. Het gaat steeds beter met hem. Het is nu buiten echt herfst/winter weer. Regen, koud, waaien niks aan, ja af en toe schijnt de zon ook nog eens. Door al dit weer zag ik dat er bij jou al een hyacint zijn kopje opsteekt tussen de schelpen. Wel een beetje vroeg vind je ook niet? Het is weer een heel bericht geworden, en daarom sluit ik nu af met jou de kussen, knuffels en smakkerds weer te sturen. Ook voor oma en beppe. Geef ze een dikke smakkerd van ons.

Doeg lieve schat, doeg lieverd, doeg Fietepiet, voor altijd ben je van mij.

Heej lieverd,

Het is woensdag, 30 november, en ik ben nog op school. Gisteren was het 3 jaar geleden dat oma overleed. Weer zo'n dag dat je steeds aan het denken bent. Het leek gisteren wel of het leven even weer stil stond, maar de werkelijkheid was weer eens heel anders. Het leven gaat gewoon door. Jij en oma zijn nu al 3 jaar niet meer bij ons, jij iets langer dan oma. Oma heeft alles nog meegemaakt en ze was zo vreselijk verdrietig om jouw heengaan. Ze kon er bijna niet mee leven. Volgens ons is ze de klap ook niet echt te boven gekomen. Nu zijn jullie daar samen, en ook beppe is daar bij gekomen. Ook zij leed ontzettend onder het verdriet dat één van haar kleinkinderen op zo'n manier het leven liet. Ze was zo verschrikkelijk boos op die gozer. Vandaag zijn we gebeld door RTV Noord-Holland. Zij vroegen ons of we mee wilden werken aan een serie. In deze serie komen mensen voorbij die moeten doorleven na iets vreselijks te hebben meegemaakt. Ze willen de mensen laten weten hoe het met nabestaanden en slachtoffers is gegaan. Natuurlijk willen wij daar aan meewerken. Buitenstaanders mogen best weten hoe het nu met ons gaat en hoe moeilijk het is om zonder jou te moeten doorgaan. Laat de mensen maar weten wat die gozer ons heeft aangedaan. Je ziet het blijft doorgaan. Jouw ongeluk heeft ontzettend impact gehad op vele mensen. Maar het is ook waar, héél véél mensen weten dit. Wij hebben de camera's niet geschuwd omdat we jou beloofd hadden te vechten tegen drankrijders. Maar dat heb ik hier al zo vaak geschreven. Ga zo naar huis, maar eerst nog bij jou aan. Ik denk dat de bloemen nu wel weg kunnen, het moet wel netjes blijven en ik vind uitgebloeide bloemen niet kunnen. Denk dat ik vanavond alleen thuis ben. Papa gaat J halen uit Purmerend, dan kan hij metéén door naar Oktafria, zie nu pas dat de laatste letters bijna jouw naam zijn, had dan ook al afira getypt. En dan daaropvolgend West Frisia. A gaat mee want die gaat bij een vriendin oefenen. Ze gaan met een groepje kerstliederen spelen in een verzorgingstehuis op 18 december geloof ik. Haar vriendin kan daar punten mee scoren voor haar opleiding. Morgenmiddag moet ik weer naar school want dan hebben we de VO adviesgesprekken met de OBD. Altijd wel belangrijk natuurlijk. Je ziet we hobbelen wel wat door. Nu stuur ik je eerst mijn knuffels, kussen en smakkerds maar weer eens. En voor vandaag een dikke kus voor op je voorhoofd. Deden we wel vaker, weet je nog.

Doeg lieve schat, ik houd van je en zal je nooit vergeten, dat kan niet eens.

