Oma, gaan we nog naar de Hema? Kunnen we dan eerst ome Tonnie ophalen? Dat is nog gezelliger. Deze herinnering kwam bij onze dochter Jade naar boven toen we van de week aan de eettafel over ome Ton praatte. Uiteraard kwam die rode clownsneus er achteraan en de ballonnen die hij altijd in zijn zak had. Als ik 's avonds uit mijn werk kwam dan lag er wel weer een verdwaalde ballon op de grond met een gezichtje erop getekend. Dan wist ik al hoe laat het was. Mooi om te horen hoe onze dochter ome Ton herinnerd. Eigenlijk niet anders dan ik, een altijd vrolijk, lachende, muzikale, fluitende man met ontzettend veel humor en altijd adrem. Op verjaardagen mochten we altijd even kijken in de kast onder de trap in de Bergstraat en speelde hij altijd een liedje op zijn orgel. Mooie herinneringen die nooit meer weg zullen gaan. Sander heeft hem nog meegemaakt tijdens zijn tijd bij Nefkens, daar staat hij nog steeds bekend als man die alle nummers van artikelen in het magazijn uit zijn hoofd wist. Nog altijd vroegen collega's hem vaak, die ome Ton gekend hebben, hoe het met hem ging. Tot aan vorige week maandag toen Sander hun het verdrietige nieuws moest vertellen. Ome Ton, bedankt voor de humor en altijd die lach en vrolijkheid. Ooit zien we elkaar weer!

Herinneringen
Het Soesterkwartier. Is het niet de Tulpstraat die op de Leliestraat uitkomt en andersom? Dat is waar jij Ton en mijn moeder ooit zijn opgegroeid. Maar veel meer mensen weten veel meer van het Soesterkwartier, zoals jij , zoals hier op meer bijdragen te lezen is. In de St. Henricuskerk, waar ik zelf menig misdienaar uur heb doorgebracht, dan wel op die houten kerkbanken, zongen jullie beiden in een koor. Maar die kerk was toen al niet meer die prachtige kerk die het vroeger toch eigenlijk wel was.
Sindsdien heb ik jou en mijn moeder tal van keren meegemaakt in Amersfoort of Middelburg. Middelburg, we hebben tientallen keren gehoord dat je in Middelburg gelegerd was, vlakbij die prachtige Kloveniersdoelen. Maar die reis naar Zeeland verliep in vroeger jaren waarschijnlijk heel wat minder gemakkelijk dan tegenwoordig. We hopen natuurlijk dat het altijd de moeite waard was om hier in Middelburg en Zeeland te komen. Je hebt hier zelfs nog gefietst al was het niet op die super snelle racefiets die je jaren hebt gehad en waar je nog op oudere leeftijd op fietste.
Jij en Dien hebben de laatste jaren samen nog veel kunnen ondernemen. Zelfs samen naar Spanje, dacht ik en jullie zijn zelfs nog gaan kamperen.
Een lieve groet uit Middelburg

‘Ome Ton’ was in eerste instantie voor mij de kanarie-oom met grappen en grollen. Dus toen wij ooit meer dan 50 jaar geleden een oranje kanarie meekregen en hij het advies gaf om het beestje omwille van kleurbehoud regelmatig stukjes wortel te ten te geven, wist ik niet of dat een goed advies was of weer zo’n typisch ‘ome Ton-grapje’.
Het rode feestneusje waarmee hij later zijn clownerietjes kleur gaf paste in dat opzicht heel goed bij hem. Het succes dat hij ermee had, bv bij Italiaanse kinderen tijdens een vakantie die hem als ‘Antonio’ hadden leren kennen, maakte hem letterlijk grenzeloos grappig.
Maar de korte verhalen die hij ook vertelde over muziek maken of beluisteren in zijn ‘afreageerkamertje’ lieten de andere, melancholieke, kant van de clown zien en maakte hem nog meer bijzonder. Het maakte ook extra duidelijk waarom een ingetogen vrouw als Tante Annie en later na haar overlijden zijn vriendin Dien zo goed bij hem pasten.
Hij was de aanjager van de vikingenbende die het gezin Van Westerlaak was (en is). Een bijzondere man die zowel grappenmaker was als achter die grappenmaker probeerde te schuilen. Op die manier is hij dan ook voor altijd in mijn herinnering.

