Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Hallo meisje,

Weer kaarsjes bij je aangestoken. Was vandaag weer erg met je bezig. Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom jij. Jij die volop in het leven stond. Begon te genieten van alles om je heen, had toekomstplannen, je wist precies wat je wilde en dan dat vreselijk ongeluk waar jij niets aan kon doen. Hij was er zomaar, je had geen schijn van kans tegen deze zatlap achter het stuur. Door zijn toedoen moet ik hier nu schrijven dat ik je zo ontzettend mis. Je stralende spontane lach, je mooie ogen, ja alles mis ik. Kan nu alleen nog naar een foto van jou kijken en dan komen de herinneringen weer en dan vraag ik me af hoe je er nu uitgezien zou hebben. Iets wat heel wazig zal blijven omdat ik mij jou herinner toen je nog hier was. Lieve Afira, ik denk aan je en zal je altijd missen mijn hele leven lang, bedankt voor alles.
Heel veel kaarsjes en kusjes van mij.

Hay lieverd,

Het weekend is weer voorbij en het is maandag. Van de sneeuwstormen waar ze het over hadden is weinig terechtgekomen. Zaterdagmiddag hadden we nog vergadering van het NHJFO. We zijn op tijd naar huis gegaan vanwege het weeralarm. Moest wel door een sneeuwduin rausen maar dat ging ook nog maar net. Doordag het zo hard waaide stoof de sneeuw van het land af naar de wegen en vormden daar sneeuwduinen. Toen we vandaag weer op de begraafplaats bij je kwamen lag half over jou graf ook een sneeuwduin. Achter je graf was hij doorgegaan en daar lag een hele grote. Heb er nog in gestaan. Op sommige stukken zakte je niet eens weg. Maar ja de sneeuw had vrij baan daar en er kwam heel wat sneeuw van het land af omdat alles nog erg kaal is. Sommige graven waren niet eens meer te zien. We hebben toch maar weer rozen bij je gezet, al zijn het neprozen, het staat weer wat fleuriger. Gisteren hebben we weinig gedaan, lekker thuis gezeten, wat puzzelen en schaatsen gekeken.Ik ben weer erg in de weer geweest met jou, je was eigenlijk geen moment uit mijn gedachten. Wilde graag naar je toe, maar we hebben het risico maar niet genomen om de weg op te gaan. Was erg koud buiten. Soms kan ik tijden naar de vogels kijken die bij ons in de bomen zitten en de kleine appeltjes eruit eten. Je weet wel die bomen aan de zijkant van huis. De bomen zaten vol en ze zijn nu bijna leeg. Ja de vogels moeten toch ook wat, ze kunnen amper iets vinden met de sneeuw. Ook gooien we elke dag appels buiten en daar komen de merels en lijsters op af. Een prachtig gezicht hoe ze de stukjes appel verorberen. Ook zijn de koolmezen weer aanwezig en balanceren aan de vetbollen en pinda's. Vandaag even met Ariëlle naar de Boet geweest. Voor de honden weer wat meegenomen en voor Ariëlle een paar orchideeën voor in de vensterbank. Ariëlle in de rolstoel mee. Had ze weer even wat anders. Vanavond weer naar KNA in Purmerend. Ariëlle wil graag meespelen, ze moet het maar proberen. Vrijdag hebben ze weer NHJFO en dan wil ze toch ook weer mee doen.Woensdag is het 13 januari en dan is het anderhalf jaar geleden dat je we je kwijt zijn. Kan er eigenlijk niet over uit dat de tijd zo snel gaat maar je ziet de tijd loopt gewoon door. Ik denk altijd met zoveel liefde aan jou terug en dat is natuurlijk ook logisch jij bent mijn dochter, net als Ariëlle en Joran waar ik ook ontzettend veel van houd. Meisje hier zijn mijn knuffels, smakkerds en kusjes weer van mij voor jou en de anderen. Vergeet je hen niet? Maar dat doe jij niet dat weet ik zeker.

