Herinneren is een vorm van ontmoeten…

De tijd gaat ver terug…september 1984 (volgens mij) ..Survival Kamp in de Ardennen. Wij hadden als groepje de boel (onder aanvoering van Pieter Koomen) behoorlijk gesaboteerd. We moesten tijdens de tocht met onze groep buiten in het bos slapen. Het regende echt vreselijk maar daar stond opeens een bouwkeet (soort pipowagen). Door het raam open te breken hadden we als groep een droge nacht en veel lol. Geweldig verhaal vonden wij…, echter was niet iedereen daar blij mee. Tijdens de hotelschool periode leerde ik je vooral kennen als een integere lieve vriend. Je was een observator met een luisterend oor. Veel sterkte voor al zijn dierbare. Rozella de Klaver

Ton en ik mochten elkaar totaal niet - fijn!, zo’n gedeeld beeld toch? . “Arrogante eikel.”, vond hij. En dat vond ik gelukkig ook. Bovendien gedroeg hij zich als een mislukt lid. Een analyse in R’dam met bier (het was een uur of twee in de ochtend), na de presentatie een spiegelei en meer bier (rond elf uur de volgende ochtend), braken het ijs. “Raar eigenlijk dat wij elkaar niet mogen.” Sindsdien spraken en zagen wij elkaar meer dan regelmatig; en achteraf te weinig.

Veel is al gedeeld: zijn liefde voor zijn gezin, voor copieus eten, goed drinken (dit alles uiteraard in strikt willekeurige volgorde); zijn (soms vileine) humor, scherpzinnigheid, openheid en wijsheid. Tons gastvrijheid, nuchterheid en betrokkenheid en voorliefde voor (totaal idiote) e-gadgets (bits and bytes?) in huis. Ik ken niemand die met zijn voordeurbel het kunstgrasgazon of i-pad kan bedienen… En ja, zijn brede interesse en oprechtheid.

Geen diner bij Ton zal ik vergeten maar twee ervan blijven overeind: het laatste, barbequend in de tuin in september ‘23, Ton eerder en zelfs voor zijn gevoel veel te vroeg naar bed. We bleven hangen; Jacqueline, Olga, Jurriën, Eline en ik. En we wisten allen genoeg. Dit was het; waarschijnlijk.

En die andere keer: de hazenrug…., uit de ovenschaal….. iets te gaar (kerntemperatuur ver, ver, echt ver boven de zelfs 55 graden (80?)) waarschijnlijk omdat we iets te lang doorborrelden (en de oven gewoon te hoog stond…) en gelukkig wist Ton, die het “erger” vond dan wie dan ook, het perfect te compenseren…. “Ik heb wél goede wijn….”

Mooie Ton, rust zacht. Ik hoop dat je het raadsel van bijgevoegde de tekening hebt opgelost; het is je gegund. Ik ga je missen, man!

Lieve Ton, Keizertje,
Deze foto is genomen tijdens een gala op de Hotelschool. Je wilde me vergezellen omdat Evert druk was met zijn bestuurstaken. Wat waren we jong en onbezorgd! We hebben vast heel veel plezier gehad die avond, zoals eigenlijk altijd. In de jaren na school, toen we in Den Haag woonden, vierden we het weekend op vrijdag en zondag met vooral veel kip van Joke en limoncello bij Juliano’s. Je was chauffeur toen we trouwden en gaf een fantastische speech. Later leerde je me ratatouille maken op vakantie met onze dochters en aten we heel vaak feta van de bbq in jullie eerste huis in Bussum. Terugkijkend ben ik samen met jou en Evert, Jack en Gonnie een soort van volwassen geworden. Die tijd zal ik nooit vergeten. Intens en vanzelfsprekend. De laatste keer dat we elkaar spraken was op de Kamperfoeliestraat. Je kookte 5 fantastische gangen met evenveel heerlijke soorten wijn, ik kon 3 dagen niet meer eten maar wat was het heerlijk en gezellig en vertrouwd en wat was je in je element. Dank je wel dat je in mijn leven bent geweest.
Suzanne

Lieve mensen, ik ken Ton ook van de hotelschool tijd.
ik vond vandaag wat oude foto's van de ontgroenings tijd waar Ton hoofdmedewerker was. hij deed deze rol alrijd fantastisch en met veel integriteit. Na de intro kwam hij alrijd langs bij alle neiuwe studenten om te kijken of ze allemaal okay waren.
Ook vond ik deze foto van Ton op paard. Ik weet nog dat hij dat eigenlijk helemaal niet zo leuk vond, zo hoog op dat paard, maar hij had geen keus als keizer van zijn jaarclub.
Ton was altijd open voor een gesprek en luisterde goed.
ik herinner hem als een prachig mens en een gezonde dosis humor.
Ik was erg onder de indrul van zijn LinkedIn boodschap en ik ben het helemaal eens met zijn woorden.... leef nu en geniet van ieder moment.
veel sterkte - Dirk-Jan (uit Singapore)