Lieve, lieve schat. Vanmorgen had ik al een heel verhaal getypt toen ik natuurlijk weer eens op de verkeerde knop drukte, omdat ik met teveel dingen tegelijk bezig was. Ik weet dat er nu een glimlach op je gezicht staat. En ja ik wilde weer te snel en weg was de tekst. Ik had het metéén door. En weet je wat het ergste is, de tekst kwam zo maar. Ik had het natuurlijk vanmorgen weer kunnen typen, maar ik was zo teleurgesteld dat ik er niet toe kon komen om de tekst weer te typen. Ik dacht laat ik het vanavond maar doen, maar ik voel de teleurstelling nog dat ik de juiste woorden weer niet weet. Ik weet dat ik vanmorgen opstond met een vreemd trillerig gevoel. En ik weet wat dat inmiddels betekent. Er heerst dan onrust in mijn lijf. En die onrust komt omdat ik steeds moet denken hoe het 21 jaar geleden ging. ´s Morgens voelde ik gerommel in mijn buik en ik wist toen dat het geen dagen meer zou duren voordat jij ter wereld zou komen. Koninginnedag heb ik toen vanaf de bank gekeken, met zo nu en dan een flinke wee. Mijn gevoel was dus juist. Jij werd ´s nachts om 3.08 uur geboren in het WFG ziekenhuis in Hoorn. ´s Middags was ik nog per ambu naar het ziekenhuis gebracht, gelukkig hoefde je niet met een keizersnee gehaald te worden, je bent op de gewone manier geboren. En wat waren we blij, ons 2de dochtertje was geboren. Je kreeg de namen Afra Theresia, naar de moeder van papa. Je roepnaam zou Afira worden en wat vonden de verpleegkundigen dat een mooie naam. Ze hadden er nog nooit van gehoord en dat was nou juist de bedoeling. Een bijzondere naam voor een prachtig mooi meisje. Die naam zal voor altijd in ons geheugen gegrift staan, ook staat die naam op papa zijn arm, op A haar borst en ook op mama haar borst. Ja die naam staat daar niet voor niets. Hij staat daar bij ons als herinnering aan jou. Jij die niet meer bij ons ben. Jij die maar 17 jaar en 2 maanden mocht worden. En waarom dat weten we allemaal. Dat hebben we te danken aan die ene uit Duitsland, die zich niet beheersen kon wat betreft autorijden en drank. Jij was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats en voorbij was jouw zorgeloos leventje. In 1 KLAP, VOORBIJ. Zelf zul je er, hoop ik, weinig van gemerkt hebben, mijn vragen zijn nog steeds: heb je de auto van die gek aan zien komen, wat heb je er van mee gekregen. Deze vragen maken me gek en er is niemand die me daar antwoord op kan geven. Om één ding ben ik blij, dat je zelf de keuze hebt gemaakt om niet met zo'n gewond lichaam verder te willen leven. Je hebt ons de keuze bespaard omdat je wist dat je het niet zou redden. Dit was vechten tegen de bierkaai. We weten dat alle hulpverleners stinkend hun best hebben gedaan om je te helpen om te overleven, maar je lichaam kon niet verder. Te zwaar gewond. Wat waren wij overstuur en verdrietig toen we dit bericht kregen en wij, wij konden niets voor je doen omdat we niet bij je waren op dat fatale moment. Gelukkig waren er direct lieve mensen bij je in het weiland. Het enige wat wij nog voor je konden doen was: het regelen van een mooie, bij jouw passende afscheidsdienst. En dat is het geworden. Wat hebben jouw maatjes van de muziek voor jou gespeeld, met tranen in hun ogen. Héél Nederland heeft dit kunnen zien, zien wat de gevolgen kunnen zijn als je dronken in de auto stapt om te gaan rijden. Maar nog steeds zijn er mensen die denken dat ze het wel kunnen. We snappen er niets van. Morgen gaan we eerst naar je toe en leggen een bloemstuk waarin 17 rode en 4 witte rozen verwerkt zijn. Een zelfde bloemstuk gaat mee naar Texel waar we het leggen bij jouw bermmonumentje, dit ter nagedachtenis van jou. Morgen, 1 mei 21 jaar. Voor de 4de keer jouw verjaardag zonder dat je er bij bent. Wat doet dat toch zeer. Vanmiddag zijn we wezen eten in het wokrestaurant waar wij met jou, één week voor het ongeluk, nog hebben zitten eten. Jullie werden daar toen afgezet door de dirigent van het NHJFO en Bakhuizen, omdat jullie met hem naar Rastede in Duitsland waren geweest, naar een muziekfestival. Jullie speelden daar met Bakhuizen mee. Wat hebben we in dat wokrestaurant nog plezier gehad. Arm in arm zijn we toen nog naar de auto gelopen. Je wilde nog naar Texel, maar wij vonden dat jullie nog een nachtje thuis konden blijven slapen. Achteraf is dat jouw laatste nacht geweest in je eigen bed. Het is zo afschuwelijk om dat bed onbeslapen te zien, nooit zal je daar weer lekker in slapen. Lieverd ik ga stoppen, de emoties zitten weer heel hoog. Maar ben blij dat ik dit van me af kan schrijven, dit lucht op en het helpt mij om mijn verdriet te verwerken. Vaak hoef ik niet eens na te denken wat ik schrijf, het gaat vanzelf. Ik weet dat er vaak dingen zijn die ik al geschreven heb, maar dan zit me dat vreselijk hoog. Vandaag was het Koninginnedag, de koninklijke familie moest vrolijk zijn, maar diep in hun harten waren ze dat niet omdat ook een zoon van hen een ongeluk heeft gehad en nog steeds in coma ligt. Of dat ooit zal goed komen is de vraag. Vanmiddag sprak ik met een vrouw die het zo moedig vond dat we meegedaan hebben met het tv programma Kruispunt. Wat bleek ook zij hadden een zoon verloren, hij is verdronken. En ze vertelde dat ze het zo herkende. Het is dan wel fijn dat je er met zulke mensen over kunt praten omdat ze hetzelfde voelen. Het is net of er een stukje van jezelf gestorven is en dat voelde zij ook zo. Daarom meisje ben ik zo blij dat ik hier kan schrijven, en ik blijf het doen ondanks het feit dat ik weet dat iederéén mee kan lezen. Nu mijn knuffels, kussen en smakkerds. Dit keer héél véél voor jou, maar ook voor beppe en oma. Vieren jullie je verjaardag maar daar in jullie wereld dan doen wij het hier. Oké? Doeg doeg allerliefste schat, doeg doeg lieve, lieve Fietepie, doeg doeg lieverd, WE LOVE YOU and WE MISS YOU !! XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
