Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Margreeth,
We leerden jou en Uri kennen op het KIT in Amsterdam, waar we allebei een voorbereidingscursus aan het volgen waren voor vertrek naar Swaziland. Jullie waren degenen die contact met ons zochten. Jullie vertrokken eerder dan wij. We hebben in Swaziland het contact hervat. Dit leidde tot een fijne vriendschap met bezoek over en weer en af en toe logeren bij ons. Onze oudste dochter, Liselotte, kwam wel eens bij jullie logeren. We hebben daar nog foto’s van: Uri met Liselotte, Liselotte met jullie hond, Liselotte breit een deken voor Uri.
Na jullie vertrek is het contact gebleven, maar door afstand (Samoa, Tanzania en later Ermelo-Nijmegen) veel minder frequent geworden. Toch was de klik er altijd weer als we elkaar zagen. We hebben meegeleefd met jullie vanaf dat jullie ons bij Uri’s aandoening betrokken. We hebben ontzettende bewondering voor de moed, dapperheid en vechtlust die Uri getoond heeft.
We hebben respect voor de manier waarop jij, Margreeth, Uri in deze fase zorgzaam en liefdevol hebt bijgestaan. We gaan er vanuit dat jij zo sterk bent om de draad van het leven weer op te pakken, richting aan je leven te geven en gelukkig te worden, maar mocht je ergens steun bij nodig hebben, of dat nu praktisch of emotioneel is, laat het ons weten.

Henri en Irene

Uri en ik waren dikke vrienden tijdens onze studie aan de Universiteit van Utrecht. We hebben samen veel gedaan voor de studentenvereniging Chagai. Uri vergeleek relaties met steunpilaren. Als er twee tegen elkaar aanleunden was het niet goed. Je kon beter twee palen hebben die lekker dicht bij elkaar stonden, maar dan kaarsrecht. Margreeth, blijf rechtop staan.
Met veel goede herinneringen en hartelijke wensen mede namens Peggy,
Arjeh Cohen