Lieve Corine, Jan, Thom en Bauke,
Veel bewondering hebben wij voor Ruurd. Hoe hij streed tegen de kanker.
In 2015 vertelde Ruurd in het AMC aan zijn ziekbed mij deze mop. “Opa, in een grote boom zit een klein aapje, geen andere bomen in de buurt. Onder de boom zitten enkele leeuwen. Opa, hoe denk jij dat die kleine aap daaraan ontkomt zonder verscheurd te worden door al die leeuwen?”. Ik zei: “Ik zou het niet weten”. Daarop antwoordde Ruurd: “Als zo’n grote aap het niet weet, hoe kan die kleine aap het dan weten?!”.
Ik betrek dit op zijn ziektebeeld. Misschien ging dit alles ook door zijn hoofd; als die artsen het al niet weten, wat moest hij er dan mee.
Ruurd wist al ruim 4 jaar dat zijn strijd verloren was, en kon dat moeilijk accepteren. Toch ging hij niet bij de pakken neerzitten. Zijn motto was: “ik probeer er nog alles uit te halen en te genieten van wat nog kan”. En dat heeft hij ook gedaan.
We denken graag terug aan al deze mooie momenten, toen Ruurd nog in ons midden was. Bij ons op vakantie samen met Thom en Bauke, spelletjes spelen met David, Isabel en Timo. ’s Avonds rikken met Thom, oma en mij, waarbij Ruurd natuurlijk voor de winst ging. Samen op vakantie, samen in de jacuzzi, uit eten gaan daarna lekker spelletjes spelen. De paasweekenden met de familie met de jaarlijks terugkerende tradities zoals paaseieren zoeken en weerwolven. En daarbij wilde hij natuurlijk winnen.
Van alle aandacht genoot hij intens, het deed hem én ons zichtbaar goed. Mensen om zich heen, daar genoot hij van. Ruurd was altijd heel sociaal en erg betrokken bij het wel en wee van de anderen die bij hem op bezoek kwamen.
In januari belde Ruurd mij op: “Opa, zou jij met mij, papa en Ad naar de voetbalwedstrijd van FC Eindhoven tegen FC Utrecht willen gaan?”
Ik wilde graag mee. De kaartjes waren al geregeld. Hij wilde er op zijn driewielfiets heen en wij te voet. 40 minuten heen en ook weer terug. Tijdens de wedstrijd trotseerde Ruurd de kou. Het was natuurlijk wel belangrijk dat FC Utrecht zou winnen. Ik hoopte daar ook vurig op, alleen er moest dan wel voor gevoetbald worden .
Dat voetballen viel tegen vond ik, maar ik ben geen kenner. Het werd 1-1 en verlengen. Einduitslag was 2-1 voor FC Utrecht. Ruurd was dik te vree en ik was heel blij voor Ruurd.
In dezelfde week vond de 8e Run for Ruurd in Vleuten plaats. Jullie liepen samen met familieleden, vrienden en kennissen voor het goede doel. Het zou voor Ruurd de laatste keer worden. Trots als een pauw stond Ruurd daar, meer dan 3 uur in de kou en op één been, net zoals in de 7 voorgaande Kika-edities. Om zo al ‘zijn’ lopers met een hand of omhelzing te begroeten, die allemaal voor het goede doel ‘Kika’ liepen, wat hem niet meer zou baten. Zijn enthousiasme elke keer weer bij elke kika-run, was ongelofelijk. Ook van deze belangstelling genoot hij intens.
Daarna ging hij het podium op onder toeziend oog van alle mensen. Hier vertelde Ruurd openlijk aan iedereen hoe hij ervoor stond: “ik ben terminaal en er is geen genezing meer mogelijk”. Hier werd menig traantje weggepinkt.
Ruurd’s leven is niet voor niets geweest. Vaak zegt men op zoek te zijn naar ‘de zin’ van het bestaan, maar in werkelijkheid is ‘de zin’ niet iets wat je vindt, maar wat je zelf creëert. Ruurd creëerde in woord en daad in de tijd dat hij er was.
Nu is er een grote leegte in ons midden. Tegelijkertijd betekent elk afscheid een geboorte van herinneringen, welke een vaste en warme plaats diep in ons hart hebben. Zo nemen wij afscheid van Ruurd. Dankjewel Ruurd voor de tijd dat je bij ons was, tot ziens.
