Peet was mijn maatje, mijn jeugdvriend. We hebben elkaar ontmoet toen ik ongeveer 15 jaar oud was. Peet was 9 maanden ouder dan ik en hij werd door zijn broer Frank geïntroduceerd in mijn basketbalvrienden-groepje. Er was snel een hechte band tussen ons en die is nooit verdwenen, tot op de dag van vandaag.
Lieve Dewi, Luna, Siem, Frank en Simone, lieve mensen,
Ik ga proberen om wat van de dingen die ik met Peet heb meegemaakt, mijn herinneringen en gedachtes over Peet, met jullie te delen en een beeld te geven van wat Peet voor mij betekend heeft. Ik denk dat ik wel namens meerdere vrienden van Peter zal spreken.
Als twintig- en dertigers hebben Peet en ik veel gemountainbiket.
Samen, maar ook vaak met de reisjes georganiseerd door onze vriend Tom. Als we dan weer zo’n steile en hoge heuvel op moesten fietsen en enorm aan het afzien waren, was er altijd wel iemand die zei; “leuker dan dit wordt het niet hoor!”. Ondanks het zuur en de pijn in de benen keken we elkaar aan en barstten we altijd in lachen uit. We wisten nu eenmaal dat boven op de heuvel die pijn wel weg zou gaan en plaats zou maken voor een geweldig gevoel van euforie en overwinning. Want daar deden we het tenslotte allemaal om.
“Leuker dan dit wordt het niet….”. Hier heb ik de laatste maanden van Peets' leven nog vaak aan gedacht, maar nooit hardop tegen hem durven zeggen. Want leuker werd het deze keer echt niet meer.
Toen we allebei net ons rijbewijs hadden, besloten we spontaan naar Frankrijk op vakantie te gaan. We konden de auto van mijn vader lenen, tent er in, slaapzakken mee en hup, richting het meer van Genève want dat leek ons leuk. We kwamen er na vertrek achter dat we –oerstom ook- de muziekcassettes vergeten waren en we het moesten doen met een paar cassettes die ik toevallig nog in de auto van mijn Pa had laten liggen. Deze hebben we dan ook helemaal grijs gedraaid tijdens de reis.
‘Peter Gabriel’ met het album ‘SO' was één van die bandjes.
“Zullen we Peter Gabriel eens een keer opzetten? “ hebben we elkaar grinnikend, tientallen keren tijdens de rit gevraagd.
Als ik aan die vakantie met Peet denk, dan denk ik aan dat cassettetje met Peter Gabriel. ‘Sledgehammer', 'Red Rain' en 'Don’t Give Up’, een duet met Kate Bush, waren nummers op dat album.
‘Don’t Give Up’….. Dat hoefde je nooit te zeggen tegen Peet. Hij was een bikkel, een doorzetter en gaf zelden op als er wat te winnen viel.
‘Don’t give up, because you have friends’ zong Kate Bush en deze tekst heeft de laatste maanden vaak door mijn hoofd gezongen.
Deze keer viel niet te winnen.
De vakantie in Frankrijk was niet zo heel leuk. De reis was langer dan we op hadden gerekend, files, vreselijke lelijke en drukke campings en ook nog eens slecht weer. We zijn eerder dan gepland naar huis gegaan en deze vakantie heeft onze relatie behoorlijk uitgedaagd. We hebben elkaar toen echt leren kennen, we wisten wat we aan elkaar hadden en het heeft de basis gelegd voor de hechte vriendschap die is gebleven tot het eind.
Als we het later nog eens over deze mislukte vakantie hadden, zei Peet: “We hebben er toch wat van geleerd, dat is voor mij het belangrijkste!”. Want zo was Peet. Gemakkelijk relativerend en vooruitkijkend. Met slechte ervaringen word je wijzer en kan het alleen maar beter worden, moet hij altijd hebben gedacht.
Onze vriend Tom vertelde vaak met plezier de anekdote over de keer dat hij met Peter naar Slénaken in Zuid-Limburg reed om daar in de buurt te gaan fietsen. Peter reed en Tom lette goed op want navigeren was niet echt Peets' sterkste eigenschap laten we maar zeggen. In de korte tijd dat Tom wat broodjes in de auto zocht en even niet oplette, presteerde Peter het om de afslag naar Slénaken te missen en richting Leenderheide & Venlo te rijden. Nadat Tom doorhad dat ze verkeerd reden, sprak Peter de onvergetelijke woorden;
“oh, op de Leenderheide kan je vast óók heel goed mountainbiken”. Hierop volgde zijn karakteristieke lach waarmee hij zijn fout simpel weglachte, zoals alleen hij dat kon.
Zo was Peet ook. Hij schaamde zich nooit voor de fouten die hij maakte. In fouten zag hij weer mogelijkheden.
