Lieve Ruurd,
Ik herinner het me nog als gisteren, jouw geboorte op 30 juni 2001. Wat een prachtig kereltje was je en vanaf dag 1 was Thom supertrots op zijn kleine baby broertje en nieuwe vriendje. Toen 2 jaar later Bauke werd geboren was ons gezin compleet en wij de koning te rijk met 3 van die prachtige lieve mannetjes. Als middelste van het gezin had je speciale momenten met je oudere maar ook met je jongere broer. Wat meteen al opviel was hoe zorgzaam en liefdevol jij was voor Bauke. Eerst nog bij d’Ukkies en later ook op de basisschool. Jullie hadden het prachtig samen en Bauke voelde zich veilig bij jou. Met Thom ging je als jong jongetje samen hockeyen, schaken, bij oma en opa logeren en op zeilkamp, al vonden jullie dat allebei helemaal niks.
Van jongs af aan wist je al wat je wilde en ook wat je niet wilde. En als je iets wilde dan ging je ervoor. Dat zagen we bij het schaken, maar ook bij het hockey. Zo gedreven als je was, er echt voor gaan.
Van de mooie en gelukkige momenten op de basisschool vind ik de eindmusical in groep 8 de prachtigste. Op een dag kwam je thuis en vertelde op z’n Ruurd’s dat je tegen de juf had gezegd dat je alleen mee deed met de musical als je de hoofdrol kreeg. Wij probeerden je nog uit te leggen dat het zo niet werkt, maar daar had jij geen boodschap aan. Het was alles of niets. Gelukkig kreeg je die hoofdrol van butler Bert en moesten we nog hals over kop op zoek naar een geschikte outfit, want het moest allemaal kloppen. Je nam dit heel serieus. Op de avond zelf hebben wij, de oma’s en jouw opa zo genoten. Je stond te dansen, zingen, acteren .. ja echt te stralen op het podium. Het was zo’n heerlijke avond.
Je fladderde door het leven en alles wat je deed ging je makkelijk en goed af, je was zo lekker in balans. Wij zeiden altijd tegen elkaar; ‘onze Ruurd die komt er wel’.
Toen je begin januari 2015 te horen kreeg dat je kanker had stond de wereld even stil. Samen hebben we die dag in het ziekenhuis flink gehuild. Maar al snel spraken we af, dat we er van uitgingen dat na dat zware jaar van behandelingen, je weer zou gaan opbouwen. Schouders eronder en doorgaan. Wat een hard gelag: niet meer fietsen, niet meer hockeyen, niet meer skiën. Je was 13 jaar en werd in heel korte tijd volwassen. Je moest keuzes maken die soms onmenselijk waren. Maar je nam ze allemaal zelf, was hier heel resoluut in en nam de regie. Aan het eind van dit loeizwaar jaar en de laatste controlescan, gingen we op vakantie om te vieren dat je het ‘m had geflikt en dat we weer konden bouwen en vooruitkijken. Maar in diezelfde vakantie ging het fout en zagen we dat je steeds meer pijn had en steeds moeilijker liep. Nog geen 2 weken na de eindscan zaten we met kerst weer in het AMC en bleek al snel dat het helemaal fout zat. De kanker was op meerdere plekken teruggekomen, je raakte verlamd en we kregen te horen dat je niet meer zou genezen. Deze weken waren de meest heftige van jouw ziekbed, vooral voor jou, maar ook voor iedereen om je heen. De onmogelijke omslag van ‘je kunt langzamerhand weer opstarten’ naar ‘je wordt niet meer beter’ in nog geen 2 weken tijd …
Een aantal maanden na de operatie en verdere chemo’s bleek dat er toch weer gevoel in je benen terug te komen. Je vroeg om een looprek in het ziekenhuis, wilde weer proberen te staan. Je nam meteen weer de regie, ging revalideren en leerde uiteindelijk weer lopen.
Voor mij staan de 4 jaar daarna vooral in het teken van ‘alles uit het leven halen en zoveel mogelijk genieten’. En dat heb je zó goed gedaan. Een belangrijke rol hierin werd ingevuld door je trouwe vrienden. Wat zijn Niels, Guido, Bart, Noah, Jasper, Melvyn, Olivier en Christian belangrijk voor je geweest. En ook voor ons. Wat hebben jullie mooie dingen met elkaar meegemaakt, zoals het sky-diven, vliegen boven Flevoland, Make-a-wish, de escaperoom en het weekendje Urk. Onvergetelijk. Dat is niet in woorden uit te drukken. Toch denk ik dat Ruurd het meest genoot van de gewone dingen met jullie, het cola en later biertje drinken in zijn hoekje met chips erbij, wat gamen, kletsen over zaken waar je nou eenmaal over kletst als je jong bent, en bovenal het feit dat jullie er al die 5 jaar waren. Dank daarvoor lieve jongens!!
