Lieve Trevor,
'Het kan niet, het mag niet!', denk ik steeds. Jij bent er niet meer en dat kan ik niet bevatten. Wat een gemis en verdriet. Je hoort gewoon weer thuis te komen!
Ik ken je al mijn hele leven. Jij bent er altijd geweest, zo vanzelfsprekend dat ik er nooit bij heb stilgestaan dat dat eindig kon zijn. Ik denk aan je en zie je dan thuis op de Mozartlaan, waar ik zo vaak ben geweest. Ik zie voor me hoe je aan tafel zit, hoe je luistert en praat, hoe je de clou van een goede grap vertelt of hoe je de woonkamer in en uit loopt om nog een laatste hand aan het (altijd heerlijke) avondeten te leggen.
Ik denk aan hoe jij het rustige en stabiele baken bent in jouw gezin met Annemiek, Dora en Lianne, en hoe jouw vanzelfsprekende steun en liefde voor hen altijd voelbaar is geweest.
Bedankt voor je rust en kracht, bedankt voor jouw stevige zijn, bedankt voor je steun - ook toen ons gezin door een moeilijke tijd ging -, bedankt voor de zorg en blijdschap die je bracht met je heerlijke maaltijden (ik verheugde me er altijd op bij jullie te eten), bedankt voor je enthousiasme voor muziek en natuur, bedankt voor het delen van jouw Engeland met ons. Bedankt voor alles lieve Trevor.
De laatste keer dat ik je zag was een paar maanden geleden, toen Elmer en ik bij jullie bleven logeren. We hebben toen met jou en Annemiek aan de ontbijttafel gezeten en bijgepraat. Dat was een dierbaar moment, en nu alleen nog maar meer.
Veel liefs,
Emma