Doeg mijn lieve schat, doeg troelewoel, doeg puk, doeg lieverd, rust zacht.

Hallo lieve schat,

Het is vrijdag, 8 januari. Het weekend staat alweer voor de deur. Wat gaan de dagen toch snel. Ariëlle zit nu een week met haar gebroken enkel en het komt haar al de keel uit. Ze kan eigenlijk niets. Een beetje hangen op het bed, tv kijken en laptoppen. Sms doet ze ook veel. Haar wereldje is nu eventjes klein, ze moet geduld hebben en dan komt het wel goed. Ik snap ook wel dat het haar even te veel wordt. En dat is natuurlijk helemaal niet erg.
Ben vanmiddag bij je geweest, kon er goed met de auto komen omdat er geschoven en gestrooid was. Maar op de paadjes lag nog veel sneeuw en ik kon onze voetstappen van zondag nog zien. Vond het wel mooi daar, sneeuw die nog onberoerd was, heerlijk om daar door heen te lopen. Het deed me denken aan een boek van W.G. v/d Hulst. Voetstapjes in de sneeuw. Jouw graf ligt onder een prachtige witte denken en ligt er heel sereen bij. De lantaarns steken nog boven de sneeuw uit en de rest is bedekt met sneeuw of een toef sneeuw. Kon de kaars niet meer in de grote lantaarn zetten want kreeg het deurtje niet meer open. Zou de kaars toen in een vaas zetten maar de kaars kreeg ik niet aan. Dus maar weer mee genomen. Zag dat er denk ik morgen ook weer iemand bijkomt. Niet aan jullie kant maar aan de andere kant van het grote pad. Het doet me altijd zo goed om daar even bij je te staan. Zo alleen met jou, en dan beseffen dat ik je zo heel erg mis. Zo erg dat het zeer doet en dat de tranen dan vanzelf komen. Ik laat ze dan ook maar de vrije loop. Hoor net dat er het weekend veel sneeuw zal komen dat betekent dat het moeilijker wordt om bij jou te komen. Strooien doen ze alleen nog maar op de grote wegen omdat er een zouttekort dreigt. We doen ons best om te komen hoor lieverd. Tja wat moet ik nog meer schrijven. Alles wat ik kwijt wil heb ik al zo vaak geschreven, maar dat is ook het gene wat me het meeste bezig houdt. Het grote gemis naar jou en altijd weer die vraag Waarom nou jij??? Was jij aan de beurt???? Waarom, jij hebt toch niemand wat gedaan????? Hier krijg ik nooit een antwoord op en niemand zal mij hier ook een antwoord kunnen geven. Dit is allemaal zo erg. Meisje ik geef je de knuffels, kussen en de smakkerds weer voor deze dag. Ook voor de anderen die daar bij je zijn. Beppe, oma, pake en Aura.
Doeg allerliefste Afira, doeg lieve lieve Fiet, doeg lieve lieve schat.