Ook je aangepaste fiets, die jou mobiel maakte en veel vrijheid gaf, was zo belangrijk. Samen met je vrienden naar feestjes en naar elkaar. En het fietsen met je vader. Wat hebben jullie veel kilometers samen afgelegd en wat genoten jullie daarvan. Dank je Jan dat jij al die jaren zo goed voor Ruurd hebt gezorgd en zo flexibel was naar Ruurd, om het hem zoveel mogelijk naar de zin te maken.
Jouw mentrix Ineke Feenstra was ook zo belangrijk voor jou en voor ons. Met heel haar hart heeft ze waar ze kon gezorgd dat je nog lessen kon volgen en aangehaakt bleef bij de klas. Ook bij de eerste Run for Ruurd heeft zij gezorgd dat er door jouw hele klas werd gerend voor Kika én voor jou. Die Run for Ruurd’s, waar we er in totaal 8 van hebben gelopen, wat heb je daar van genoten Ruurd! Iedere keer weer, zo blij dat er zo veel renners in jouw team kwamen en dat er zoveel geld opgehaald is voor Kika. Want uiteindelijk had je maar één wens: kinderkanker de wereld uit!
Je 18e verjaardag in juni vorig jaar was er één om nooit te vergeten. We hebben dit groots gevierd. Je kreeg zo veel bier, dat je er haast wat van zou gaan denken …
Ik zie je alleen maar stralend op de foto staan. De mooiste verrassing voor jou was ongetwijfeld die van de rijles die door vrienden voor jou is geregeld. Ik zal je gezicht hierbij nooit vergeten. Net zoals met alles, pakte je deze kans met beide handen aan en haalde je in 1x je theorie-examen. Je beleefde enorm veel plezier aan je rijlessen, plande ze zelf in tussen de chemo’s door. Je was klaar om af te rijden en het examen stond gepland in maart, maar helaas 2 weken daarvoor raakte je weer verlamd. We hadden je je rijbewijs zo gegund, maar het geeft ons steun dat je heel veel plezier aan deze rijlessen hebt beleefd.
In die vijf jaar stond Rutger Knops als jouw oncoloog al die tijd aan jouw zijde. Jullie hadden samen een mooie band en je vertrouwde hem volledig. Soms probeerde je nog wat te onderhandelen qua behandeling, want je wilde door met leven, met genieten. Het was voor ons fijn om te zien dat jullie samen dit pad bewandeld hebben. Dank daarvoor Rutger.
Een laatste dank voor de oma’s, die trouw al die jaren iedere dag een zelfgemaakte kaart naar Ruurd stuurden. Voor oma en opa die ook zoveel mooie herinneringen met jou gemaakt hebben. Voor Thom die als grote broer zijn momentjes pakte om bij jou te gaan zitten en natuurlijk Bauke die wat met je heeft af geknuffeld; jullie hadden vanaf de geboorte een heel speciale band met elkaar.
De laatste maanden ging het snel achteruit met je gezondheid lieve Ruurd. Wat had je het daar moeilijk mee, want je wilde geen afscheid nemen van het leven. Je verlegde steeds je grenzen. Uiteindelijk heb je ’s avonds op 18 april aangegeven dat het voor jou genoeg was. Ik vind het zo knap van je dat je ook hierin de regie hebt genomen en het leven los durfde te laten. Ik denk dat dit de moeilijkste keuze was die je in die 18 jaar hebt moeten maken. Dat getuigt van grote moed en deed je ook op z’n Ruurd’s.
Ruurd, je moet weten dat wij door jouw daadkracht, positiviteit, veerkracht en doorzettingsvermogen de afgelopen 5 jaar vol konden houden. Dankbaar zijn we voor iedereen die in deze periode er voor Ruurd en ons was.
Allerliefste Ruurd, ik ben trots dat ik jouw moeder mocht zijn.
Je blijft voor altijd in mijn hart❤.
