We hebben elkaar voor het eerst ontmoet bij de inspraakprocedure voor het nieuwe structuurplan van Vlaardingen in de tachtiger jaren. Ik was, samen met een aantal studenten uit Delft, begeleider van een aantal werkgroepen. Jij was als bewoners van de Oostwijk, deelnemer in een groep die ik begeleidde. Jij studeerde, net als ik, aan de afdeling Bouwkunde in Delft. We raakten snel bevriend en kwamen bij elkaar thuis om over de Vlaardingse plannen te overleggen. Bij een van mijn bezoekjes in de Oostwijk vertelde je me van het gat in de heg tussen jouw tuin en die van je overbuurvrouw en wat daar uit voort was gekomen.
Na het structuurplan werd een nieuw verkeerscirculatieplan voor Vlaardingen opgesteld. Een aantal van de insprekers van het structuurplan deed toen ook mee met de inspraakprocedure voor dat nieuwe plan. Wij vormden een hechte en actieve groep samen met o.a. Arie v.d. Mark, Cees Clement en Emiel van Velzen. Vele avonden hebben we gewerkt aan een rapport waarin onze plannen waren uitgewerkt. Ter ondersteuning van het rapport maakten we een diapresentatie met ingesproken tekst, die we bij een raadscommissievergadering lieten zien.
Na de vaststelling van het verkeersplan bleven we met een aantal van de deelnemers van onze groep contact houden. Arie huurde op zaterdagavond een tennisbaan in het Hof onderaan de watertoren. Zo ontstond ons tennisgroepje in Vlaardingen. Wij speelden wat en lazen de krant als anderen op de baan stonden. Het was vooral een heel gezellig uitje op de zaterdagavond. Jij was er bijna altijd, ook later toen je met Ann vertrok naar Rotterdam. Het tennissen hebben we later nog wel voortgezet op tennispark “Centrum” vlak bij de Claes de Vrieselaan.
Samen met Arie maakten we met z’n drieën architectuurtripjes, o.a. naar Brussel en omgeving, en natuurlijk ’s avonds lekker eten in het centrum van die stad.
Je was inmiddels als projectcoördinator werkzaam bij het projectteam Bloemhof in Rotterdam Zuid. Ik weet nog goed dat een van mijn bazen van het architectenbureau ABBT waar ik toen werkte, naar mij toekwam met een brief van de Gemeente Rotterdam, waarin ons bureau werd uitgenodigd mee te doen aan een architectenselectie voor het project Putseplein in Bloemhof, en onderaan de brief stond jouw naam. Toen ik mijn baas vertelde dat ik jou goed kende werd besloten dat ik samen met mijn collega Hans Gijzen naar de selectiegesprekken zou gaan. Je hebt me toen verteld dat je zelf geen invloed hebt gehad op de keuze van de drie geselecteerde bureaus. Die was bepaald door de twee opdrachtgevers van het project, het gemeentelijk woningbedrijf voor de woningen en een kerkbestuur voor een diaconaal centrum dat in het project geïntegreerd moest worden. Wij wonnen uiteindelijk de selectie en zo kwamen we met z’n tweeën in het bouwteam terecht, jij als procesbewaker en ik als architect. Het was een mooie tijd. We spraken elkaar wekelijks, en zaten samen aan tafel bij de bouwvergaderingen. De enige zorg die ik had was dat het project onze vriendschap niet in gevaar zou brengen. Het is gelukkig allemaal prima verlopen. Samen met mijn collega Hans speelden we mee in het zaalvoetbalteam van het projectbureau. Zo waren we naast het tennissen ook met elkaar aan het voetballen. In die tijd ontstond het bureau A3, waarin ik een van de oprichters was. Na het opheffen van het Bloemhofvoetbalteam hebben we het zaalvoetballen doorgezet met A3. Zo kwam jij en nog een paar anderen uit Bloemhof zoals Rob en Aydimir terecht in ons A3-team. Jouw voetbalkwaliteiten kwamen niet altijd goed uit de verf maar het ging jou, volgens mij, vooral om de sociale contacten. We hebben het voetballen nog heel wat jaren volgehouden.
We spraken vaak bij jou thuis af en dan at ik meestal mee. Regelmatig waren er ook andere gasten aan tafel en zo ontstond ons eetclubje met Jan, Hugo en Tieke. In die periode vierden wij samen met Tieke bij jou thuis onze gemeenschappelijke verjaardag (van drie leeuwen). Het was een groot feest met aan het eind van de avond een enorm onweer.
