Robert als vader:
Op 11 juni 2017 werd na lang wachten onze lieve dochter Isa geboren. Het was een pittige bevalling, maar wat waren wij intens gelukkig met haar. We dachten dat we een jongen zouden krijgen, dus we waren wel lichtelijk in shock toen het een meisje bleek te zijn. Maar wat waren we blij. Robert was zo trots. Hij zei: ‘Echte mannen krijgen meisjes!’
Isa had een wat moeilijke start en we moesten een weekje in het ziekenhuis blijven. Isa moest regelmatig een prikje en Robert was dan zo trots. Hij zei dan: ‘Ze is zo dapper, ze hoefde bijna niet te huilen. Wat een bikkel hebben we toch!’
Ik zie hem nog trots met haar in het ziekenhuisbedje over de wandelgangen van het ziekenhuis lopen. Ik weet nog dat de verloskundige tegen mij had gezegd: ‘Wat heb jij een lieve man!’, ‘Ik vond het zo bijzonder om te zien hoe hij jou hielp tijdens de bevalling!’. En dat was ook echt zo.
Hij stond mij bij in alles. Onze liefde is na de geboorte van Isa nog dieper geworden. Ik zag niet alleen de grote liefde die hij had voor mij, maar ook de onvoorwaardelijke liefde die hij had voor Isa. Ik zie hem nog uren beneden zitten met Isa op zijn borst omdat ze niet wilde slapen.
Toen Isa wat ouder was waren ze de allerbeste maatjes. Zodra Robert thuis kwam uit zijn werk, rende ze op hem af en riep enthousiast ‘Papaaa!’.
Stoeien, gek doen, voetballen, boodschappen doen en naar de speeltuin gaan deed ze het allerliefst met papa. Als Robert ’s ochtends naar zijn werk ging stopte hij bij elk raam om naar Isa te zwaaien en handkusjes te geven. Isa gaf dan bij elk raam handkusjes terug, totdat hij echt uit het zicht verdween. Ook mij gaf hij altijd een kus of knuffel als een van ons wegging. Ik wilde dit nog weleens vergeten, maar hij zei dan: ‘Je weet nooit wat er gebeurd’. En nu besef ik dat je helemaal gelijk had.
Robert en ik waren in de omgang met Isa rustig en we raakten niet snel in paniek. We waren een goed team in de opvoeding. Toen Isa een jaar oud was besloten we dat een broertje of zusje ook heel welkom zou zijn voor Isa. Al redelijk snel werd ik weer zwanger. Robert hoefde niet persé te weten wat het zou worden, maar ik wilde het wel heel graag weten. Het leek mij wel praktisch en ik was toch wel erg nieuwsgierig. Hij vond het ook prima. Toen Robert hoorde dat het een meisje werd, was hij zo gelukkig. Met 2 meiden voelde hij zich helemaal compleet, zei hij.
We hebben lang over haar naam gebrainstormd, totdat Robert met de naam Sanne kwam. Hij vond het leuk dat deze naam tegenwoordig niet meer zoveel gegeven wordt. Roos stond ook in onze top 10, wat nu haar 2e naam is (vernoemd naar haar papa). Bij elke echo was hij erbij en keek hij super trots. Hij kon niet wachten om haar te ontmoeten. Helaas mocht dit niet meer zo zijn.
Je laatste weekend hier op aarde:
Het laatste weekend hebben we nog zoveel mooie dingen met elkaar mogen beleven. Alsof je onbewust al afscheid van iedereen nam. Het broersuitje op vrijdagavond. Ons gezinsuitje op zaterdag, terwijl je normaal gesproken op zaterdagmiddag altijd aan je studie zat.
Op zondagochtend gaf je mij voor de eerste keer in ons huwelijk ontbijt op bed. Uit de kerk gingen we even koffie drinken bij je ouders. ’s Middags stelde je voor om mijn ouders te bellen om te vragen of ze formule 1 kwamen kijken en bij ons een hapje kwamen eten. En dat deden ze. De avond voor je overlijden heb je nog heerlijk met Isa samen buiten gevoetbald. Het waren ‘normale’ dagen, maar nu wel extra waardevol.
