Het was ergens in 19 nog wat ( 90-91-92?) toen Gavin Friday optrad in Paradiso. Oscar had mij deze muzikant aanbevolen en samen met Marian was ik snel door deze Ierse bard gefascineerd. Wij zaten ergens bovenin en Oscar stond vooraan. Hij was niet te missen. Het prototype ruwe bolster en een hele zachte, lieve, aardige binnenkant. Rond die tijd speelde Oscar bij KTC en coachte ik Onze Gezellen. We vonden elkaar in het basketbal en meer. Mijn dierbaarste en in mijn optiek meest typerende herinnering aan dit fijne mens (eigen-aardig, soms eigenaardig, zelfbewust, zelfbepalend, aanwezig, vriendelijk, zorgzaam en grappig) was/waren/zijn de keren dat we op toernooi gingen naar Hamburg en Angers. Sommige details laat ik lekker achterwege, die zijn voor de geschiedenisboeken. Deze ene deel ik graag ter nagedachtenis. Na een dag vol basketball en, ok, bier, gingen we na het feest nog nachtelijk Hamburg in met het team. Ook ik was al aardig op weg naar nergens toen Oscar opeens midden op de dansvloer aangaf dat hij naar huis ging. Hij was het opeens zat. Wat hij precies zat was precies wisten we niet, want Ossie was ook regelmatig onnavolgbaar. Uniek in zijn 'soort'. Thuis was de woning van Chris en Jeanine waar wij logeerden. Ik weet nog dat ik me afvroeg hoe hij in Godsnaam vanuit die disco naar huis de weg kon vinden. Maar dat duurde niet lang, de dansvloer lonkte en Oscar was Oscar. Ergens de volgende ochtend, toen we ons toch ook wel lichtelijk zorgen maakte over waar Ossie uit zou hangen, werd er gebeld en stond hij alsnog er niets aan hand was voor de deur. Twee uur slapen later werden we wakker gemaakt voor een rap ontbijt en nog rapper naar de sporthal voor nog een wedstrijd. Oscar was nogal...pissig dat hij niet startte. Dat leek mij ook als niet helemaal okselfrisse coach bijna onmogelijk. Na twee uur slaap en wie weet wat er nog meer allemaal was gebeurd onderweg van de disco naar huis, vond ik het al lang knap dat hij de warming up overleefde. Oscar niet. Mokkend nam hij plaats op de bank en werd mij nog fijntjes gemeld dat ik er geen klote van begreep. Ik zal dat slechts ten dele ontkennen Ossie, wan na een minuut of drie bleek dat de rest van het team de nacht daarvoor nog slechter verteerd had. En Oscar mocht de wei in, alwaar hij knokte en kleunde, reboundde en hoekige schoten losliet. De grijns, gevolgd door een high five, vergoedde alles. Naarmate de jaren verstreken werd het verhaal van de reis van Oscar door nachtelijk Hamburg mooier en mooier. De details, ik zei het al, die laten we daar. Ossie ging door in basketball en de liefde, ik ging door in de muziek en de liefde. We trouwden allebei en kregen allebei twee zonen. Dat wel. We spraken en zagen elkaar sporadisch en dat was goed en wat het was. Verbijsterd en verdrietig om het ongelooflijke bericht dat hij er niet meer is. Rust zacht, beste, lieve Oscar. Alhoewel, ook daarboven, jij, rustig? Zoek maar een mooi pleintje op.
