Je kwam als een mannetje die wist wat hij wilde m’n leven binnen door onze gemeenschappelijke hobby, het surfen. Onze vriendschap werd door de jaren heen dieper, we hadden naast plezier ook vaak prachtige inhoudelijke gesprekken waar uiteraard altijd Esther, de kinderen, hobbies en de aankomende economische crisis ( je hebt er veel voorspeld) voorbij kwamen. Jouw kritische blik op heel veel stak schril af op jouw zalig ontspannen levenshouding die je ook kon hebben, zeker met een klein sapje erbij. Lieve vriend, geïnteresseerd mens, trotse man, vader en echtgenoot, wat is er in ruim 40 jaar veel te weinig tijd geweest om samen nòg meer te mogen delen en wat zal ik onze gesprekken missen. Lieve Esther, kids en familie, wat is het lastig om te proberen te begrijpen onder welke bizarre omstandigheden jullie de afgelopen week geleefd hebben en om hiervoor woorden van troost te vinden.
Sterkte, Edward Stots

We waren op vakantie in Frankrijk tijdens de zomer van 2021. Wij hadden recentelijk een nieuwe hobby ontdekt, het maken van heerlijke hamburgers met echte franse ingrediënten. We stortten ons op deze hobby als bezetenen, aangezien we toch veel vrije tijd hadden.

Ondertussen was Roel, niet geheel uit eigen initiatief en aangestuurd door de meiden, vegetariër geworden. Vlees eten gebeurde nog maar af en toe. Totdat Roel bij ons aan boord kwam en ons zag koken. Zijn ogen begonnen te glimmen en hij werd helemaal enthousiast, wij boden aan om een hamburger voor hem te maken waar hij gretig JA! op zei.

Roel genoot van de hamburger zoals hij van veel dingen in het leven genoot en toen hij uitgegeten was zei hij hardop "Jongens, ik hou van jullie!"

Dat Roel een genieter was, was overduidelijk. Hij herinnerde ons er steeds aan hoe prachtig het leven is, en dat hoe wij met elkaar samen de vakantie vierden toch echt is waar het allemaal om draait. Dingen niet voor lief nemen en beseffen hoe goed we het met elkaar hebben is een belangrijke levensles die we van jou geleerd hebben.

Lieve Roel, wij houden ook van jou. Dit was slechts één van de prachtige herinneringen die we aan jou hebben. Maar het zijn er nog ontelbaar meer.

Mees en Koen

Lieve Roel,
,,Hey Suus, zullen we samen weer een dagje op pad gaan? Kies jij maar iets leuks uit, ik laat me graag verrassen." De laatste jaren gingen we af en toe 'iets leuks' doen. En natuurlijk legde jij de organisatie graag bij mij neer. Ik moest er stiekem altijd om lachen en jij vond uiteindelijk ook alles best. Het ging ook helemaal niet om wat we gingen doen, het ging om de uren dat we lekker bij konden kletsen over het leven. Ik herinner me ons bezoekje aan het whiskycafé in Amsterdam, want natuurlijk hield ik rekening met wat jij leuk vond. In december vorig jaar bezochten we Fabrique des lumieres in de Westergasfabriek. Je genoot, we struinden uren door Amsterdam, dronken espresso martini's in onze dikke winterjassen op een terras op het Leidseplein. En onderweg kwam het hele leven altijd voorbij. Jij vertelde over Michelle en Anouck, ik over Mees en Koen. We doken kort in het verleden, hoe het leven ons gevormd had, om weer snel naar de toekomst te kijken. Jij prees je gelukkig met Esther, ik met Frank. En zo concludeerden we na zo'n dag 'iets leuks' doen altijd weer wat een mazzelaars we waren. In maart dit jaar stond er opnieuw een uitje op het programma. We zouden naar een candlelightconcert met muziek van Pink Floyd gaan in een kerk in Utrecht. Een verschrikkelijk kitscherig decor, maar dat zouden we voor lief nemen. Het ging om dat dagje samen iets leuks doen. Door je operatie moesten we het uitstellen. Begin augustus spraken we af dat we in oktober zouden gaan, we verheugden ons erop. Lieve Roel we gaan nooit meer samen iets leuks doen, maar in gedachten wandel ik gewoon door met je. Mis je, Suus

Roel overleden, hoe dan? Volgens mij zijn jullie beiden nog maar net aan het grote genieten begonnen, de vrijheid om letterlijk ALLES te kunnen doen waar jullie hart naar uit gaat. Fysiek en mentaal dik in orde, levenskunstenaars, beiden. En dan nu dit bericht.