Onze bouwactiviteiten waren na het Putsepleinproject nog niet voorbij. Met A3 hebben we de verbouwing van jullie woning aan de Claes de Vrieselaan gedaan. Veel later heb ik je nog wat kunnen helpen bij een verkenning voor een eventuele verhuizing naar een pand aan het water in Overschie. De aankoop van dat huis ging niet door en jullie bleven wonen aan de Claes de Vrieselaan. Daar zagen we elkaar o.a. bij verjaardagen. Op een van die feestjes kon ik je blij maken met een aantal stekelbaarsjes die ik had meegebracht in een Thuis heb ik een aantal tastbare herinneringen aan je. In onze hal hangen twee aquarellen van je. De eerste heb ik gekocht op een tentoonstelling van jouw werken in een locatie aan de Slinge. De tweede gaf je mij tijdens de receptie in het Deltahotel in Vlaardingen voor mijn pensionering. Dat was de laatste keer dat wij elkaar spraken.
Je was een van mijn dierbaarste vrienden.
Arno

Ergens eind jaren zestig moeten wij Wim in Delft zijn tegengekomen. Waarschijnlijk tijdens een feest op de Oude Delft 106, maar in elk geval tijdens de zeiltochten die vanuit dat huis jaarlijks werden ondernomen. Er werd een tjalk gehuurd, iemand “schipperde” en we zeilden vanuit Muiden met de wind mee, naar Enkhuizen, Harlingen, Terschelling en verder. Dat smaakte naar meer en verschillende vrienden knapten een oude tjalk of klipper op en gingen zeilen met betalende gasten. Dat was niks voor Willem: zeilen doe je met vrienden. Hij kocht samen met Miel een aakje en ze kregen dat met veel inspanning zeilend. En zo gingen we met de “Nooit Volmaakt” op zeilvakantie, Liesbeth en Kees, Frank, Roosje en Piet, Tanno en Willem als onbetwiste schipper in zijn onafscheidelijke witte trui en met zijn even onafscheidelijke hondje Kolga. Het zeilen was prachtig, met mooi weer en het windje mee, of spannend, met harde wind en een rif in het zeil. Droogvallen op de platen ver van de bewoonde wereld was steeds weer een belevenis. Met slecht weer lagen we het liefst in de haven, niet ver van de kroeg. Een mooie tijd was dat, vol gesprekken over nu en later, over boten, vrouwen en de liefde. En het wérd later, en we verloren elkaar uit het oog. Tientallen jaren bestond onze enige verbinding uit de kaart met goede wensen voor het nieuwe jaar die we elkaar trouw stuurden. Die van jullie bestond meestal uit een door Wim gemaakt schetsje of aquarel, eenvoudig maar raak getekend. Deze week zeiden we nog tegen elkaar: hé, we hebben nog geen tekeningetje van Willem gehad. Een paar dagen later begrepen we waarom.
Lieve Ann, dit zijn onze herinneringen aan Wim, een slimme en nieuwsgierige man, eigenwijs en vol humor, een man, die voor ons altijd een vriend is gebleven.
Margriet en Ed Tromp

Beste Ann en familie,
Gecondoleerd met het verlies van Wim.
Wim was sinds 2016 vrijwilliger bij de Stichting Brugwachtershuisjes. Hij heeft rondleidingen georganiseerd, verhalen geschreven over de huisjes in Rotterdam. En had op vergaderingen natuurlijk altijd praatjes en ideeën. Met en zonder hondje bracht hij vrolijkheid en positiviteit. Ons brugwachtershuisjes bij de Oude Haven heeft hij met kerst zorgvuldig ingericht met lichtjes en tekeningen. Hij wist zo veel van Rotterdam. Er gaat een stukje Rotterdam door middel van zijn verhalen en kennis verloren.
Heel veel sterkte van het team en oud team stichting Brugwachtershuisjes:
Marjan, Wim, Sandra,Lotti, Gooitske, Gerard, Gerben, Frank, Mijntje, Erik, Cora

Lieve Ann,
“Wim is weg”. Wat een enorme schok toen ik de kaart kreeg, met die vrolijke foto en de tekst die ook zo goed bij hem past. Een mooie kaart maar wat verdrietig en wat zullen jullie hem missen. Ik wens jou en de kinderen heel veel sterkte met dit verlies.
Ik ken jullie beiden uit onze tijd in de stadsvernieuwing van Rotterdam. Een bijzondere tijd, omdat we allemaal jong waren en idealen hadden die we natuurlijk gingen uitvoeren. Een tijd van hard werken, maar ook met borrels en feestjes. Waarin Wim voor mij bijzonder was, omdat we altijd wat te bespreken en te bediscussiëren hadden. Hij was natuurlijk ook nogal eigenwijs. Als we elkaar weer zagen bij reünies gingen we gewoon weer op dezelfde manier door. De laatste jaren hadden we weer meer contact, omdat ik hem heb kunnen verleiden als vrijwilliger mee te gaan doen aan het behoud van de brugwachtershuisjes in het land. Hij wist zoveel van Rotterdam, van de geschiedenis en de architectuur. Maar ik hield vooral van zijn energie, zijn vrolijkheid, die heb je echt nodig in een vrijwilligersorganisatie. Vergaderingen zijn gewoon leuker als Wim er was, ook al was hij natuurlijk nog steeds niet aan te sturen. Met hond en fiets kwam hij s’ avonds laat aan in Rhoon om een schilderij te brengen wat ik had uitgekozen na zijn expositie bij de kapper aan de Binnenweg. Hij had zich een beetje op de afstand verkeken, maar in de tuinkamer werd het een gezellig avondje.
