Het bericht van jouw overlijden kwam als een donderslag....wat onwerkelijk en niet te bevatten. Jij...Willem de Groot...die zo vreselijk de slappe lach kon krijgen....en ik daardoor ook. Die af en toe zo'n huppeldansje maakte, omdat je gewoon veel plezier had in je werk....en ik daardoor ook. Die alles fluitend regelde en zich nergens druk om maakte...en ik daardoor ook. Vorig jaar ben ik weggegaan bij Barbara, nadat wij ruim 5 jaar hadden samengewerkt. In het begin was onze samenwerking wat moeizaam, want ik moest eerst bewijzen dat ik wel een Barbara-hart had. Jij had dat namelijk, een Barbara-hart....het was niet je werk, het was je leven. Toen ik eenmaal je vertrouwen had, werd het samenwerken een feestje....meestal...want mopperen kon je ook....maar nooit lang. Vernieuwingen waren niet jouw ding, hierop reageerde je steevast met "Dat doen we al jaren zo".... En nu is onverwacht een einde gekomen aan "Dat doen we al jaren zo"....want niks zal meer zijn wat het was, zonder jou als spil bij Barbara.
Maar hoe groot jouw Barbara-hart ook was, het moest wijken voor jouw cluppie FC-Utrecht......thuiswedstrijd op zondag, dat was het enige moment waarop je niet te bereiken was. Maar noch Barbara, noch FC Utrecht kon tippen aan jouw liefde voor jouw kinderen en kleinkinderen. Wat was jij een betrokken papa en trotse opa. Hun verlies is groot en ik wens hen heel veel sterkte, liefde en warmte toe.
Willem, rust zacht en dank voor je humor en de fijne samenwerking al die jaren.
Elles