Lieve anoniem,

We zijn erg onder de indruk van het bericht van je. We weten niet wie je bent maar er is wel een vermoeden. We waren erg verrast door dit bericht, het blijkt maar weer dat er véél meer mensen Afira* missen dan wij weten. Het is voor ons ook goed te weten dat Afira* niet vergeten wordt. Dit helpt en sterkt ons weer. Wij missen haar zo ontzettend, de pijn is niet te vergelijken met een andere pijn. Dit dragen wij het verdere leven met ons mee. En ja jij hebt hetzelfde als wat ik heb, bij elk trompetgeschal denk ik aan mijn meisje en komen de tranen in mijn ogen. Ik weet nog dat de examinator op het formulier van haar C diploma schreef: een fijne trompettiste die de noten in de kern raakt. Ik vond dit zo normaal omdat ik niet anders wist. Maar nu hoor ik het verschil en denk vaak: ja Fiet, je kon goed spelen, je had een fijn geluid.
En ook wij vragen ons vaak af, hoe het maar haar zou zijn??? Zou ze naar Zuid-Afrika gegaan zijn om te stage lopen. Dit had ze in haar hoofd en wat ze in haar hoofd had ging ook gebeuren. Ze had haar hele loopbaan op de hotelschool al bijna uitgestippeld. Mijn laatste gesprek met haar had ik per telefoon. 's Middags belde ze me nog om te vragen wanneer we kwamen. Woensdags zouden we gaan vissen op de Waddenzee en Afira* zou ook mee gaan. Lekker in de zon zitten, maar vissen op makreel leek haar ook wel leuk. We zouden wel kijken wat we zouden doen. Ze vertelde me toen ook dat ze in begin september iets niet kon doen omdat ze op de hotelschool een middagje wijn proeven had, en dit wilde ze niet missen. Ze ging er metéén voor en wat had ze er een zin in. Helaas mocht het niet zo zijn. Als alles door had gegaan zoals het eigenlijk had moeten zijn, zou ze dit haar laatste jaar op de hotelschool zijn geweest. Wat gaat de tijd snel. En zou haar droom dan uitgekomen zijn ???????? Ik denk het wel.
En ja waarom moet God de mooiste bloemen het eerste terughalen ??????? Hieruit moeten we dus uitmaken dat Afira* hier ook bij hoorde, maar God weet toch ook dat hij ons daar een groot verdriet mee doet. Of is dit voor ons een beproeving ?????? Dit zijn van die vragen waar ik dus niet uitkom, ik vind het moeilijk en ik vraag me dagelijks af waar we dit aan verdiend hebben. Een gelukkig gezinnetje, ten gronde gericht door iemand die met veel alcohol in zijn lijf toch ging autorijden. Is het dan zo raar dat ik woest ben op zulke alcomobilisten?????? Ik heb Afira* beloofd om voor haar te vechten, ik blijf er op hameren dat alcohol en verkeer niet samen gaan. Ik grijp iedere kans aan om dit kenbaar te maken. Inmiddels zijn er meer jongeren overleden door alcomobilisten. Als ik met mijn acties maar 1 of 2 kan redden dan is mijn missie al voor een groot deel geslaagd. Voor 2012 wens ik dat iederéén nu eens gaat beseffen dat je niet met drank op moet gaan rijden. Wij hebben dit drama mee moeten maken en ik gun dit niemand, want dit is één van de ergste dingen die je als ouders kan overkomen, je kind overleven.
Lieve anoniem, bedankt voor jouw bericht.

Louis, Geeske, Ariëlle en Joran.

Lieve, lieve Afira.

Ja ik schrijf het nog altijd: lieve, lieve Afira. Want dat zul je voor mij altijd blijven. Eigenlijk ben ik wel een ontrouwe hond, ik schrijf niet echt vaak meer. Maar dat zegt niks over dat ik je niet mis. Dat doe ik alle dagen. Altijd is er wel een moment dat ik aan je denk. Vaak kom je 's avonds voorbij in mijn gedachten. En dan denk ik hoe zou het nu met jou geweest zijn ????? Hoe zou je er nu uitgezien hebben ????? Allemaal van dat soort gedachten. Tot mijn verbazing zag ik jouw ongeluk weer voor t.v., het was in Hart van Nederland. Jouw moeder deed het weer ijzersterk, ze vechten nog steeds voor je en terecht. Het ging over drankverkoop bij benzinestations. Te gek en te triest voor woorden, dit mag niet en kan niet. Toen ik het allemaal weer zag gierde de adrenaline weer door mijn lichaam. Ze hadden er een prachtig item van gemaakt. Je ziet dat het allemaal door blijft leven, mede dankzij de strijd van jouw ouders, je zusje en je broer. Grote Klasse dat ze dit kunnen. Maar het is voor jou. Ter nagedachtenis van jou staat hier een kaarsje te branden, en op deze site heb ik weer diverse aangemaakt voor je. En ik geloof dat er meerdere zijn die dit voor jou doen.
Dag lieve Afira, rust zacht schat.