Waar het knopje om je aan te zetten zat, geen idee. Maar soms zong je uit volle borst zomaar ineens de eerste strofen van een meestal al lang bestaand lied. Een enkele keer ook wel eens een met ondeugende tekst, waar ik dan hartelijk om moest lachen. Al konden die teksten ook zonder gezang. Mijn moeder werd er dan wat ongemakkelijk van, maar ach, dat verhoogde de feestvreugde alleen maar. Ergens ben je altijd een Soesterkwartierder gebleven, en dat is een groot compliment.
Met je broer samen schijn je regelmatig te hebben opgetreden. Het fijne weet ik er niet van, want dat is alweer van wat langer geleden, maar onderhoudend zal het zeker geweest zijn. Ontroerend vast ook. Ik weet hoe prachtig het klonk als je vanuit je tenen meezong met een mannenkoor.
Als ik aan je denk zie ik altijd weer die Mozambiquesijs. Ik denk niet dat het getuigt van liefde om een vogeltje zo lang alleen in een kleine kooi te stoppen, maar ach, dat is vast voortschrijdend inzicht. Je stroomde wel over van een enorme liefde voor dat ene wezentje, dat naarmate ik je kende steeds ouder werd, sneller zelfs dan jijzelf ;-). En niet alleen voor dat ene ranke, sierlijke vogeltje, maar eigenlijk wel voor alle natuur, dat maakte grote zachtaardigheid in je los. Dat vogeltje had trouwens wel iets weg van jou. Ook altijd opgewekt, zeker als er iemand aandacht voor hem had. Dan begon ie spontaan terug te fluiten. Blij om tegen iemand te praten.
Wat dat betreft was het fijn dat je jaren na het overlijden van je vrouw contact kreeg met mijn moeder. Je liep wel eens bij haar in de buurt van het koor naar huis, zo begon het geloof ik. Je was erg blij met haar, alleen is ook maar alleen, zei je dan. En zo was jij daar ineens met je petje en je zangstem regelmatig bij ons, ook met Pasen of Kerst. Je was meer van aardappels, groente en vlees, maar geen onvertogen woord over onze wat andere menu's met bijvoorbeeld aardpeersoep. Doe maar wat zij neemt, kon je zeggen, wanneer we vroegen wat je wilde eten of drinken. Was je van alle gedoe af.
Je verhalen over wie je wel niet kende in het Soesterkwartier, over de oorlog met het onbeschrijflijke leed dat ook jou niet onberoerd liet, je Indische talenknobbel, je zangkunsten, je sijsje, we gaan ze missen. Dat geldt niet voor die snoepjes in die rode glinsterende papiertjes, die je altijd bij je leek te hebben. Samen met je rode neus, die je soms ineens kon opzetten.
Petrus had je een speciale band mee. Die begrijpt alles en heeft de deur vast wagenwijd voor je opengezet. Het ga je goed Ton.
Demian, Tobias, Reina en Hans

Lief broertje Ton,
We schelen een paar jaar. Ik ben van 1932, jij van 1934. Ik heb je zien opgroeien, ik heb gezien hoe je een gezin hebt gesticht met Annie, ik heb je kinderen John, Ruud en Erika op zien groeien en ik heb je ouder zien worden. Het waren mooie tijden en het was een genot om samen met jou deel uit te mogen maken van de familie van Westerlaak. We hebben mooie tijden gehad met zijn allen en die koester ik nog steeds. Helaas liet je gezondheid je de laatste jaren in de steek. Dit geldt ook voor mij en daarom heb ik je de laatste jaren niet meer kunnen zien. Ik vond dat erg jammer, maar het is niet anders.
Rust zacht broertje, je blijft altijd in mijn gedachten.

Je grote zus Truus

Lieve Ton, mijn vrolijke broer die tijdens de familiereünies met zijn grappen grollen de sfeer er altijd goed in wist te houden en de lachers op zijn hand…..
Toch is het iets anders waar ik nog vaak aan denk:
Bij het verjagen van vliegen die op een plaats zitten waar ik ze niet wil. Hoor ik steeds zijn stem in mijn hoofd die zegt: “Niet doodmaken hoor, want er is geen mens die zoiets maken kan.”
Ja, ook dat was Ton. ik zal er nog vaak aan denken….

Er spoken wat anekdotes door mijn hoofd als ik hoor van het overlijden van ome Ton. Samen zit ik met mijn moeder, zus van ome Ton, aan tafel en toveren de anekdotes een glimlach op onze gezichten. Dat was de gave die ome Ton had. Vrolijke lach voor iedereen en een onuitputtelijke energie om de jongste telgen van de familie aan het lachen te krijgen. Mijn bijnaam die ik van hem kreeg klinkt niet heel eerzaam. Toen we op een familiereünie samen gingen sjoelen en ik, in mijn vaak ook wat drukke enthousiasme, de sjoelschijven zo hard sjoelde dat ze over het balkje schoten in de vier, hij me vanaf toen steevast de gemeenspeler noemde. Ik draag die naam met verve ;-). We hebben samen, jaren later op mijn promotiedag, er nog smakelijk om gelachen. Ja, ook die dag maakte hij, samen met ome Martin, voor mij bijzonder. Al mijn vrienden en kennissen spreken nog tijd over die mooie broers van mijn moeder die een heel eigen optreden gaven. We zijn dankbaar dat hij een deel van ons leven was.