Lieve Fiet,

Daar ben ik weer. Dinsdag voor de laatste keer geschreven. Gisteren, woensdag, ben ik weer voor 100% aan het werk gegaan. Bijna anderhalf jaar na jou ongeluk. Het werken gaat wel weer goed, maar moet heel vaak tijdens de lessen aan jouw denken. Maar dat zal altijd wel zo blijven. Gistermiddag ging het weer heftig sneeuwen. Ben gauw naar huis gereden, maar de rijksweg was al helemaal wit. Vond het hartstikke eng om te rijden. Er kwam veel sneeuw en het was één chaos. Had eigenlijk naar jou toe willen gaan maar het weer belette me dit. De wegen waren hartstikke slecht. Ook vandaag ben ik niet geweest omdat we vergadering hadden tot 5 uur en toen ik weg ging van school was het al bijna donker. Heb wel tegen je gepraat in de auto, je hebt het vast wel gehoord en ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik niet bij je ben geweest. Er ligt vast een prachtige witte warme deken over jouw graf. Ga er een foto van maken. Zeker weten dat ik morgen wel langs kom. Weet niet of er nog meer sneeuw komt, er heeft de laatste jaren nog nooit zoveel gelegen. Behalve die éne keer dat jij en Ariëlle met de slee boodschappen hebben gedaan. Toen konden wij de straat niet uit komen omdat de sneeuwschuiver al de sneeuw voor de oprit naar de Jol had geschoven en wij er niet door heen konden. Wat een lol hadden jullie want toen hoefden jullie ook niet door school. Jullie hebben toe boodschappen voor opa en oma en voor ons gehaald met de slee. En jij genoot van dit witte goedje. Ik zie je nog binnen komen met je mooie rode wangen en stralende ogen. En nu mag je dit nooit meer mee maken. Van al die herinneringen word ik altijd een beetje stil, dan denk ik aan jou, hoe je was, wie je was en dan hoop ik dat je zo binnen komt lopen. Valse hoop, want ik weet dat dit niet zal gebeuren. Vanmiddag zei iemand in de klas waarom er geen feeën waren en toen zei ik: ik wilde dat ze er waren en dat ze mijn wens in vervulling wilden laten gaan. Dan zou ik heel blij zijn, overgelukkig. Wat voor wens hoef ik denk ik niet te vertellen, ja dat jij weer bij ons zou zijn. Wensen, ik wilde dat ze uitkwamen.
Heb op het ogenblik ook regelmatig contact met een moeder die verleden jaar ook een dochter is verloren door een verkeersongeluk. Dit voelt erg goed, omdat we allebei hetzelfde voelen. We praten over ons verdriet en over het gemis en over van alles en nog wat. En jij, praat jij veel met oma en beppe? Hebben jullie pake ook gevonden? En hoe gaat het met Aura, heeft ze het daar bij jullie naar haar zin? Hoop dat ze niet meer zo ziek is. Lieverd ik weet dat ik geen antwoord terug krijg maar dat hoeft ook niet. Ik vind het heerlijk om gewoon met jou te praten, dit geeft mij het gevoel dat je er nog steeds een beetje bent. Ik weet ook dat ik je moet loslaten maar dat kan ik nog niet, maar het komt wel. Dat betekent niet dat ik je zal vergeten want dat kan nooit omdat jij mijn dochter bent en je zult er altijd bij blijven horen. Altijd zal ik jouw naam blijven noemen. Heb heimwee naar je maar ook naar beppe en oma. Wil jij ze voor mij ook kussen, knuffels en smakkerds geven. En ook aan je pake die je daar hebt leren kennen. Dan geef ik ze aan jou.

Doeg mijn lieve kleine meid, doeg stralende ster ik houd van je. XXXXXXXXXX

Lieve Afira
Een paar extra kaarsjes voor jou.
Voor Ariëlle beterschap gewenst, dit is wel een heel naar begin van het nieuwe jaar.
Voor de hele familie, een gezond en gelukkig 2010. Hopelijk krijgen we allemaal wat rust, dit gemis is haast niet te dragen.
Liefs,
Oma van Suus