We zijn ruim drie jaar verder na het ongeluk. Niet helemaal zeker van wat ik moet zeggen, maar ik wilde deze maand toch wat laten weten. Ik zit momenteel in de bibliotheek van Amsterdam, met uitzicht op het conservatorium van Amsterdam. Door de ramen zie ik een jongeman op een hoorn spelen. Hoorn – mijn stad met haar school. Maar in dit verband doet het me denken aan de trompet. Een trompet van Afira die ik in januari 2008 voor het eerst, en helaas het laatst, heb horen schallen in het parkschouwburg ... te Hoorn.

Het was een dag die ik nooit zal vergeten, de bewuste maandagochtend at mijn telefoon ging. “Hey... Dat meisje die gisteren is aangereden op Texel ,dat was Afira.” Een koude rilling ging door mijn lichaam. Ik heb het gesprek afgekapt, ik wilde niet praten. Een lichtelijke obsessie met de zaak ‘Afira’ begon. Hoe is het mogelijk dat zo’n lieve vrouw zoiets overkomt? Wat zet iemand aan om doelbewust het gevaar te nemen om mensen aan te rijden? Zo nu en dan gaat haar naam door de zoekmachines, bekijk ik filmpjes en lees ik artikelen en reacties. Recentelijk is de nieuwe lijst bekend geworden met boeteverhogingen. Direct gezocht naar alcohol en rijden onder invloed. Helaas niets gevonden. Maar het raakt me. Nog steeds is het moeilijk om te zien dat zo’n leuke vrouw, zo aan haar einde is gekomen op zo’n jonge leeftijd. En dat daar schijnbaar een straf op staat van 1.216 nachtjes slapen.

De frustratie en woede zijn niet goed te maken. Het lijkt mij heel moeilijk om als ouders en zusje door te moeten gaan. De wereld om je heen gaat door. Mensen zijn gelukkig, vrolijk, lachen. Iets wat ik de eerste dagen na haar dood absoluut niet kon begrijpen. Hoe het mogelijk is dat mensen na zo’n verschrikkelijk ongeluk door kunnen gaan. Het deed me realiseren hoe vanzelfsprekend mensen alles nemen. Maar ook hoe laconiek ik normaal gesproken omga met overlijdens, de ver van mijn bed problemen. Immers, ik laat mijn humeur ook niet veranderen door de media; het zou ondragelijk worden als iedereen altijd alles zich persoonlijk aan zou trekken van wat er in de wereld gebeurt.

Maar wat zou het fijn zijn als mensen de wijze lessen die uit gebeurtenissen getrokken kunnen worden, toch eens zouden toepassen. Recentelijk is er een discussie geweest over alcoholistische dranken bij tankstations. De laconieke houding van mensen lieten me schrikken. “Het moest allemaal maar kunnen, en hoe ontzettend betuttelend het wel niet was dat het niet mocht.” Onder de noemer betutteling moet tegenwoordig alles kunnen, lijkt wel. Vooral het laconieke gaf mij zorgen. Het idee; “ach, je moet toch kunnen rijden met één biertje. We zijn toch geen kleuters?” Is dit dan de jeugd van tegenwoordig? Waarbij alles draait om dronken worden en hi, ha, ho, lang leve de lol, fuck de consequenties? Realiseren die mensen zich hoeveel pijn zij een ander kunnen aandoen? We zijn drie jaar later, en nog steeds krijg ik het hele ongeluk met een meisje dat ik regelmatig zag, niet losgelaten. Moet je nagaan hoe moeilijk het is voor mensen die echt dichtbij haar staan.

