Als de dochter van een geliefde collega van Paul ken ik hem vooral als iemand die met je mee denkt en voor je instaat als je iets voor elkaar wilt krijgen als student.
Zo wilde ik bij de asva als tweede jaar student. En hij stond er helemaal achter en heeft ze nog voor stommelingen uitgemaakt toen ze toch een ander bestuur kozen. En later als collega heb ik veel met hem gelachen als ik mijn moeder kwam opzoeken op haar afdeling. Het was altijd gezellig met Paul.

Als ik aan Paul denk, dan zie ik hem meteen breed lachen, als ik in ons projectteam een kwestie aankaartte. Overal had hij een oplossing voor. Ik heb in mijn jaren als projectmanager bij de HvA (ongeveer 2002 tot 2017) veel en graag met hem samengewerkt. Was er niemand van Marketing en Communicatie beschikbaar, dan schreven we toch even samen een folder. Hij had altijd tijd en kon alles. Zonder onzin, wars van bureaucratische rompslomp, vonden Paul en ik voor alles 'geitenpaadjes' en kregen we veel voor elkaar. Toen ik met pensioen ging in 2017, heeft hij mijn afscheid georganiseerd, een onvergetelijk feest. Ik zal nog vaak aan hem denken.

Naar aanleiding van de documentaire over Philippa een aantal intensieve gesprekken gevoerd met Paul. Later ook nog in Utrecht getuige geweest van zijn promotie. Vlak daarna hoorde ik van hem over zijn ziekte. Ik ben niet iemand die snel vriendschap sluit, maar vanaf het begin had ik het gevoel dat Paul een goede vriend van mij was. Dat kwam m.n. door zijn lieve en oprechte aandacht. Het klikte zogezegd. Had zo graag die goede gesprekken willen voortzetten onder het genot van een wijntje. Ik ben er heel stil van.
Maarten Stroink

Bij de toenmalige d´Witte Leli heb ik met veel genoegen met Paul gewerkt. Hij kon op een plezierige manier tegendraads zijn richting leidinggevenden, maar lag heel goed bij de cursisten.
Ik zou nog wel weer een keertje met hem willen gaan eten, maar ...
Felix van Rijn

Paul en ik mailde elkaar niet heel vaak en als we mailden, was het zakelijk. Onderzoeken die we deden naar 'de oorlog', waarbij Paul wel eens vragen had en ik misschien wel antwoorden had. Vaker niet als wel, in mijn herinnering!), Paul zocht onvermoeibaar door... De boekpresentatie in Utrecht was gezellig: Paul spraken wij maar kort, anderen spraken we langer. Paul had het er druk mee, en terecht. Paul, bedankt voor je onderzoeken!!!

Ik ken Paul vanuit zijn tijd bij de Havana. Vanuit de minor ondernemerschap maakten we in 2012 een special over ons vijfjarig bestaan. Deze special koste het nodige geld en ik had moeite om dit bij elkaar te sprokkelen. Paul wilde het geld gelijk hebben, want hij moest zijn freelancers betalen. Achter mijn rug om zette hij druk op mijn geldschieters en dit schoot bij mij in het verkeerde keelgat en veroorzaakte stress. Op een zondagochtend belde ik hem over mijn toeren op en stortte spontaan uit in een vreselijke huilbui. We spraken daarna ons uit en er ontstond wederzijds begrip. Sinds die tijd zijn we met elkaar verbonden. Beiden werden we op hoge leeftijd beloond met de graad van doctor voor ons Wetenschappeltjk onderzoek. Drie maanden later sta ik met een mond vol tanden een traantje weg te pinken, na het verdrietige bericht over zijn overlijden.
Ik bewaar mijn goede herinneringen aan je!
Dr. Martin

In het voorjaar van 2017 kwam Paul bij me langs met de vraag of hij een proefschrift kon schrijven over Lucas Bunt, een ogenschijnlijk brave burger die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog had ontpopt als een uiterst gewelddadige collaborateur. Al snel kwamen we tot de conclusie dat dit wel een erg smalle basis voor een proefschrift zou zijn – en dat hebben we geweten. In de volgende vier jaar schreef hij niet alleen een proefschrift, maar ook een tweetal andere boeken over collaborateurs.

Hij had nu tijd genoeg, zei hij, om eindelijk te doen wat hij wilde. Maar dit was geen 'hobby' van een gepensioneerde. In zijn onderzoek legde Paul een ongekende gedrevenheid en werklust aan de dag. Hij had een duidelijke, eigen agenda, maar stond tegelijk altijd open voor commentaar – en de begeleiding van zijn promotietraject heb ik dan ook altijd als zeer plezierig ervaren.

Totdat de tijd ineens ontzettend kort bleek. Het is, achteraf, mooi geweest dat hij - nog niet of nauwelijks bekomen van het nieuws van het naderende onheil - zijn werk in het openbaar en met verve heeft kunnen verdedigen. Maar het is ongelofelijk wreed dat hij slechts kort van dit alles heeft mogen genieten – wreed: voor hemzelf en voor ieder in zijn naaste omgeving. Zijn geest en zijn werk leven voort.
Frank van Vree

Paul belde met de vraag of hij mij mocht spreken over een boek dat hij wilde schrijven over foute Nederlandse en Belgische sporters in de oorlog. Hij zocht contact omdat hij een verhaal van Henk van Dorp en mij uit een Vrij Nederland-bijlage in 1979 had gelezen over en met de rond 1940 beroemde baanwielrenner en stayer Cor Wals die in 1941 in een SS-shirt in een vol Olympisch Stadion in Amsterdam kampioen van Nederland achter grote motoren was geworden. Zo leerden wij elkaar kennen. Paul citeerde uiterst correct, helaas niet altijd gebruikelijk in zijn vakgebied oorlogsboeken, zo heb ik aan den lijve ervaren. Vervolgens plaatste hij een oproep op twitter waarin hij iemand zocht die tegen betaling zijn teksten wilde corrigeren. Mijn vrouw Marijke, gepromoveerd Neerlandicus en taalpurist, antwoordde dat ze aan dat verzoek wilde voldoen, voor een bos bloemen. We hebben Paul in die korte periode van 'samenwerken' leren kennen als een toegewijde en oprechte onderzoeker, maar vooral als een mooi, eerlijk en fijn mens. We zijn dankbaar dat we hem hebben leren kennen en wensen allen die hem lief hebben sterkte. Zoals wij in Joodse kring zeggen: moge zijn ziel worden opgenomen in de bundel van het eeuwige leven, omein.
Marijke en Frits Barend