Ik wilde met hem nog zo graag rondleidingen organiseren in Rotterdam, wat zal ik hem en zijn praatjes missen. Ik zal zijn schilderij en tekening van de haven als herinnering koestern. Dag Wim, bedankt.
Ann nogmaals heel veel sterkte, ik denk aan je. Liefs Cora

Voor Wim,
Het spijt me erg dat Wim is overleden. Wij kenden elkaar al meer dan 50 jaar. In het begin hebben wij samen op OD15 gewoond. We waren allebei lid van de Delftse Studenten Bond. Wim was toen een jonge jongen uit de Achterhoek en ik liep al een aantal jaren rond in Delft. Ons contact hield vooral in dat we samen aten en dronken in de keuken van de benedenverdieping van OD15. In die tijd woonden er 35 jongens in dat grote huis. Wim woonde op de kamer boven het fietsenhok. Dat was een betrekkelijk kleine kamer. Het uitzicht was de blinde muur van het gebouw ernaast. Er kon net een auto door die nauwe steeg rijden. Wim had groot gelijk dat hij ging verhuizen naar OD106 toen hij de kans kreeg. In die tijd kregen we ook veel meer contact doordat we tenminste twee gemeenschappelijke liefhebberijen hadden. In OD106 woonden jongens die al vanaf het begin zeilden op oude schepen voor de binnenvaart. Wim en ik zeilden heel graag mee. In de jaren zestig werd het mode om oude tjalken, die eerst waren omgebouwd tot motorschepen, weer klaar te maken als zeilschepen voor de pleziervaart. De grachten van bijvoorbeeld Zwolle en Groningen lagen vol met zulke oude schepen waarop de vroegere schippers vaak nog woonden. Deze tjalken en aken kon je voor een appel en een ei kopen als de schipper naar het bejaardenhuis ging. Wim en ik zijn ooit met twee andere jongens, Peter Dirkson en Jan van den Bosch, eigenaar geweest van zo’n schip dat we in Zwolle hadden gekocht voor 5000 gulden. Mijn rol was die van financier want ik werkte pas en had dus enig geld. De anderen zouden het weer zeilklaar maken maar daar is het nooit van gekomen. Toen hebben we het weer van de hand gedaan. Enkele jaren later was Wim samen met Miel Ziedses des Plantes eigenaar van een Lemster Aak die wel zeilde. Liesbeth en ik zijn nog eens samen mee geweest. We voeren van Harlingen naar Ameland maar kwamen bij laag water het wantij bij Zwarte Haan niet over. We konden over de kwelder naar de vaste wal lopen. Er waren daar een sluis en wat huizen. Al vrij snel moesten we weer terug toen het water weer opkwam. Op Ameland zijn we een paar dagen gebleven en daarna voeren we terug langs de noordelijke route over het wad. Vermoedelijk hebben we nog aangemeerd in een van de slenken van de Boschplaat want dat deden we altijd. Nu mag dat niet meer. Onze tweede gemeenschappelijke hobby was de fotografie. Het moet haast wel dat ik foto’s heb genomen op die tocht, maar die kan ik niet meer vinden. Het jaar daarop trouwde ik met Liesbeth en Wim ging bij de gemeente Rotterdam werken. Wim heeft de foto’s gemaakt van onze bruiloft in 1973. Het heeft even (enkele jaren) geduurd voordat Wim ze had afgedrukt, maar het waren mooie foto’s. Liesbeth heeft er een album van gemaakt. Ons contact werd een stuk minder. Later gingen Ann en Wim trouwen in het gemeentehuis van Oostvoorne. Liesbeth en ik zijn er geweest maar we waren te laat, ik weet al niet meer waarom. Het gebouw was gesloten toen we aankwamen. Na enig rammelen aan de deur deed een ambtenaar open. De plechtigheid werd op dat moment stil gelegd, maar toen we binnen waren ging het weer door. Nog weer later zijn we op een feest van Ann en Wim geweest in de dierentuin Blijdorp. Wat me daarvan is bijgebleven is dat de band allerlei liedjes van de Amazing Stroopwafels speelde. En verdraaid, ze bleken het zelf te zijn. Een heel mooi feest was dat.
Dank je Wim voor je vriendschap, Kees Meinardi en Liesbeth