Binnen de theologie hoorde ik ooit een mooi spreekwoord. Een uitleg voor een eeuwenoud gezegde: “The good die young.” Soms, zo nu en dan loopt er iemand op aarde rond, die zo lief is. Zo aardig en zo zorgzaam, dat God niet langer kan wachten haar te ontmoeten. Voor mij is dit het antwoord op de vraag ‘waarom?’. Dat neemt het verdriet niet weg. Het gemis blijft, en ik denk niet dat ik Afira ooit zal vergeten. Haar aanstekelijke lach en geweldige humeur blijven bij. Het lijkt me een heel tweezijdig gevoel voor de directe naasten. Heel mooi, maar ook heel machteloos. Enerzijds is dat het enige wat we nog hebben, anderzijds vergroot dit het gemis. Bij mij blijft vooral de vraag: hoe zou het zijn gegaan als...? Zou ze de hotelschool hebben gedaan? Misschien wel verder in de muziek? Hoe zou ze eruit zien?

En ik geloof dat we daar ooit achter zullen komen. Zoals ik nu naar de jongeman met zijn hoorn kijk, luisteren wij ooit weer naar het mooie geschal wat nooit zal sterven. Bij elke trompet die ik hoor denk ik aan Afira. Bij elke trompettist duikt zij op uit een herinnering. En within that zit een hele mooie herinnering, waardoor Afira altijd onder ons zal blijven. Tot de tijd dat wij aldaar zijn, blijf ik haar gelach, geschal en verhalen missen. Maar nooit zal ons een geweldige herinnering, aan deze prachtige meid, ontnomen worden.

Ik mis je, lief.

Heej lieve schat,

Vandaag toch even bij je langs, hier op deze site. Heb veel reacties gehad op de tv uitzending. Iederéén is het er mee eens, geen drank in benzinepompstations. Dat is toch helemaal niet nodig. Het zijn alleen maar extra inkomsten voor de eigenaars en daar is het hun om te doen. Dus het gaat weer over de ruggen van mensen die zo nodig moeten drinken. Belachelijk. Ben blij dat ik meegewerkt heb, wie weet heeft het nut. Zo metéén met A naar het NHJFO, vandaag in Abbekerk. J kan niet mee want hij is weer in het zwembad. Vanavond is er weer discozwemmen en moeten hij toezicht houden, dit vindt hij iets minder maar hij weet dat dat erbij hoort. Verder is er niet echt veel nieuws. Ik mis trouwens wel een bericht, zeker niet geplaatst of zo, ik weet het niet echt goed meer. Ik vergeet tegenwoordig wel veel. Namen is ook vreselijk, kan ik er gewoon niet opkomen. Het zal wel bij het ouder worden horen en als dat niet zo is, nou dan is het niet echt best. Het kan ook zijn dat het door iets komt wat je heel erg heeft aangegrepen, nou dan hoeven we niet ver te zoeken. Dit gebeuren is iets wat je je hele leven niet meer te boven komt. Lieverd houd je beppe en oma ook een beetje in de gaten, dat is jou wel toevertrouwd. En als je het niet meer weet kun je altijd naar hun toe gaan, dat weet je. Nu nog mijn knuffels, kussen en smakkerds voor jullie. Kaarsjes kan ik op onze com niet meer voor je aanmaken, maar ze staan hier thuis voor je te branden. Zo hoor je er altijd bij.

Voor altijd in mijn gedachten, en je gaat altijd met mij mee, doeg lieverd.

