Een paar weken geleden vierde ik mijn 50ste verjaardag. Bob, mijn neef, was er ook en vertelde mij dat je zo ziek was en in een Hospice lag. Ik schrok enorm, want kon mij niet voorstellen dat jou dit was overkomen.

Niet veel later zag ik het bericht, hier op facebook dat er een einde aan jouw vreselijke strijd is gekomen. Wat is het leven toch onrechtvaardig Peet. Als ik denk aan jou, denk ik aan ons tennisgroepje, toen we les kregen van Mariette. Als ik mij het goed herinner was je linkshandig en wist je die ballen echt super te raken. Zoals Showie al memoreerde was je geen loper, maar een denker en dat typeert denk ik jouw hele karakter. Geen impulsief iemand maar iemand die goed na kan denken over situaties waar hij in beland is. Ook als we lol hadden met de hele groep, kan ik mij jouw gegrinnik nog goed voor de geest halen. Een ingehouden lachje terwijl je enorm genoot van dat soort humor. Mannen onder elkaar humor, onbeschrijvelijk.

Ik vind het onbeschrijvelijk dat je er niet meer bent en een gevoel van angst bekruipt mij als ik mij probeer te verplaatsen in de situatie waar jij in hebt gezeten de laatste Jaren. Wat kan een mens toch enorm sterk en flexibel zijn en wat heb jij je hier waardig door heen geslagen.

Jouw kinderen staan/ stonden altijd op nummer 1 en dat siert je. Dewi en Luna en alle betrokkenen ik wens jullie enorm veel sterkte met dit onbeschrijvelijke verlies. Ik weet zeker dat Peter diep van binnen nooit zal verdwijnen en met jullie meekijkt vanuit een, naar wat ik hoop, mooie omgeving waar alleen maar liefde, geluk en blijdschap is. Peter, vriend, ondanks dat we elkaar de laatste Jaren niet veel meer gezien hebben, zal ik jouw menselijkheid missen.

Tot ooit, want zeg nooit nooit...
Pieter

Peter,

wat valt er nog te zeggen na al deze mooie en lovende woorden in de voorgaande condoleances. Billy Joel zong in 1977: “only the good die young”. Je was natuurlijk nog veel te jong om te sterven en wat was je een goede vent! Ik zal je missen aan tafel van onze traditionele etentjes om de twee, drie maanden. Hoe lang hebben we dat niet gedaan? 20-30 jaar ? Ik zal je losse en relaxte aanwezigheid missen en je mooie verhalen over je werk, sport en je dochters. Wat was je trots op die meiden in alle opzichten en wat moet het verschrikkelijk zwaar voor je zijn geweest afscheid te moeten nemen van Dewi en Luna en de rest van je familie.

Gelukkig hebben Richard en ik je nog kunnen bezoeken in de Hospice. We vonden het fijn om je nog even te zien en te spreken ofschoon we zagen dat het einde snel naderde, je was al erg verzwakt.

Je was overal goed in : (bal) sporten, laminaat leggen en je grafische vak. Ik was daar wel eens jaloers op. En wat hebben we vaak gelachen over allerhande zaken. We hadden beide dezelfde soort droge humor.

Ik had in 1996 mijn huis gekocht in Hoofddorp en daar moest een parket- laminaatvloer in. Jij als expert zou me wel even komen helpen. De planken waren van verschillende lengte. En op maat verpakt. We waren bijna klaar met de vloer toen we nog een paar pakken planken van een maat die we nog niet gebruikt hadden zagen liggen in de hoek van de kamer. We keken elkaar aan en dachten wat nu? We hebben toen de rest van de vloer maar vol gelegd met de die zelfde maat plankjes. Niemand viel het op. Nog vaak moesten we lachen over het stuk parket van het pak met de vergeten plankjes.

En die wintersport in Les Gets. We waren fanatiek aan het skiën bij Avoriaz. Het was een beetje mistig. Peter vroeg: zullen we die piste nemen Ruud? Ik dacht dat het een blauwe piste was, maar kon het niet goed zien. Het bordje was helaas niet blauw, maar zwart. We moesten deze afdaling naar het dal wel nemen. Ik zal deze afdaling met Peter nooit vergeten. Steeds vroeg Peter aan mij: wat gaan we doen Ruud en ik zei steeds “We gaan door!” en we kwamen uitgeput beneden na deze afdeling voor zeer geoefende skiërs. Samen genoten we daarna van een goed glas bier.

