Lieve Ann en naaste familie,
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van jullie Wim.

Zo lezende van de andere berichten over Wim was het een geliefd mens.
Wij kennen Wim via Ann.
Ann is een collega van ons werkend op het speeldek van het
Ronald Mc Donaldhuis in het Sophiakinderziekenhuis.
Wim heeft voor ons menig klusje geklaard (speelgoed reparatie).
Hij was een betrokken man.
Annette Kleijkamp

Wat een mooie foto op de kaart.
Zo echt helemaal Wim. Ook al heb ik je al een tijd niet gezien, deze foto is onmiskenbaar jij.
De oogopslag, de blik....ik hoor je meteen lachen. Je lach zit als vanzelf in mijn hoofd.
Lieve Ann, Annatasja en Mitone; houdt Wim levend in jullie gedachten. Hij is weg, maar ook dichtbij.
Hermiene

Wim, jij was voor mij die fijne collega - goedlachs, authentiek, betrokken en altijd geïnteresseerd - die hield van praten, samen dingen oppakken en oplossen. Een groot hart voor Rotterdam, prachtige verhalen over de geschiedenis van de stad en de mensen, wandelen door Charlois. En je was natuurlijk jarenlang onze Mister Zuiderpark.
Wim, ook al ben je weg, ik vergeet je nooit.

De video van Wim als presentator van zijn wijken in Rotterdam zuid is een mooie weergave zoals ik Wim mij herinner. Hij moet ook veel genoten hebben van de boten aan de kade van de Nieuwe Maas. Zo sprak hij altijd enthousiast over het zeilen met (Friese) platbodems op het Wad met de “oude “ ploeg van OD106 met oa Peter Dirkson, Ab van der Ven, Jan van de Bosch, Kees Meinardi en Johan en vele anderen.
Wim en ik hebben als studenten soms nachten lang zitten discussiëren over de toekomst van de wereld en de samenleving.
Dank Wim voor deze mooie herinneringen.
Dit zal ik nooit vergeten!

