Lieve Gaston, Titia en Boris,
Ik heb net de livestream gevolgd van de uitvaartdienst van jullie prachtige zoon en broer Pepijn. Hoe dapper en prachtig verwoord door jullie allen. Wat zijn jullie sterk samen, wat een warm gezin. Dankjulliewel dat ik deelgenoot mocht zijn van jullie persoonlijke gevoelens. Ondanks dat ik jullie niet persoonlijk ken raakt het mij diep en kan ik niet stoppen met huilen. Toen ik een aantal dagen geleden jullie lange brief over Pepijn las en wat er allemaal was gebeurd vroeg ik me af of Pepijn zijn sterrenbeeld vissen was. Toen ik zag dat hij op 28 februari is geboren werd mijn vermoeden bevestigd. Ook ik ben een visje en herken veel in jullie mooie Pepijn. Toen Frank Ruesink via FB een oproep deed om zondag 24 januari om 13.30 u bloemen neer te leggen bij de muur van het H.M van Randwijkplantsoen voor onze vrijheid maar ook voor Pepijn, de 87- jarige Cees die dankzij de lockdown en zijn isolement besloot om op 13 september 2020 van de 9e verdieping van zijn verzorgingstehuis te springen, de 29-jarige Alisa Krul die op 12 januari uit het leven stapte om te ontsnappen aan de verschrikkelijke maatregelen en vele anderen, besloot ik om samen met mijn vriend rozen te kopen. Zoals jullie zien waren wij niet de enigen. De uitvaartondernemer van Alisa Krul beweerde dat ze de laatste 5 jaren geen uitvaart heeft begeleid door zelfdoding maar de laatste 2 maanden 3.. Ook ik wilde 12 december een einde aan mijn leven maken. Depressie door het wegvallen van inkomsten door de lockdowns. Leven bij de dag en je zorgen maken of je de volgende dag nog een dak boven je hoofd hebt. Ik zie Pepijn en Boris stoeien en lol hebben met elkaar. Mijn zonen schelen anderhalf jaar en zijn nu 22 en 24 en ik zie ze al ruim 3 jaar niet meer. Ook al zijn ze er nog wel, ik kan ze letterlijk en figuurlijk niet bereiken. Jullie pijn is voelbaar dwars door het schermpje van mijn smartphone heen. Ik zou jullie zo graag een enorme knuffel willen geven. Ik begreep dat Pepijn een week voor zijn overlijden op een bankje aan het Museumplein in slaap was gevallen. Daar laten wij rond middernacht altijd onze honden uit. Hadden we hem maar gezien dan hadden we hem meegenomen en had hij een warm bed gekregen zodat hij niet 10 km naar huis had hoeven lopen. Soms kruisen mensen je pad die je liever niet had ontmoet maar Pepijn was zo dichtbij en we hebben hem gemist. Ik wens jullie enorm veel sterkte, moed, licht en kracht. Houd Pepijn levend in mooie herinneringen en in jullie hart want wat in het hart zit gaat nooit dood.
Heel veel liefs 💞 Thenya & Marco
❤🧡💛😇💚💙💜