We hebben elkaar leren kennen tijdens een bruiloft in Italie, om precies te zijn in de 1e week van augustus 2014. Gedurende dat weekend bleken we de nodige overeenkomsten te hebben en genoeg gespreksstof. De kijk op het leven, motorrijden, het ondernemerschap, de drive om alles uit het leven te willen halen. Gelijkgestemden, fijn, een goed gevoel.
Dit contact vervolgden we, eerst door af te spreken om het door jullie meegenomen schilderij tje op te halen, daarna omdat het bleef klikken, met regelmaat om te genieten aan elkaars keukentafel. Goede wijn erbij en sterke verhalen.
Luchtige, ontspannende, soms filosofische, en de prangende vraag van Roel, hoe om te gaan met de nieuwe toekomst, zonder de stress en de verantwoordelijkheden van de business. Meer dan het uitwisselen van wat tips en trics van “ervaringsdeskundigen” hebben we niet kunnen bijdragen. Uiteindelijk moet je gewoon geluk hebben…

Lieve Roel, vitale energieke vent! We zagen je tientallen jaren voluit gelukkig leven, helemaal ontspannen.
De ontwikkeling van jullie dochters meemaken, misschien wel opa worden, talloze reis-zeilavonturen ondernemen. Het heeft niet zo mogen zijn.

Lieve Esther, daadkrachtige verstandige vrouw! Er rest ons niets anders dan je heel veel sterkte te wensen met dit abrupte einde en met het afscheid nemen van je geliefde. Jij en je meiden worden omringd door een grote groep familie en vrienden, omarm de steun en de liefde.

Behouden vaart Roel; tot spoedig Esther,

Liefs Wil & Yvonne

Onze relatie begon met min of meer toevallige ontmoetingen in buitenlandse havens en groeide uit tot een warme vriendschap. Naast zeilen ook lange wandelingen, gezellig met elkaar eten en goede gesprekken.
Onze gesprekken gingen van domme onzin tot mooie persoonlijke gesprekken met diepgang waarbij serieusheid en humor elkaar op een leuke manier afwisselden.
Het bericht van je overlijden kwam bij ons als een bom binnen. Het raakt ons diep hoe zo'n energieke man zo plotseling heen kan gaan.
Weet Roel, in gedachte blijf je bij ons en met Esther hopen we nog vele mooie momenten te hebben.

Liefs,
Ed en Claudia

Lieve Roel,

We hebben elkaar ontmoet ergens in 1999 of 2000. Jullie lagen in Hellevoetsluis voor ons met de Pure-X. Als jonge gezinnen met kleine kinderen raakten we direct in gesprek. We dronken gezellig wat en hielden contact. Jullie waren echte zeilers. Een liefhebber samen met Esther. We spraken af en zo ontstond onze relatie.
De jaren daarna was het eigenlijk vaak op Vlieland. We spraken af om daar heen te gaan. Daar kwam je ook in contact met de andere bevriende zeilers. Een van de eerste BBQ's was langs het kleine strandje bij de haven aan de wadkant. Niet veel later gingen we naar de kuil. Alle kids van iedereen. Een gezellige boel. Je was een liefhebber van de zeilerij maar we hadden ook dezelfde passie, namelijk sleutelen aan de boot.

Vanaf dat moment was er met deze vriendenclub vaak wel ergens een ontmoeting. Of het nu op Vlieland was, Makkum of op verjaardagen. We gingen ook met elkaar op vakantie naar Denemarken.