Mooie herinneringen………

We zullen steeds het glas op je heffen Peter wanneer we weer gaan eten. Vergeten doen we je nooit.

Ruud

Ik kan het nog steeds niet zo goed bevatten. Dat Peter er niet meer is. Heel veel contact hadden we niet, maar als we elkaar spraken op de tennisbaan hadden we altijd lol. Ik hou dan ook altijd die vrolijke, lieve en optimistische man in mijn gedachten.
Ik wens zijn dochters en alle andere nabestaanden heel veel sterkte.
Lian

Peter,
Ik heb genoten van je prachtige forehand topspin toen ik nog in de tafeltenniskinderschoenen stond bij GSV Heemstede. Je backhandservice heb ik van je overgenomen, je was een voorbeeld, maar bovenal ga ik je vriendelijkheid en gezelligheid missen. Het is weer een stukje gezelliger geworden in de hemel, maar hier wordt je gemist.

Beste Peter,

Wij hebben vier jaar samen op de Grafische MTS in Amsterdam gezeten. Ik was net begonnen met tafeltennis en kon er geen hout van. Het maakte jou niet uit. In plaats van mijn tafeltennisbatje van 15 gulden had jij voor mij een batje met groene joola clipper aan de ene kant en zwarte noppen aan de andere kant. En daarna spelen! Vele pauzes bij de gymzaal waar de tafeltennis tafels stonden. Ik kreeg 15 punten voor, werd het niet spannend dan werden het er 17 of 18. Ik heb nooit van je kunnen winnen.
We raakten bevriend. Een paar keer bij je gelogeerd. Het was ongedwongen bij jullie thuis. Ook ging ik een paar keer met je mee naar het Onkyo toernooi in Haarlem waar de Nederlandse tafeltennistop prachtige partijen speelden. Ook kwam je naar Nibbixwoud en Wognum een keer meespelen bij mijn vereniging. Ondanks het niveau verschil vond je het erg leuk. Een tafeltennistopper ben ik nooit geworden, maar jij hebt me wel de liefde voor het spel gegeven en werd een van mijn "helden".
Na de grafische MTS ben ik nog eens bij je langs geweest. Samen stappen in Haarlem, daarna tafeltennissen op de keukentafel en chinees gehaald.
Daarna zijn we elkaar uit het oog verloren, tot begin dit jaar. Een vriend van mij moest voor de competitie tafeltennissen en zei dat je in het team van de tegenstander zat maar niet meespeelde omdat je ziek was.
Ik heb je telefoonnummer opgezocht via LinkedIn en je gebeld. Je reageerde meteen enthousiast!
25 maart kwam je naar Nieuwegein en er was gelijk weer een klik. Heerlijke tapas gegeten en elkaar openhartig helemaal bijgepraat.
We zouden het nog een keer overdoen in Zandvoort, maar het is er helaas niet meer van gekomen......

Bedankt en rust zacht.

Als mijn gedachten terug gaan naar het tafeltennis van toen zal Peter niet snel uit mijn geheugen verdwijnen. Midden de jaren 80 was ik in Haarlem en omgeving de te kloppen tafeltennisser. Toen kwamen er een paar jongeren waaronder Peter tevoorschijn. De nieuwe lichting naam het roer over. Ik heb Peter leren kennen bij de vereniging TT Spaarne als een rustige , aardige en bescheiden jongen. Het lot is vaak onrechtvaardig.

Vorig jaar hebben we samen de clubkampioenschappen gespeeld, Tom was geblesseerd, zo kwamen we samen. Het waren superleuke wedstrijden, heel sportief en gezellig, je speelde je beste tennis ooit zei je me tijdens een wedstrijd. De finale hebben we zelfs gehaald, uiteindelijk door regen niet af kunnen maken, wij nog op baan 5, de prijsuitreiking binnen al gaande. Dan maar allebei eerste!
We zouden 'm nog een keer overdoen, voor de lol, met een etentje. Dat kwam er al niet meer van vanwege de nieuwe uitzaaiingen. Zo verdrietig kan het leven zijn.
Met wie moet ik nu de CK spelen appte ik onlangs met een knipoog, je antwoordde met een smiley (die met die traantjes) dat de CK inderdaad jouw stimulans waren om het nog ff vol te houden. Grapjas.
De clubkampioenschappen beginnen dit weekend weer. Ik speel met Tom, dat vindt je vast wel goed.

Alle dierbaren, heel veel sterkte met dit grote verlies, Jacqueline