Lieve Ab,
We leerden elkaar kennen in Wageningen. Samen met John richtte je de Paardenfokkerij Studieclub op. Jij was voorzitter, later werd ik penningmeester. Het was een ontzettend leuke tijd waarin we voor medestudenten vele excursies en discussiebijeenkomsten organiseerden. Kritisch als jullie waren, was dat nooit bij de eerste de beste. Het moest een bewezen stal zijn van iemand met visie op fokkerij en die ons daar veel over kon vertellen. Mensen om van te leren en mee te discussiëren. We kwamen daardoor voor paardenliefhebbers op de meest inspirerende plekken.
Ik mocht jullie graag. Jij waaide regelmatig even aan voor een ‘bakkie’. Dan hadden we het over van alles: over bestuurlijke zaken, je stage bij de Equine Fertility Unit in Newmarket, maar ook over hoe mensen met elkaar omgaan, over relaties, familie, over paarden.
Ik weet nog dat we bij je ouders thuis langs gingen en op stal gingen kijken. Je vader werkte bij de Wegenwacht. Een beroep dat ik associeer met mensen die in de stromende regen de meest inventieve oplossingen bedenken om een ander uit de misere te helpen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Van je moeder kregen we een lekker bakje koffie. Het was er gezellig.
Na de studie zagen we elkaar veel minder. Wel deden we promotie onderzoek bij dezelfde prof in Utrecht. Als we elkaar tegen kwamen had er vaak lange tijd tussen gezeten. Maar dat gaf niets. We praatten gewoon weer verder waar we gebleven waren. Bij jou had vriendschap iets onvoorwaardelijks, ongedwongen en was tijdloos.
In 1999 zocht ik een stal voor mijn rijpaard. Je bracht me weer in contact met Piet Schaap, die een plekje voor me had. En met Piet ook weer in contact met John.
Daarmee brak een voor mij nieuwe tijd aan van tuigpaarden, waar jij en John heel bedreven in waren. Ik ging mee op concours en mocht hand en spandiensten verrichten. Veel geleerd. En wat hebben we genoten van je nuchtere humor en grappige verhalen.
Als ik iets onhandigs deed werd ik hartelijk door je uitgelachen, zo niet gebulderd. Daarna was je nooit te beroerd om mee te analyseren wat er beter kon. Je gaf altijd vertrouwen.
Je gaf ons veel Ab. Een geweldige kameraadschap met John. Een fijne vriendschap voor mij. Een getuigenis van ons huwelijk.
Ineens werd je ziek....
Na een periode van intensieve behandelingen knapte je weer op. Je kon weer dingen doen samen met je gezin. Toch kwam het weer terug. Nu gaf het je nauwelijks kans. Je lijf veranderde, je had pijn, je had het koud. Maar je was zeker niet van plan op te geven. Je wilde door, bij je gezin zijn.
Van de zomer kwam je langs om een aanhanger te lenen. Je had een boot op het oog. Die wilde je ophalen en opknappen. Je wist al hoe je dat ging doen. ‘Zou voor de kinderen toch leuk zijn als ze die konden pakken om te gaan varen’, zei je. Wat een mooi doel. Ik vroeg me van binnen af ‘Zou hij de kans krijgen het af te maken?’
We pakten samen de aanhanger uit de carport. Jij koppelde ‘m aan de auto. Ik stond achter je en zag hoe je ziekte je spieren op je rug en schouders had ‘opgevreten’. Maar jouw wilskracht was onaangetast.
Ik checkte de lichten en deed het hek achter je dicht. Daar ging je. Even schoten de tranen in mn ogen. Indrukwekkend hoe je dingen deed uit liefde voor je kinderen. Daar leefde je voor en daar leefde je van. Het geluk van je kinderen was je doel en tegelijk je brandstof.
We missen je Ab, mooi mens.
Liefs, Wiepk
