Ron, gozer,...
Altijd gein dat je weer eens te laat was met een ICE.. Maar nu ben je veel te vroeg. Ik ben trots dat ik 18 jaar jouw collega mocht zijn en ga jou nooit vergeten. Je was een goed, lief en bereidwillig mens. Het ga je goed. Gute fahrt ohne verspätung
Edwin Duisterhof

Ik kan me nog herinneren dat ik als kind bij jullie op visite kwam. Later zagen en spraken we elkaar bijna niet meer. Daar kwam na de reünie verandering in ! Wat hebben we vaak om jou moeten lachen! Altijd als het stil was in de familie app wist jij de boel wel op stelten te zetten!
Nu ben er niet meer om te grappen en te grollen, je zal gemist worden.
lieve Astrid, Dennis Marlous en kinderen, Rebecca, heel veel sterkte met dit grote verlies,
Dikke knuffel,

Tilly en Dirk Termijn

Lieve Ron,
Als ik aan je denk, dan zie ik je vrolijke ogen, ogen die glimmen als je iets vertelt,
Je was een prachtig mens , een geweldige collega.
Ik heb altijd heel fijn met je gewerkt en ben blij je te hebben gekend.
Hoe jij vertelde over je kleinzoon en met hem op de fiets een ijsje ging halen.
Veel te vroeg uit het leven gerukt.
Wat ga ik je missen.
Ik wens Astrid, je kinderen en kleinkinderen heel veel sterkte en kracht met het verwerken van dit verdriet.
Rust zacht.
Ellen Hofmeester

Dag sympathiek mens die veel te vroeg is heengegaan. Ik herinner jou als een man die altijd in was voor 'n goed gesprek. Bedankt!

Woorden schieten eigenlijk te kort. Een mooie man en een fijne collega is niet meer. Een gemis voor deze wereld.
Altijd bereid om iemand te helpen en te ondersteunen. Een voorbeeld voor vele collega's. Dank je wel Ron voor die mooie ritten die we hebben gehad.

Lieve Ron,

Elkaar nooit zo vaak gezien maar na de reünie met de neven en nichten altijd online contact.
En hoe... altijd leuke en uitdagende berichten van jou.
Wat gaan we die missen... Facebook en de nichten en neven whatsapp zullen nooit meer zijn wat het geweest is.
Wat is het allemaal snel gegaan.
Zo oneerlijk. Rust zacht lieve neef.
Ik wens de familie heel veel sterkte met dit enorme verlies.

Liefs Ed Antonissen & Karin Volger

Lieve Ron,

Wat kwam ik toch graag bij jullie over de vloer.
Zo'n warm en liefdevol gezin.
Bij jullie kon ik mezelf zijn en wat hebben we veel gelachen.
Als ik aan je denk zie ik een brede vrolijke glimlach van iemand die geniet van de mensen om hem heen en veel trots en liefde uitstraalt.
Dit beeld staat gegraveerd in mijn geheugen en zal ik nooit meer vergeten.

Ondanks de strijd met je ziekte wist je er toch nog een mooie tijd van te maken met je familie. Toch nog een grapje maken al kon je dat eigenlijk niet meer opbrengen. Jij bent het engeltje wat hun zal beschermen zoals je dat altijd hebt gedaan.

Ook wil ik de familie en andere nabestaande heel veel sterkte en kracht wensen in deze moeilijke tijd. Wetende hoe de familieband is stelt het me gerust dat ik weet dat jullie er altijd voor elkaar zijn. Jullie gaan ook hier elkaar doorheen helpen ❤

Heel veel liefs,
Stevie Horjus

Ron,
Augustus 2019 kwam ik bij het team van de ICE, daar werd jij mijn mentor. Na een korte introductie werd ik door jou al snel in de machinistenstoel gezet met de subtiele opmerking "hoe wil je het anders leren?".
Vaak zijn we samen op pad geweest en wat heb jij een hoop kennis overgedragen. We hadden het ook vaak over koetjes en kalfjes, bijvoorbeeld de lampjes op je motor, de ritten die jullie maakten en vele andere dingen.

