Ruim 30 jaar geleden leerde jij Gerdien kennen en kreeg mij erbij.
Leuke gozer dacht ik met hond en kat en een woning in de Boetonstraat in Amsterdam Oost.
Het zag er allemaal spic en span uit, je was nogal een poetser.
Niks mis mee!
In die periode heb jij Gerdien door een moeilijke tijd geholpen, na het overlijden van haar moeder Marion.
Je was empathisch en had altijd een luisterend oor, hierdoor werd ze weer vrolijker en jullie werden een stelletje.
Leuke vrienden uit je Schooltijd, Kinselmeer en Oude buurt, kwamen bij jullie over de vloer en die zijn er nog steeds. Net als de vrienden van Gerdien waar lief en leed mee werd gedeeld.
Iedereen was altijd welkom en vaak was het een gezellige boel.
Paul zoals altijd ondeugend plagerig en dollend, genietend van de mensen om hem heen.
Jullie kregen twee prachtige dochters, Demi en Danique, waar jullie veel van houden.
Paul, jij ging door het vuur voor je meiden.
En na 25 jaar bij elkaar, zijn jullie getrouwd en ik had eindelijk officieel een schoonzoon.
Je werd ziek Paul, 7 jaar geleden, kanker.
Dat was schrikken.
Het leek goed te gaan in het begin maar de kanker kwam steeds terug.
Je been ging eraf en je pakte de draad zo goed als mogelijk weer op, hopend verlost te zijn van de kanker.
Je wist jouw artsen vaak te overtuigen om met behandelingen door te gaan, je liet je niet aan de kant zetten.
Je wilde er alles uit halen wat mogelijk was.
Je kon uitgebreid vertellen over je behandelingen, tot in detail.
Er waren ook veel teleurstellingen, wat zou de toekomst brengen, leven tussen hoop en vrees.
Je hebt het lang volgehouden jongen, vechter die je was, daar zijn we trots op!
31 mei, tien voor half 11 s ’avonds belde Gerdien mij en excuseerde zich voor het late belletje.
Paul was net op bed geholpen.
Je zei ineens “het is klaar”.
Wat bedoelt ze nou? dacht ik, de telefoon bleef open en ik hoorde de paniek en gehuil,
Paul was gestorven, en ik was er getuige van, of het zo moest zijn.
Ik ben naar jullie toe gegaan.
Gelukkig ben ik met Monique kort ervoor nog bij je geweest.
Je had veel pijn, heel verdrietig je zo te zien lijden!
Hand in hand met je gezeten.
Je vertelde mij heel lief en teder, zo trots te zijn op Gerdien en hoe houd ze het vol.
Ik zei dat is houden van Paul, jij zou hetzelfde doen.
We hadden een klik samen, ik ga je echt missen jongen.
Ik ga afsluiten met een gedichtje van Toon Hermans.
Als je echt van iemand houdt
iemand alles toevertrouwt
een die echt weet wie je bent
ook je zwakke plekken kent
die je bij staat en vergeeft
een die naast en in je leeft
dan voel je pas wat leven is
en dat liefde geven is
Dag Paul
We missen je jongen,
Cor, Monique en Sander
