Het maakt eigenlijk niet uit, wie het eerste wordt aangesproken. Ze waren altijd met elkaar. Of het nu in het dorp was of in het bos ( van IJmuiden naar Santpoort ) , waar ze ook regelmatig fietsten, ze waren met zijn tweeen. Al vanaf mijn vierde kwam ik bij Nel en Truus thuis. Truus was altijd rustig, ging haar eigen gang, was zichzelf. What you see is, what you get. Thuis bij moeder Corry had je ook niet de kans om je hoofd boven het maaiveld uit te steken: iedereen was gelijk en doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Truus had dit credo niet nodig, die ging al haar eigen weg.
Als Truus met ons ( Nel en ik ) uitging naar Castricum. was het atlijd lachen. Lekker op de brommer. Niet dat ze zo snel zoende met een toevallig vriendje. Nee Truus, bleef nuchter, was altijd vrolijk. Ook leek ze uit te stralen: mijn tijd komt nog wel. En dat was ook zo. Want een jaar later kwam Ronald op het vrijerstoneel. Een zelfverzekerde jongeman van dik 20, die destijds al in een BMW reed. We waren best wel een beetje jaloers, want ja, een vriendje met een auto had ik nog nooit gehad. Truus wel! En wat waren ze verliefd!
Met zijn vieren hebben we het huis van Nel en Jan Willem versierd. Dit was voor hun huwelijk. Truus had een gigantische krentenbrood gebakken, volgens mij als teken van vruchtbaarheid. Bijna gelijk met Truus heb ik Jaap Jan gekregen en Ronald en Truus Floor. Wat waren ze blij met hun derde kindje. De eerste twee hebben we niet meegemaakt, toen woonden we in Hillegom. Ook hun geboortedata staan in mijn geheugen gegrift. 30 december Ronald ( 1 dag voor mij ) en Truus j16 december op onze trouwdag. Altijd denk ik dan aan ze.
Ook leuk is, dat Truus ooit voor een blauwe Maandag verkering had met een jongen van Van Kampen, een telg van aardappeldgroothandel Van Kampen uit Bennebroek. Dat leek opa Theo wel wat. Een ondernemer en ook nog eens gelieerd aan de agrarische sector. Maar hij was toch saai en degelijk ! Dit had Truus snel door en hij kon vertrekken.
De laatste jaren zag ik Ronald en Truus in het bos van Duin en Kruidberg, waar we de laatste nieuwtjes uitwisselden. Hoe bizar is het, dat we ze nooit meer tegenkomen, geen verhalen over vroeger in het ouderlijk huis aan Rijksweg 289, waar ik vaak mocht logeren. En dan tussen Truus en Nel in mocht liggen. Als we teveel giechelden, kwam opa Theo ons onder aan de trap tot de orde roepen. Binnen no time was het stil.
Stil is het nu voor altijd. Geen nieuwtjes meer, geen mooie verhalen over de tuin, het tweede huis en la douce France. Rust in vrede Ronald en Truus, Jullie hebben je best gedaan en ons mooie herinneringen achter gelaten. Dank jullie wel.
Lieve kinderen Geert, Floor en Maaike, heel veel sterkte. Jullie kunnen trots zijn op deze lieve ouders. En jullie heel hartelijk bedankt voor dit mooie platform!
Groetjes Harry en Marjon Veenboer-Nijssen