Bij iedere goederentrein kwam het haags-scheldwoordenboek weer om de hoek kijken en gaf je met een hoop gekkigheid aan dat die dingen alleen maar voor vertraging zorgen. Kwamen we een keer in een verstoring dan deed jij er alles aan om toch zo snel mogelijk informatie te krijgen of een manier om weer verder te mogen rijden.

Ook na de opleiding was een appje of telefoontje nooit te veel voor jou, graag gaf jij uitleg over het hoe en wat om weer verder te rijden zonder storingen.
Van de week had ik je nog een app gestuurd hoe het met je ging, een kort maar heftig antwoord gaf je terug. Wat een schok was dat. Nu ben je er niet meer, maar in gedachten hoor ik je nog iedere rit in de cabine.

Ron hopelijk heb je je rust gevonden en het is mij een eer om te mogen zeggen dat ik jou als mentor heb gehad!
Ik zal je missen
Jan-Willem

Het is te vroeg. Veel te vroeg.
Geen idee waarom nou juist jij dit moest krijgen.
De laatste jaren heb jij het één na het ander te verwerken gekregen. Thuis in jullie gezin en familie, en op je werk.
Telkens kroop jij weer uit het dal en ging weer door zoals altijd. “ Alles komt goed” zei jij dan.
De laatste keer dat ik jou thuis zag, zei jij hetzelfde. Toch voelde ik dat het anders was.

Als ik terug kijk op onze tijd in Den Haag, doe ik dat met een grote glimlach.
Kijk ik terug op onze tijd bij de ICE, is die glimlach alleen maar groter geworden.
Jij hebt mij er uiteindelijk naar toe gepraat, en daar ben ik jou nog steeds dankbaar voor. Voor velen was jij de grote steun.
Het mooiste was samen met jou de eerste twee City Night Line treinen ophalen uit Emmerich, met de nieuwe 189 lokken.
Wat hadden wij een lol.

Voor jou lieve vrouw Astrid, jou kinderen, kleinkinderen, verdere familie, en alle mensen die van jou hielden, zal het moeilijk zijn dat jij er nu écht niet meer bent.
Toch blijf jij bij ons. Vergeten doen wij jou niet.
Ooit zullen wij elkaar weer zien, en gaan wij samen wéér een trein halen.
Guten Fahrt, fijne kerel.
Ik zal jou verschrikkelijk gaan missen.
Theo

Wat zijn we geschrokken dat het zo snel, zo slecht ging met jou. Het laatste gesprek in Keulen vergeet ik niet meer. we zaten broodje te eten en maakten een grapje omdat jij vertelde dat het niet ging. Zelf moest je er een beetje om lachen en zoals altijd lachte je het met humor weg. Toch raadden we je aan om je te laten controleren. Oké, zei je zal ik doen hoor. Dankzij jouw oplettendheid en vond dat ik mijn werk erg goed had gedaan bij het uitvallen van een ice, kreeg ik een bos bloemen van mijn teamleider. Mijn dank hiervoor was groot, wat een lieve collega. Motortoertochten hebben we ook samen gedaan en samen met Astrid nog een kouwe poten tocht. Je was altijd vol humor, maar als het wat anders liep kon je ook weleens uit je Haagse slof schieten. Tot op het laatst geloofde je nog dat je samen met onze groep naar Schotland zou gaan, samen met Astrid. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Helaas is dit je laatste reis met de motor, of met de ice.
Beiden waren een passie voor jou.
Gozert, Ouwe Reus, zoals Peter je altijd noemde, wij wensen jou een hele goede verzorgde reis. Wij gaan je echt heel erg missen, met je humor, Haagse bluf en overal "aanwezig "zijn.
Peter en ik wensen Astrid, kinderen, kleinkinderen, en naaste familie en vrienden veel sterkte in de komende tijd.
Peter en Els van Hoorn