Heej lieverd,

Het is er, de lamp die we zochten voor jouw graf. We hebben lang gezocht, diverse lampen hebben jouw graf gesierd maar nooit was er die lamp die we wilden. Zondag kwamen we eentje tegen bij een tuincentrum. Het is een stormlamp gemaakt van oud hout. Deze past volgens ons bijzonder goed bij het geheel. Het heeft iets van het strand. Nu staat hij nog bij ons in huis, met daarin een kaarsje die voor jou staat te branden. We zijn er ontzettend blij mee. De lamp komt gauw bij jou te staan. Papa en A hebben maandag de bolletjes bij je in de grond gezet. Nu maar afwachten of er in het voorjaar sneeuwklokjes, blauwe druifjes en kleine narcisjes uitkomen. Het zal wel fleurig staan. Maar het grootste nieuws komt nu. Vandaag belde SBS of we wilden meewerken aan een item over dat er in benzinepompstations weer drank verkocht mag worden. Ze vroegen wat wij daarvan vonden. Nu dat antwoord wisten ze natuurlijk allang. Wij zijn daar falikant op tegen. Belachelijk zoiets. En dat heb ik ook verteld voor de camera. Het wordt vandaag nog uitgezonden voor Hart van Nederland in de vroege editie. Ik blijf voor je vechten en SBS helpt ons daarbij. Jouw overlijden op zo'n manier was bij hen als een bom ingeslagen. Daarom blijven ze ons ook volgen als er weer iets op drank gebied is. Wij proberen alles waar we aan mee kunnen doen de mensen erop te wijzen dat je niet met drank op moet gaan autorijden. Je weet nooit wat er gebeuren kan. Trouwens er was net op de tv voor het journaal dat benzinepomphouders die wel drank verkochten alles weer uit de schappen hebben gehaald. Eén heeft een fikse boete gekregen. Door de boete niet te betalen willen ze een proefproces uitlokken om wel drank te mogen verkopen. Ze vinden het niet eerlijk dat wegrestaurants dit wel mogen. Je ziet wat het woordje drank wel niet kan betekenen voor mensen. Je weet dat ik er niet tegen ben, maar ik ben fel als men gaat rijden onder invloed. En dat zal ik altijd blijven omdat één van mijn liefste bezit van me afgenomen is door iemand die wel met drank op ging autorijden. Gisteren ben ik nog op de oude school geweest, Het Werenfridus. We gingen daar onze leerlingen bespreken die in de eerste klas zitten. Er waren leraressen bij die jou nog kenden. Vond het vreemd hoor daar te lopen. Jij hebt daar 5 jaar van je leven doorgebracht en net toen jij je HAVO diploma daar had gehaald hield het hier voor jou op. Jankend heb ik bij je gestaan, al die herinneringen kwamen weer op. En nu vanmorgen SBS weer, het kan soms raar lopen hoor. Het intervieuw werd afgenomen bij het VU medisch centrum omdat A daar een sollicitatiegesprek had en SBS in Amsterdam zit. Hoefden ze niet naar Wieringerwerf te rijden. Dus dat waren twee vliegen in één klap. Zo metéén eerst even naar Hart van Nederland kijken en dan met A naar Wijdenes te toeteren. J is naar zijn stage in het zwembad. Hij vind het ontzettend leuk. Vanavond doet hij met oudere dames aquasteppen. Zou graag om een hoekje willen kijken, of zelf meedoen natuurlijk. Nou meisje, weer genoeg voor vandaag. Behalve nog de knuffels, kussen en smakkerds weer naar je toe sturen. We blijven voor je vechten.
Belooft is belooft, toch ???????????

Doeg lieve schat, doeg meisje, doeg lieverd, doeg lieve troelewoel. LOVE.

Liev Afira,lees in het schrijven van Pap & Mam dat die klootzak is vrijgelaten, inderdaad zoals jouw Pap zegt dit is de rechtspraak,maar zoiemand moest nooit geen rijbewijs meer krijgen,wij leven met jouw ouders mee.
Maken enkele kaarsjes aan,
Lieve groetjes van ons.ouders van *claudia*