Ergens in 2004 vroeg ik of je zin had in de Schuttevaerrace. In die tijd een populaire wedstrijd met fietsen, zeilen en hardlopen. De start vanuit Stavoren begon met 2500 meter hardlopen. Het eerste team dat bij het schip kwam, kon als eerste weg. Wopke de Vegt was ook aan boord. Hij vertelde me afgelopen week nog iets wat ik alweer vergeten was. Jij deed in die tijd niet veel aan duursport maar die 2500 meter moest geen probleem zijn. Vrijdagochtend om 7.00 was de start in Stavoren. Alle bemanningsleden op de startlijn. Daar volgde de start en honderden zeilers gingen hardlopen naar de buitenhaven. Wopke begeleid jou. Met een vinger in de rug stuwde hij je vooruit met een tempo waarmee wij als eerste weg zouden varen. Top! we riepen nog naar elkaar dat we voorin zaten…

Daarna hard op de motor naar de havenhoofden en zeilen omhoog. Wopke wist me te vertellen dat Roel van Stavoren tot aan Kornwerderzand aan het hoesten was. We hebben veel lol gehad over jouw prestatie maar vooral je geklaag over je conditie.

's Avonds kwamen we bij de Paardenhoek. Een smalle geul op het wad waar een grote platbodem met toeristen ons enorm in de weg lag. Ik vergeet nooit meer dat jij enorm uit je plaat ging. Je schreeuwde "hé klootzak met je modderschuit, rot op!”. Wij keken allemaal verbaasd op dat je na tamelijke rust zo uit je dak kon gaan. Memorabel moment was dit waar we later nog veel om hebben gelachen.

In de loop der jaren werden de kinderen groter, we bleven varen en het contact bleef. De laatste jaren zonder kinderen zochten we elkaar natuurlijk weer op. Ik zie in de historie van mijn whatsapp dat wij sinds het gebruik van Whatsapp iedere maand sinds 2018 contact met elkaar hebben. Dat zijn honderden berichten geweest. Over de kids, de boot, of gewoon schunnige filmpjes. Zelfs tot een week voor je dood. En ik kreeg de tranen weer in mijn ogen van het lachen toen ik wat van die oude berichten las. Later werd je fan van Facetime! Als er iemand via Facetime belde was jij het wel. Kwam die grote blonde kop in beeld en begon je je verhaal! Het contact was leuk en we konden ons enorm verdiepen in de techniek van de boot. Maar ook de ergernis die we als ondernemers ondervonden. Je had een sterke mening waar niet iedereen het altijd mee eens was. Je had soms wel moeite met de mening van een ander. Dat leverde soms verhitte discussies op. Maar ook jij werd ouder en milder in het ventileren van je mening. Afgelopen jaar riep je nog weleens “laten we het maar niet over politiek hebben”. En dat deden we dan ook maar niet.

Afgelopen jaar hebben we beiden een medische ingreep gehad. Een ingreep die ons deed realiseren dat ouder worden geen vanzelfsprekendheid is. We spraken met elkaar over het leven, wat we bereikt hadden maar vooral wat we nog wilden doen. We kijken graag vooruit. Jij had altijd plannen. Ook echt Roel! Intense gesprekken die ik leuk vond. Om te sparren over de ideeën die ook jij had. We spraken over de kinderen en hun toekomst maar ook over ons dagelijkse leven. Hoe we iedere dag ons moeten realiseren dat het leven zomaar voorbij kan zijn. En dat jij er dan nu tussenuit piept kan ik nog steeds niet geloven. We zouden samen die carbon rollator bij Huub laten maken! Dat hadden we afgesproken.

Je bent de eerste vriend die ik verlies. Ik ben er kapot van. Je hebt met Esther en het gezin een best wel groot deel van ons gezinsleven meegemaakt. De steun die jullie ons hebben gegeven bij Kai zijn ziekte maar ook de aanwezigheid bij de dood van mijn moeder. We hebben zoveel steun van jullie gehad. Altijd onvoorwaardelijke steun en liefde. Ik hoop dat ik Esther en “de meiden” zoals jij altijd zo liefdevol sprak over Michelle en Anouck, die steun ook kan geven.

Ik ga je missen vriend! Je humor, jouw lach, je warmte, je kennis, je geklaag, je mening, je emoties, je plannen….
ik ga je nooit…nooit… meer vergeten.