Als ik je ergens tegen kwam, op het werk, op het handbalveld, training, kantine of kroeg, je zei altijd: Hé , Adriaan! Met zo'n guitige glimlach op je gezicht.
Jammer dat we in Bordeaux elkaar niet zijn tegengekomen.
Nu komen we elkaar nooit meer tegen.
En zeg ik: dag Waldo, rust zacht

Wat een schok ging er door ons heen, toen we hoorde wat er met Waldo was gebeurd.
Veel te jong, nog zoveel te doen…

We zullen Waldo altijd herinneren als de vriendelijke Blinkert man, die zijn hele ziel en zaligheid gebruikten om de jeugd te begeleiden naar een betere prestatie.

Later als gepassioneerde trainer/ coach bij de meiden van de Blinkert.

En de laatste tijd natuurlijk als de vriendelijke gastheer in de kantine samen met zijn dochters.

We wensen jullie veel sterkte met het verlies van jullie vader/ vriend.

Willem, Anja, Dennis, Ralf en Noa en Oma ( uit Franeker ).

Degene naar wie ik echt opkeek bij handbal. De enige stem die ik hoorde tijdens de wedstrijden. Zonder jou was ik nooit geworden wie ik nu ben.
Jouw woorden blijven voor altijd bij
Dikke kwek, je dorpsgek

Broertje,
Bloemen zonder kleuren,
De winter zonder kou,
Dat is net zo onbegrijpelijk,
Als leven zonder jou.

De wereld is voor ons veranderd omdat jij er niet meer ben.

Mij grote sterke broer die mij altijd beschermde vanaf het moment dat ik ben geboren.

En wat ben ik dan trots dat jij mijn grote broer bent en ik jouw zusje .


Ik zal zo je zo ontzettend missen ,daar zijn geen woorden voor.



Liefs love you