Lieve familie van Ruben,
Wat een schok was het om te horen dat Ruben niet meer onder ons is.
Op 7 februari '21 stapte hij voor het eerst onze CR-groep binnen. En kwam vanaf die tijd heel trouw naar onze wekelijkse bijeenkomsten. Al snel deelde hij heel open en eerlijk over zijn vreugde, maar ook over zijn verdriet, frustratie en teleurstellingen in het leven. Ruben was al snel in staat om te analyseren, reflecteren en onder woorden te brengen wat er in zijn leven was gebeurd.... ijverig en leergierig als hij was, maakte hij de meeste aantekeningen van allemaal en was transparant over waar hij steeds tegenaan liep. We luisterden begripvol als hij zijn strijd onder woorden bracht. We brachten het dan in gebed. We hielden allemaal van Ruben: zijn vriendelijkheid, , zijn spontaniteit, zijn loyaliteit en warme persoonlijkheid, hadden tot gevolg dat wij hem direct in ons hart sloten. Dat was een warm bad voor hem: weten en bevestigd worden dat hij geliefd is en waardevol is.
Hij wilde zo graag opnieuw beginnen en wist welke keuzes hij moest maken. En hij wílde ze ook graag maken. Hij probeerde, probeerde opnieuw en kwam dan gevoelsmatig steeeds weer in een vicieuze cirkel terecht. Hoop dat het allemaal weer goed zou komen, werd afgewisseld met wanhoop dat het toch nooit zou lukken. Soms bemoedigd, dan weer vol vertwijfeling belde hij soms op om zijn hart uit te storten. Hij putte hoop uit het Woord van God en verlangde naar een wonder van herstel en vernieuwing... maar hij voelde zich soms ook zo gevangen in zijn troosteloze omstandigheden. Zijn escapes om even aan zijn emotionele pijn en frustratie te ontsnappen brachten hem soms in moeilijkheden. Maar soms werd zijn eenzaamheid en wanhoop te groot..........
Zijn jongens waren kostbaar voor hem en hij voelde zich super verantwoordelijk voor hun welzijn en geluk.
Sinds hij weer een baan had gevonden, werd de combinatie van werk, oppas en andere zorgtaken teveel om wekelijks naar CR te komen. Op 19 september jl. kwam hij nog een keer om afscheid te nemen en ons allemaal te huggen. De woorden waar hij de laatste email mee afsloot, luidden letterlijk : "Ik wil hulp in het leren leven, zoals Jezus dat voor ons wil".
Het klonk als een uitzichtsloze situatie waarin hij zich bevond... Terwijl de emotionele vermoeidheid toenam, zijn wilskracht om dóór te strijden verzwakte, is zijn verlangen om naar Jezus te gaan kennelijk steeds sterker geworden. Onder de tonen van Opwekkingsmuziek heeft hij het tijdelijke verwisseld voor zijn reis naar de Eeuwige. Jezus heeft hem opgewacht, en Zijn geliefde kind welkom geheten. Misschien heeft Jezus er met een knipoog aan toegevoegd: ' ... maar Ik had je nog niet geroepen' .
Ruben heeft de rust gevonden waar hij zo naar verlangde en die beschreven staat in de eerste regel van het gebed op de rouwkaart.
Familie en geliefden van Ruben:
Heel veel kracht van Boven en sterkte toegewenst in deze voor jullie zo moeilijke tijd.
Namens CR Gorinchem, Jan Baan