Ernst Kasanmoentalib

1972. Donker. Dikke mist. Witte strepen op de weg flitsen onder het voorwiel door. Ze houden me op koers. Waar gaan we naartoe? Ik weet het niet. Wim weet het. Achter mij, dicht tegen me aan, is Wim de navigator en de gids. "Volgens mij moeten we dadelijk afslaan".Toelichtingen op het onzichtbare landschap. Anderhalf uur geleden hingen we nog in de Delftse studentenverveling. "Kunnen we niet met die dikke motor van jou een eindje gaan rijden?" "Goed idee!" Nu rijden we ergens naartoe. Een vriendin, een vriend. Een plaatsje ergens in Noordholland. Een huisje achter in een tuin. Een gezellige ontmoeting. Amsterdam. Meer gezellige ontmoetingen. Wie wat waar, ik weet het niet meer. Negenenveertig jaar oude herinneringen. Wim had kunnen vertellen hoe het ook alweer zat. Ik herinner me vooral de mist en mis zijn geheugen.
2019. Rode plekjes op mijn wang. "Jij moet uitkijken met die zon hier, Goof!" OD106 reünie bij Tjerk, Carvoeiro, Portugal, anderhalf jaar geleden. "Heb je geen hoed of pet? In ieder geval goed smeren!" We wandelen over ruw terrein langs de kust. Ik loop wat moeizamer. Glijd soms uit. Struikel bijna. "Gaat het wel? Lopen we niet te snel?". "Met een stok gaat het beter. Hier neem deze." Wim blijft bij me in de buurt. Bezorgde, zorgzame Wim.
1972 Er wordt met sloophout gesleept,er wordt gezaagd, getimmerd, geschroefd, geschuurd in het studentenhuis aan de Oude Delft. De hoge kamers worden door bewoners van een tussenvloertje voorzien. Nèt iets meer privacy voor twee man die een kamer delen. Wim is druk in de weer, tweehoogachter. Een flink gat in het dak voor een dakraam dat extra licht op de te lezen stripboeken en collegedictaten moet geven. Het timmeren smaakt naar meer. Die tafel in de gemeenschappelijke keuken met dat formicablad, dat onhandige lelijke fabrieksding, kan toch echt niet meer. Daar moet een mooie tafel komen van eerlijk, blank gelakt hout. Vierenveertig jaar later organiseren de dan huidige bewoners een reünie voor alle oud-bewoners. We lopen door naar de keuken. Hij staat er nog. De tafel staat er nog. De tafel van Wim. Trotse Wim. Onze handige Wim.
2014 Ik bel. "Ik wil morgen naar Rotterdam gaan. Vrij reizen opmaken. Museum Boymans van Beuningen. Dacht aansluitend jullie met een bezoek te vereren." "Goed plan, maar weet je, er is een tentoonstelling van Co Westerik, die wil ik ook wel zien. Ik ga met je mee!". We spreken af. We bestuderen, we bekritiseren, we bewonderen. Wim geeft bij ieder werk zijn eigen commentaar. We delen een voor mij nieuwe passie. Dit moeten we vaker doen. Jaartje later de Kunsthal. Ik ga aansluitend nog een keer naar Boymans, Wim haalt Beau. We wandelen in de omgeving. Spreken naderhand af bij Donner. Wim, Ann, Leny en ik. Koffie tussen de boeken. Wim begeleidt ons naar Noordereiland waar onze dochter een flat denkt te kopen. Hij gidst en adviseert. Overal een altijd welkome mening over.
2018 We passen op de flat van dochterlief op Noordereiland. Toeristische Limburgers in de grote stad. Toeren rond op de fiets. "He, volgens mij reden we net Wim voorbij". Ik stop, kijk om. Wim met Beau. Op weg naar het park. We lopen mee. Genieten van het enthousiasme van Beau. En het bijbehorende enthousiasme van Wim. We drinken een biertje. "Zullen we straks ergens wat gaan eten? De Ballentent is een leuk restaurant". Wim belt Ann. Ze aarzelt omdat er nog veel voor de "Tukkendag" moet worden georganiseerd. Wim's inschatting, het moet kunnen. We gaan gevieren naar de Ballentent. Aan de tafel naast ons drukte rond Corrie van Gorp en André van Duin. We genieten van ons eigen gezelschap. Beau vermaakt zich onder de tafel. Na afloop nemen we roerend afscheid. Voor Leny de laatste keer dat ze Wim gezien heeft. "Wat een aardige vent, en zo lief tegen Ann".
Zomaar een paar herinneringen. Er zijn er zoveel meer. We zullen Wim missen. Geen geplande of toevallige ontmoetingen meer. Geen kunstwerkjes meer voor weer een nieuw jaar. Wat blijft is een warm gevoel. We zijn er dankbaar voor hem gekend te hebben.
We wensen Ann en familie héél veel sterkte.
Govert en Leny, Nederweert

Als wij aan Wim denken, hoort er water bij hem.
Platbodems, vaartochten, havens en wandelen langs het water. Een tocht met het aakje in de herfst. Het was bitter koud, maar met het houtkacheltje aan boord konden we het s’avonds warm houden.
Op kreatief gebied was Wim aktief met aquarel en fotografie. Hij fotografeerde de sieraden, die Lenie maakte, in een speciaal gebouwd tentje om reflekties te voorkomen. Ook probeerde hij ze onderwater te fotograferen. Weer dat water hè.
Op Od 106 had Wim al een hond Kolga, de voorganger van Beau. Die was ook een beetle ‘onze OD 106 hond’.
Fijn dat we elkaar na een lange pauze nog in 2015 en 2019 hebben kunnen zien en meemaken. Jullie beiden aktieve en enthousiaste wandelaars samen met jullie lieve hond Beau. Tijdens die reunies was Wim druk bezig met herinneringen op te halen van onze gezamelijke tijd op OD106. We denken met veel plezier aan Wim terug.

Nijs en Lenie, Birkerød DK

Ons eerste beeld van Wim was ‘ de man met hoed’.
Wachtend met Ann bij de school van Marit.
Later volgden er meer ont-moetingen en leerden wij hem beter kennen.
Wim authentiek en op zijn eigen-wijze. Onvoorstelbaar dat je er niet meer bent.
Lieve Ann, Annatasja en Mitone wij zijn morgen (virtueel) aanwezig bij de afscheidsbijeenkomst en denken aan jullie.

Liefs Ada en Cees