Hoi lieverd,

Maandag 4 januari. Joran is weer naar school. Niet dat hij het leuk vindt maar hij zal wel moeten. Vandaag met Ariëlle naar het ziekenhuis om te laten zien hoe het met haar wond is. Nu dat was prima. De chirurg die haar geopereerd heeft keek er zelf naar. Een erg leuke man die ons uitlegde wat er precies gedaan is. Ook was er een leuke arts-assistent bij, ook die was bij de operatie. Het gekke is dat iederéén zo lief voor ons is. Eén ding weten we wel, dat iederéén weet wat er gebeurd is met jou. Het is net of iederéén medelijden met Ariëlle en ons heeft. Over twee weken moet Ariëlle terugkomen omdat de chirurg de wonden en het been nog een keer wil zien. Ze moet dan ook een foto laten maken om te kijken of alles naar behoren gaat. Dat is ook zoiets, ze willen graag dat alles goed komt met de enkel. Wel zal ze nog een keer geopereerd moeten worden om de pen of draad die in de binnenenkel is aangebracht te verwijderen. Het plaatje kan erin blijven. Als ze daar last van krijgt mag het er ook uit.
Gisteravond zijn we naar KNA geweest. Joran doet het prima op zijn bariton, je weet wel die kleine waarmee Ariëlle bij Pats Boem speelde. Ze hadden gisteren oliebollen repetitie en ze wilde er graag heen. Is natuurlijk wel goed om dat te doen. Vandaag zijn we naar de kapper geweest om haar haar te laten wassen, want dat kan niet boven. Dan moet ze in bad klimmen en dat kan niet dus heeft Bianca haar haar gewassen en ingevlochten. Dan zit het haar wat beter als ze in bed ligt. O ja dit was ik nog vergeten te vertellen. Je grootste vriendin Marleen heeft ook een auto ongeluk gehad. Ze moesten uitwijken voor een tegenligger en zijn in een slip geraakt en tegen een boom geknald. Gelukkig zijn ze er goed voor weggekomen. Een vriend van haar reed. Marleen had alleen een hoofdwond en hij had waarschijnlijk zijn elleboog gebroken. Ze was erg geschrokken en moest ook metéén weer aan jou denken. Ja meisje je ziet het gaat allemaal door. Het had met Marleen ook veel slechter kunnen aflopen want ze zat ook nog eens niet in de gordel. Stom, stom , stom, dat zei ze zelf ook al. Nou je bent weer helemaal op de hoogte. Stuur je de knuffels, kusjes en smakkers weer voor jou, oma en beppe. En natuurlijk voor Aura.

Doeg mijn lieverd, ik mis je, heb heimwee en ik houd van je. Doei doei doei.

Heej lieve schat,

Heb nog een boel in te halen. Zaterdagavond zijn we nog een keer met Ariëlle naar het ziekenhuis geweest. Ze kreeg allemaal rode strepen op haar been en aan de onderkant een grote rode gloeiende vlek. Het zag er allemaal maar vreemd uit. In de sneeuwbuien zijn we naar Hoorn gereden. Gelukkig was er niets ernstigs aan de hand maar het waren wel beginnende verschijnselen van een onsteking. Dus aan de anti-biotica, dit kan geen kwaad. Op de terugweg weer door de sneeuw. Soms vond ik dit best wel eng maar papa is erg voorzichtig.
Zondag lag er erg veel sneeuw en de zon scheen. Wat een prachtig gezicht. Dit was net wat voor jou geweest. Foto's nemen hiervan vond je zo mooi en je maakte ook mooie foto's, je had er wel oog voor. We hebben Ariëlle in de auto gezet en zijn naar Twisk gereden. West Frisia gaf een nieuwjaarsconcert. Was weer even wat anders en het gaf voor Ariëlle weer wat afleiding. Na het concert zijn we ook bij jou langs geweest. Jouw laatste plekje lag onder een dikke witte deken. Een prachtig gezicht. We hebben het mooi zo gelaten. Alleen de kaars in de voorste lamp weer aangestoken. De achterste lamp zat onder de sneeuw. Daarna hebben we voetstappen in de sneeuw gespeeld, want er had nog niemand gelopen. soms stonden we tot de kuiten in de sneeuw. Vlakbij jou was een sneeuwduin gevormd. Maar zal blij zijn als alles weer weg is, dan kunnen we weer gewoon bij je graf om kaarsen aan te steken. Nu ligt alles onder een dikke laag sneeuw. In het volgende bericht vertel ik je over maandag en dinsdag en dan zijn we weer bij.
Een paar extra kusjes, knuffels en smakkerds van mij en van ons voor jullie.