Lieve Fietepiet,

Even thuis achter de computer. Heb het schrijven van dinsdag terug gelezen en het is hoog tijd dat ik weer naar je schrijf. Het vervelende nieuws is dat A gezakt is voor haar rijexamen. Jammer, maar er zijn ergere dingen. Veel mensen zakken voor de eerste keer. Ze zakte omdat ze in een smal straatje moest uitwijken voor een tegemoetkomende auto, zij kon achter een auto parkeren maar de examinator vond dat ze te dicht tegen de auto's reed en dat ze te dicht op de auto stilstond zodat ze moest ingrijpen. Flauwe kul natuurlijk, maar je kunt niets inbrengen want zij hebben toch altijd gelijk. Nu maar hopen dat het straks beter gaat. Ik ben er niet rouwig om hoor dat ze niet geslaagd is. Ik laat het niet blijken maar van binnen ben ik gewoon bang om ook haar kwijt te raken, het hoeft natuurlijk niet maar er zijn zoveel gekken op de weg. Daar weten wij alles van. Woensdagmiddag ben ik met 6 kinderen wezen tafeltennissen in Medemblik. Het basisschooltoernooi. Jij bent in groep 8 ook meegeweest naar dit toernooi. Wist het eerst niet zeker maar nu schiet me opeens te binnen dat je de dochter van de trainster van de tafel sloeg. Jij mocht toen meedoen en het ging redelijk goed. Volgens mij werden jullie derde. Afgelopen woensdag was prut want we werden laatste. Maar meedoen is belangrijker dan winnen. Gisteren had ik een baaldag, het lijkt wel of ik donderdags moet uitrusten van de werkdagen. Ook J was vrij van school dus het was allemaal relaxt. En dan is er natuurlijk het toeteren er nog. J op woensdag naar West Frisia en A donderdag naar Wijdenes. Vanavond hebben we voor de verandering eens vrij. Morgen maar weer met A naar de BSO te Bergen. A staat nu achter mij, ze heeft net haar haar geverfd. Iets wat jij ook wel eens deed. Vooral zo tegen de Kerst aan. Jeetje het zijn weer allemaal herinneringen. Vandaag had J een POP gesprek op school, het gaat wel goed met hem. Ook het stage lopen in het zwembad vindt hij leuk. Ze zijn erg tevreden over hem. We zijn ook even bij een kerstshow in Purmerend geweest, we zoeken nog steeds een mooi formaat lantaarntje voor jouw graf. We willen niet meer zo'n grote omdat die teveel ruimte neemt en dat vinden wij zonde. Morgen komen we weer en zetten een nieuwe kaars. Deze kan 70 uur branden. En natuurlijk kijken bij het voetbal van J. Daarna is het feest in de kantine. Maar daar gaan wij niet heen hoor. Ik zit het liefste thuis, daar ben je dicht bij me en kan ik me laten gaan. Daar branden de kaarsjes voor jou, oma en beppe. Ik mis je nog meer als nooit tevoren. Soms weet ik niet met mijn gevoelens om te gaan, het is allemaal zo moeilijk. Ik weet ook dat ik enorm veranderd ben. Dit verlies van jou heeft er zo enorm ingehakt. Het is bijna onmenselijk om één van je kinderen te moeten missen, maar dat heb ik geloof ik al eerder verteld. Alles doet zeer, en van de gedachten kun je zo nu en dan wel gek worden. Slijten zeggen ze, het moet slijten. Maar kan dan iemand vertellen hoe dat gaat of hoe dat moet????? De scherpe kantjes gaan er op den duur wel af, maar wanneer is dat dan, wil ik dat wel. Misschien niet, ik weet het niet. Ik wil je niet verliezen, ik wil dicht bij je blijven. Wie kan mij vertellen waar je bent???? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb of krijg. Het is zo vreselijk moeilijk allemaal. Maar we komen er wel hoor lieverd. We vechten en knokken ons er door heen. En met jou in onze gedachten moet dat lukken. Maar nu stop ik en ik stuur je mijn ontelbare knuffels, kussen en smakkerds weer. Denk je ook aan ons, jij bent ons beschermengeltje toch???????

Doeg lieverd, doeg lieve schat, doeg lieve Fietepiet, rust zacht lieverd.