Na jaren elkaar weer ontmoet op Facebook. He' je hebt kort haar. Dat was het eerste wat je opviel. Grappig. We waren elkaar uit het oog verloren. Via Facebook weer contact. Jij was al ziek, ALS een frustrerende ziekte, niets helpt, zei je..... Gelukkig hebben we elkaar gezien op de familie dag in oktober vorig jaar. Wat was dat een feest! Zo mooi! Zo dierbaar. Herinneringen opgehaald. Over je vader oom Herman die elk vrije uur bij ons was. Mijn vader en jouw vader, twee handen op een buik. Foto's van vroeger, die gelukkig op mijn iPhone stonden, hebben we uitgebreid gekeken.
Samen hebben we de HAVO doorlopen. Op een gegeven moment hebben we zelfs bij elkaar in de klas gezeten. Jij moest bij Nederlands een spreekbeurt houden. En wat was je onderwerp; telefoonboek. Wat hebben we gelachen om je fantastische voordracht! Jij kon prachtig vertellen. Ik wist niet dat er zoveel te vertellen was over een telefoonboek.
Beste Anouk en Rouf, jullie moeten een geweldige man en vader missen. Een vader met een gulle lach en een grote bos met krullen. Altijd in voor een goed gesprek en een dolletje. We hopen dat jullie heel veel troost mogen vinden van alle dierbare herinneringen. Wij wensen jullie heel veel sterkte met dit grote verlies.
Ruud totziens lieve grote neef!

Zo lang heb ik hem niet mee mogen maken maar de mensen waarmee je muziek maakt voelen al snel vertrouwd, als vrienden, soms zelf als familie. Muzikanten weten hoe belangrijk het is als je lichaam doet wat je wilt, wat je getraind hebt. We hebben hem zien worstelen, dat was zwaar maar we hebben ook geknald, samen, met z'n allen. Biertje gedronken, gelachen en gedroomd van meer.....