Doeg lieverd, blijf jij maar lekker stralen zoals je altijd al deed. Doeg.

Hoi meisje,

Ariëlle is weer thuis. In haar kuitbeen zitten schroeven, pennen en plaatjes, 2 wonden aan de binnenkant en buitenkant elk één en een pikzwarte/blauwe enkel. Ze heeft geen gips maar dat hoeft ook niet omdat die schroeven en plaatjes alles bijelkaar houden. Ze mag 6 weken niet op het been staan of lopen en dan mag ze het weer rustig aan op gaan bouwen. Ze heeft veel pijn maar krijgt ook veel pijnstillers. Meisje wat zul jij een pijn gehad moeten hebben, gelukkig heb je er niets van mee gekregen en dat is maar goed ook denk ik. Als Ariëlle al zo zie met zoveel pijn dan krimpt mijn hart bij de gedachte aan jou. Gelukkig is het bij Ariëlle maar bij haar kuitbeen gebleven maar we weten heel goed dat het ook heel anders kan en dan hoeven we alleen jou naam maar te noemen. Ons leven moet zich nu even aanpassen aan Ariëlle, maar ook het gebeuren van jou beheerst ons leven nog altijd.
Het heeft weer behoorlijk gesneeuwd, wat zou je genoten hebben van dit alles. Ik zie zo je stralende snoet voor me, dikke rode wangen van de kou en die glinsterende stralende ogen. Wat hield je ervan. Jammer dat je dit niet meer mag meemaken. We zien wel of er dit jaar geschaatst kan worden, ook iets wat je prachtig vond om te doen. Vroeger wilde je zelfs schaatster worden. Je kon het ook wel aardig goed, maar je deed het alleen voor je plezier want dat was het voornaamste, lachen, lol hebben en kijken hoever je lichaam kon gaan. En dan konden die ogen stralen. Zie ze zo voor me. Wat zou ik die ogen graag nog een keer in het echt willen zien, wat zou ik graag nog eens lekker willen vasthouden en knuffelen. Maar niks kan meer. Alleen de foto's, filmpjes en de herinneringen zijn er nog. En die koesteren we.
Het wordt tijd voor je knuffels, kusjes en smakkerds. Hier zijn ze weer, je weet wat je moet doen.
Doeg meisje, doeg lieve schat, laat je ogen maar weer stralen, groetjes.

