Vandaag 1 jaar geleden reden we voor de zoveelste keer naar de spoedeisende hulp van Rijnstate ziekenhuis Arnhem. Onderweg maakte je nog duidelijk: ik blijf niet!
De realiteit was echter anders: behalve slik- en canule problemen had je een longontsteking en verminderde nierfunctie en was .opname op I.C. noodzakelijk.
Na een paar dagen werd je toestand zo slecht dat je in een delier raakte en naar later bleek ook nog een klein hartinfarct gehad had.
Overleg met Frank op Curacao volgde, maar aangezien de artsen de toestand niet levensbedreigend vonden, besloten we het weekend even aan te zien voordat overwogen werd om naar Nederland te vliegen.
Door het delier was je echter niet jezelf, je was boos en opstandig, trok infuuslijnen en neussondevoedingslijn eruit en hield s’nachts de verpleging bezig omdat je niet durfde te slapen.
Gelukkig kwam er na de 1e week een lichte verbetering en werden de delier symptomen minder hevig, zodat je naar M.C. overgeplaatst werd.
We werden optimistischer over een evt. terugkeer naar huis, weliswaar met sondevoeding, omdat de slik- en canule problemen in Radboud ziekenhuis Nijmegen behandeld en opgelost moesten worden.
Dinsdag 5 november zou je een PEG sonde krijgen( rechtstreekse sondevoeding verbinding met maag) , maar tijdens ingreep zakte hartslag en bloeddruk, zodat ingreep niet doorging. Maar s ‘ avonds was je zodanig opgeknapt, dat je in de stoel tot laat naar Ajax zat te kijken. Ik ging iets geruster slapen.
Woensdag 6 november werd de PEG sonde zonder problemen geplaatst.en ik bleef aan jouw bed zitten tot je langzaam wakker werd.
Maar je was benauwd, dus werd er een e.c.g gemaakt en bloedonderzoek gedaan.
Plotseling pakte je mijn hand en keek naar boven, en bleef naar boven kijken.
Omdat je niet gereanimeerd wilde worden, konden de verpleegkundigen niets meer voor jou doen.
Ik hield jou vast, mijn gezicht tegen het jouwe, fluisterde dat het goed was, dat je genoeg geleden had en dat ik, ondanks mijn verdriet, begreep dat je er klaar mee was.
Om 21.40 uur blies je de laatste adem uit en sliep je rustig in.
Het allermoeilijkste en meest verdrietigste moment in mijn leven kwam daarna toen ik Curacao moest bellen om te zeggen dat vader, schoonvader en opa Ronald aan een hartstilstand overleden was.
Nog steeds verdrietig om wat niet meer is en nooit meer zal zijn
Dankbaar voor wat je was en altijd zal blijven voor mij.