Tijdens het dinertje om het stijldansseizoen af te sluiten, vertelde Peter dat hij voor de eerste keer op wintersport wilde gaan. Peet vroeg of ik ook mee ging en ik vond het een super goed initiatief. Onervaren als we waren, wisten we niet wat we konden verwachten maar Peter zou wel de bestemming bepalen en het appartement regelen. Peter was net 25 jaar geworden en met onze toenmalige partners gingen we in januari 1991 op weg naar onze eerste skivakantie in Saalbach. Met de auto, na een lange reis, te veel files en ook nog eens een lekke band onderweg, kwamen we eindelijk erg vermoeid aan in Saalbach. Tot onze grote frustratie moesten we buiten het dorp parkeren en met onze zware bagage naar het dorp lopen; het dorp was namelijk afgesloten ivm de Wereldcup ski-wedstrijden die daar werden georganiseerd. Dit wisten we van te voren niet. Het dorp was afgeladen met supporters, druk en vol. We hebben bijna een uur lang met onze bagage door het dorp gesjouwd, op zoek naar ons appartement. Ik dacht toen nog: “lekkere keuze Duijn dit allemaal, wat een ellende zeg!”. Eindelijk aangekomen in het chalet, bleek ons appartement direct uit te kijken op de finish van de vrouwenslalom-wedstrijden. Wat een fantastisch uitzicht en super appartement hadden we! Wat een onvoorziene verrassing! De gemiddelde ski-fanaat zou er een moord voor doen. Ik heb die week de meest bijzondere wintersport gehad met fantastisch mooi weer, in een week goed kunnen leren skiën en we hebben zo veel gelachen.
Het skiën en Saalbach waren, zonder dat hij dit vooraf had bedacht, de beste keuze die Peet voor mij kon maken en was de aanleiding voor de vele skivakanties die ik tot op de dag van vandaag, elk jaar weer met heel veel plezier maak.
Peet deed veel op onderbuikgevoel en stond onbevangen en onbevooroordeeld in het leven. Dit zal de reden zijn geweest dat hij veel keuzes maakte die goed vielen. Hij was hierdoor ook nooit zenuwachtig of angstig, wat hij ook deed.
Ik heb Peet maar één keer echt bang gezien. Tijdens een mountainbike-weekendje met Peet in La Roche, ben ik tijdens het oversteken geschept door een motorfiets. Toen zag ik echte angst in zijn ogen. Hij dacht dat ik er geweest was. Peet sprak nog vaak over dit ongeluk, zelfs in de laatste maanden van zijn leven hebben we het er nog over gehad. Het had een enorme indruk op hem gemaakt.
Ik ben er erg goed van afgekomen en we konden er later over lachen. Elke keer dat Peet het ongeluk naar voren haalde, speculeerde hij over de meters die ik door de lucht zou zijn gevlogen. "10, 15 of misschien was het wel 20 meter!” volgens Peet. Ik heb hem zelfs een keer 60 meter horen roepen. Maar dat was na een paar flessen wijn.
Via Peet heb ik mijn andere goede maatje Tom leren kennen en met z’n drieën hebben we veel lol gemaakt, veel ondernomen en goede gesprekken gehad.
Met Ruud en Richard, de vrienden die we nog kenden uit mijn basketbaltijd, gingen Peet en ik traditioneel om de paar maanden ‘happen & stappen’ en elke keer een ander restaurantje proberen, meestal in Haarlem. We gaven tijdens die uitjes altijd te veel geld uit maar de gesprekken en de gezelligheid met Peet erbij, waren dit meer dan waard.
Met Peet kon je altijd wel wat doen, maakte niet uit wat. Lekker sporten, bezig zijn en elkaar daarbij uitdagen. Fietsen, balletje trappen, basketballen op het pleintje, squashen, we hebben zelfs een paar jaar competitiesoftbal gedaan. De laatste jaren gingen we regelmatig golfen en na afloop altijd een hapje eten met elkaar.
Peter begroette me altijd met: "hééé Badje, hoe is het!” De manier waarop hij dit uitsprak maakte me altijd vrolijk.
Met Peet kon je altijd lachen maar ook serieus discussiëren. Hij kon dan zo heerlijk zwart-wit en koppig zijn.
Het weekend in Pingjum in januari dit jaar, waar mijn vrouw San haar 50e verjaardagsfeest vierde, wilde hij ondanks zijn ziekte en behandeling per se niet missen. Hij heeft er zelfs zijn chemo een week voor uitgesteld. Tijdens dat weekend heeft hij op alle aanwezigen een diepe indruk achtergelaten over de manier waarop hij omging met zijn ziekte.
Met iedereen maakte Peet wel makkelijk contact, hij was altijd gezellig op feestjes en lekker met jan-en-alleman aan het kletsen. Voor hem maakte het niet uit waar je stond in de maatschappij. Peet hield alleen niet van praatjesmakers en leugenaars.
Hij deed zichzelf nooit beter voor dan hij was.
Zijn doorzettingsvermogen heeft hem, na een moeilijke arbeidsperiode, eindelijk zijn droomjob opgeleverd: zijn eigen bedrijf PrintSquare, samen met compagnon Ronald opgezet. Ik heb een heel ander beroep dan Peet, maar van hem heb ik enorm veel over de grafische wereld geleerd. Hij kon er wel uren met passie over lullen. Hij was enorm trots op Printsquare en zijn werk en ik was trots op hem en wat hij bereikt had.
Op zijn kinderen en familie na, vond hij PrintSquare dan ook het ergste dat hij moest gaan achterlaten.
Peet blijft bij mij in gedachte als een van de meest authentieke personen die ik heb gekend. Ik had me geen betere vriend kunnen wensen.
Lieve Peet, ik heb zoveel met je meegemaakt man en wat hebben we veel gelachen. Ik ben trots dat je mijn maatje was, en dat ik je maatje mocht zijn. We gaan je ontzettend missen. Rust zacht mooie vent!”
Ik zie je ‘Above the Clouds’ man!