Heej lieverd,

Nou 2010 begint voor ons ook weer mooi hoor. We dachten dat we dit jaar maar eens niets moesten hebben en wat denk je, om een uur of half zes belt Ariëlle ons uit bed. Helemaal overstuur. Bleek dat ze bij Charlotte achter in de steeg te zijn uitgegleden en heeft ze haar kuitbeen net boven haar enkel gebroken. Een pijn dat ze had. En ze lag daar ook nog helemaal eenzaam en alleen op het ijs en in de sneeuw. Gelukkig had ze haar mobiel en belde ze ons. Papa en Joran zijn er metéén heen gereden en ik heb Ariëlle aan de praat gehouden per telefoon. Gelukkig had Joran Ariëlle gauw gevonden en toen kwamen ook de anderen er al aan. Metéén 112 gebeld en voor die er waren had ze al met al een half uur in de kou gelegen. Ze hadden wel dekens over gedaan maar ze lag toch nog op ijs en sneeuw. Het ambulance personeel wilde haar zo snel mogelijk daar weg hebben omdat ze echt al verkleumd was. In het ziekenhuis bleek dat ze haar been lelijk gebroken had volgens de arts. Na twee keer zetten bleek het bot nog niet goed te staan en besloten ze haar op te nemen en zo snel mogelijk te opereren. Dat is inmiddels gebeurd en Ariëlle is er goed mee aan. Ze beseft nu wat voor pijn jij hebt moeten hebben gehad, maar gelukkig heb je die pijn waarschijnlijk nooit gevoeld. Ook wisten ze in het ziekenhuis metéén al wie wij waren en ze waren allemaal even lief voor ons. Ze wisten allemaal wat er met jou gebeurd was en vonden het ook allemaal verschrikkelijk. De verpleger die steeds bij jou is gebleven werkt zit ook op de ambu in Hoorn. Ik hoorde later dat er in het ziekenhuis in Hoorn veel over gepraat is, mede doordat er ook ambu verpleegkundigen van Hoorn op de ambu op Texel zaten toen jij daar in het weiland lag. Weet niet of Ariëlle morgen al naar huis mag want ze deed veel overgeven. Gips heeft ze niet omdat ze nu een grote wond heeft. Het bot zit met pennen, schroeven en plaatjes weer aan elkaar vast. Voorlopig mag ze geloof ik 8 weken niet op het been staan. Lang leve de lol. En daarna mag ze weer heel rustig gaan belasten. Wat een begin zeg. Het nieuwe jaar was nog maar 5 uurtjes oud en dan gebeurt dit. Dus 2010 zal nu eerst in het teken staan van Ariëlle haar gebroken been. Het bed staat al in de kamer voor het raam. Kan ze mooi tv kijken en met haar laptop spelen. Ik moest je dit even vertellen. Wilde steeds beppe ook bellen en dan realiseerde ik me dat dat niet meer kan. Wil jij het beppe en oma vertellen. En wil jij een beetje bij haar blijven? Dan stuur ik je mijn kussen, knuffels en smakkerds weer. Moest weer de hele tijd aan jou denken vooral toen dat telefoontje van Ariëlle kwam. Je schrikt metéén weer.
Doe je groeten aan de anderen?
Doeg lieverd, doeg schat ik houd van je en mis je nu enorm. XXXXXXXXXXXXXXX

Lieve lieve Afira,

De eerste kaarsjes van het nieuwe jaar staan alweer voor je te branden. Wat was het weer vreemd tijdens de jaarwisseling. Het was de tweede keer dat je er niet meer bij was. Deze keer was Ariëlle er ook niet bij, ze had gekozen om het hier in Wieringerwerf uit te zitten. Wat miste ik je vanavond. Eerst zijn we zijn we bij jou geweest en later zijn we ook weer bij beppe in Koudum een kaarsje wezen aansteken. Ook hebben we in de DG kerk kaarsjes voor jou, beppe en oma aangestoken. Moest toen weer huilen van verdriet. Gelukkig snapten de anderen wel waarom. Ook tijdens de jaarwisseling vloeiden de tranen weer. Ik mis je toch zo, ook waren er nu tranen voor beppe. Daar konden we ook niet meer heen. Dat deden we andere jaren altijd. We hebben wel drie lawinepijlen de lucht ingeschoten en die gaven me toch knallen. Ze gingen achterelkaar de lucht in dus de knallen kwamen vlak achterelkaar. Ook hadden we weer van die potten die jij zo mooi vond. Die steken we nu elk jaar voor jou aan. Wij genieten dan natuurlijk ook. Jij van boven en wij van beneden. Ook heb ik je naam gegild toen de lawine pijlen de lucht ingingen. Deze waren natuurlijk ook speciaal voor jullie.
Verder viel er weinig te beleven. We gaan nu het jaar 2010 in en we wachten maar af wat dit jaar ons zal brengen. Maar het verdriet om jou zal nooit minder worden alleen maar meer. En wij zullen moeten leren hiermee om te gaan. Het zal wel met vallen en opstaan moeten gebeuren maar dat vind ik niet erg. Ik hoop dat jij ons daarbij gaat helpen. Meisje hier komen de knuffels, kusjes en smakkerds voor de eerste keer dit jaar weer aan. Jij geeft ze ook maar aan beppe en oma en niet te vergeten aan Aura.

Doeg lieve meid, in gedachten altijd bij ons, je zit diep in onze harten.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX