Ik heb vandaag pas het bericht gelezen dat Sander overleden is. Ik condoleer de familie van Sander. Met Sander had ik samen gewerkt om de leefbaarheid te verbeteren in de wijk.
Bouchnafa Kanaa uit Marokko

lieve Marjolein, Stijn en Coen, we dragen Sander in ons hart. En we zijn blij met het warme contact met jullie.
Liefs, Otto en Sarie

Sander leerde ik oppervlakkig kennen in de periode dat ik en Stijn beiden meespeelden met de Guus Tangelder Bigband, in de jaren 2008 t/m 2011. Altijd gezelligheid: in de auto van en naar Tiel. Ook nadat Stijn en ik niet meer aan de muziekprojecten deelnamen, kwamen ik en mijn ouders Sander wel eens tegen in Culemborg. Dan was er altijd een kletspraatje, interesse in ons en gingen we onze weg weer. Zojuist verneem ik via een gemeenschappelijke vriendin dat Sander is overleden, een verschrikkelijk bericht. Ik wil Stijn, Coen en Marjolein alsnog condoleren en veel sterkte wensen met dit (toch wel, naar wat ik heb begrepen) plotselinge en ontzettend ingrijpende verlies. Ik denk aan jullie.

Lieve familie
Ik ken jullie als een lief mooi gezin de laatste maanden had ik de eer om een beetje voor jullie te mogen zorgen door middel van thuiszorg.
Heb heel veel fijne gesprekken gevoerd met Sander en zijn vrouw marjolein.
Zo veel respect voor deze mensen.
Toch schrok ik van het bericht tijdens mijn vakantie.
Heel veel kracht en sterkte .

Wat een afschuwelijk bericht. In 2008/2009 was je werkzaam bij ons bureau. We hebben je leren kennen als een gedreven, positieve en professionele collega. Attent als je was, bleef je ons na je vertrek verrassen met persoonlijke telefoontjes en mailtjes. Uniek. Het is niet te bevatten dat je er niet meer bent. Je was een geweldig mens. We wensen Marjolein, Stijn en Coen heel veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.
Marianne Windau-Cuijpers namens alle oud-collega's van Teelen

De keren dat ik Sander zag was dat altijd hockeygerelateerd. Op het veld, naast het veld, op een parkeerterrein in Parijsch, in een kantine. Meestal in ons mooie Culemborg, maar ook in Laren, Leidsche Rijn, ja zelfs in Lelystad (of all places). De omstandigheden waren altijd anders, maar één ding bleef hetzelfde: Sander.
Altijd als ik je zag was je vrolijk, goed gemutst, innemend, sociaal, gezellig, liefdevol.
Maar het belangrijkste voor de groep stuiterende hockeypubers die hun emoties vaak niet onder controle hadden, was jouw eeuwige rust. Jij was degene die de boel kalmeerde en stimuleerde. En ervoor zorgde dat iedereen (inclusief coach) het geheel uiteindelijk weer konden relativeren en konden genieten van het vaak zo mooie spel. Als een vader die zijn eigenwijzekoters steeds opnieuw de goede kant opstuurt. Iedere keer weer bijzonder om te zien. Dat zal ik nooit vergeten.
Rust zacht Sander.

Martijn Verburg

Naarden, elke dag fietsten we met een klein groepje mensen van naarden naar hilversum, maar elk jaar werd dat groepje iets kleiner totdat we na de vierde met zijn drieeen overbleven en jij en ik de enigen waren die samen eindexamen deden. Zo spendeerden we ook heel wat vrijdag enz aterdagavonden samen, meestal gewoon thuis, soms uit, soms met bier, vaak met frisdrank, we waren niet de wildste types.
Jarenlang elkaar niet gesproken tot het lustrum van het gym, en daar hebben we eigenlijk als vanouds weer de hele acond zitten te kletsen, zo gezellig zo positief, zoals je altijd was.
En dan nu plots dit nieuws, verdeierig om wat er niet meer zal zijn, maar toch met een goed gevoel dat we elkaar op het gym gesproken hebben.

Henri de Sauvage Nolting
1B