Lieve Stijn, kanjer,
Wij hebben als volleybalteamgenoten wat anekdotes over Theo opgeschreven die hem typeren en om jou een warm hart toe te dragen.
Toen een groep volleyballers rond 2002 bij NAS in Benthuizen kwam, was het al snel duidelijk dat je vader uitermate geschikt zou zijn als spelverdeler. Vanwege zijn lengte zou je denken, maar juist ook vanwege zijn techniek. Na de wedstrijd bleven we tot in de laatste uurtjes en met de nodige hapjes en drankjes in de kantine hangen. Vooral de “ballen” van Hans waren favoriet! En niet te vergeten de kleine glaasjes sterke drank die samen werden genuttigd. Jeetje wat was dat gezellig.
Nadat de animo om te volleyballen in Benthuizen wat afnam, zochten we een andere vereniging. Met dezelfde cultuur én waar we als team verder konden. Zo zijn we bij Netwerk in Pijnacker gekomen. In de loop der jaren zijn jongens vertrokken en erbij gekomen. Wat bleef was de “derde helft” met hapjes - liefst veel autobanden! - en de nodige drank.
Tijdens het jaarlijkse oliebollentoernooi begon de lol al vroeg met de voorbereidingen. Theo had genoeg ideeën voor outfits en kroop met ons achter de naaimachine om het in elkaar te flansen. De outfits waren op zijn zachts gezegd opmerkelijk… Onvergetelijk zijn ook de oudejaarsdagen. ’s Ochtends vroeg in de schuur van Edward oliebollen en appelflappen bakken. Top 2000 aan, drankje erbij én in het beslag. De bollen en flappen verdeelden we onder de aanwezige teamgenoten. Echt genieten!
Op het lint bij de bloemen staat ‘het Ceno-team’. Net als bij Petra. Theo heeft ervoor gezorgd dat wij als vrienden deze naam hebben gekregen en ons ook allemaal besmet. Hoe we aan de naam zijn gekomen is verhaal op zich. Alweer 10 jaar geleden appte Theo dat hij besmet was met het Cenosillicafobie-virus en de vraag of wij hem hierin zoveel mogelijk wilden steunen. De symptomen konden we op internet opzoeken:
Cenosillicafobie, het is een gevoel dat elke bierliefhebber wel zal herkennen, maar als je gaat hyperventileren en het koude zweet je uitbreekt als je bierglas leeg is, dan kun je zeggen: "Ik heb cenosillicafobie!".
Dit klinkt misschien als een grapje. En zo is het hier misschien ook wel bedoeld. Weet echter dat dit een serieuze aandoening is, die net als bijvoorbeeld smetvrees of pleinvrees, serieuze consequenties kan hebben voor de persoon in kwestie.
Als je lijdt aan cenosillicafobie dan ben je bevreesd voor een leeg bierglas. Wie is dat nou niet, zou je zeggen? In ieder geval met je jezelf met deze aandoening natuurlijk wel afvragen of je wel zo'n gezonde relatie hebt met je geliefde drank…
Jitske reageerde in de app: “Pas maar op dat je de rest van het team niet besmet.” En Wouter vroeg zich af of dit ook voor wijnglazen gold? De volgende dag had Theo de naam van onze Whatsappgroep veranderd in het Ceno-team en was een mooi verhaal voor elke nieuwe speler in ons team geboren.
Naast al zijn andere moppen, harde lach en (meestal) een goed verhaal, zullen wij Theo en zijn Cenosillicafobie nooit vergeten. Dank je wel Theo voor je altijd positieve kijk op de wereld. We zijn trots dat jij onze spelverdeler, coach maar vooral vriend was. Je zal altijd bij ons zijn.
----
Het nummer dat jullie nu gaan beluisteren is de cover versie van Papa door Freek en Suzanne. Stijn heeft dit nummer uitgezocht, omdat hij dit een heel toepasselijk nummer vindt. Het geeft zijn gevoel voor Theo perfect weer
