In 1996 zag ik op een avond Oscar. Ik zag hem wel vaker en ik vertelde dat ik voor een conferentie van 1 dag naar Canada ging en daar dan 10 dagen wilde rondrijden. Voor de grap zei ik “ga je mee?”. Tot mijn verbazing zei hij “ja, leuk!” en tot mijn nog grotere verbazing had hij de volgende dag een ticket geboekt naar Ottawa. Ik vond het wel stoer van hem: we kenden elkaar eigenlijk alleen met anderen erbij. En nu zouden we 10 dagen lang samen optrekken.
Na de conferentie van een dag in Ottawa, reden we door de bergen richting Toronto. Op een gegeven moment zagen we op een zonnige berg mensen skiën. “O, wat zalig!!” riep ik, “dat wil ik ook!”. Oscar trapte op de rem en nam de afslag. Even later stonden we met ski’s en schoenen aan bij de lift. We hadden verder alleen onze spijkerbroeken aan, Oscar een dikke trui en ik een onmogelijke lange zwarte “koningin Wilhelmina jas”. “Kun jij eigenlijk goed skiën?”, vroeg Oscar. “Ik kon het best aardig, maar het is al wel weer lang geleden”, zei ik. Oscar begon wat op te scheppen over hoe goed en hard en snel hij kon skiën en zei: “de eerste keer wacht ik wel steeds even op jou en als jij er goed in zit, dan wacht ik bij de lift, goed?” Ik vond het prima.
Toen we boven aankwamen, kletterde Oscar meteen uit de lift. De lift werd stop gezet en het was een hele heisa om overeind te komen, hij gleed steeds op één ski een stuk weg van de andere. Na veel gevloek stond hij naast me “er was een hele grote hobbel aan mijn kant”, verklaarde Oscar. Zijn broek zat onder de sneeuw. “Maar allá, daar gaan we!’, joelde hij. We zetten af. Ik vond het zalig en het skiën voelde enorm vertrouwd. Op de helft van de berg dacht ik “waar is Oscar?”, ik zag hem niet voor me en keek achterom. Daar lag een stuk boven bij iemand te spartelen in de sneeuw, het leek alsof die iemand vier ski’s aan had en acht armen had. Het was Oscar. Toen hij eindelijk naast me stond zei hij “er was daar een stuk verborgen ijs!”. Daar bleek de hele berg vol mee te liggen, ongelukkig genoeg wel alleen daar waar Oscar skiede, op mijn stuk lag mooie goede sneeuw. Bij de zesde afdaling suggereerde ik dat hij beter in mijn spoor kon skiën zodat hij geen last zou hebben van het ijs. Intussen had ik permanent de tranen van het lachen over mijn wangen lopen. En waar Oscar eerst, kleddernat van al het geval en misschien intussen ook wel lichtelijk koud ondanks de zon, als een boer die kiespijn had meelachte, kon hij op een gegeven moment ook de lol ervan inzien.
Een branie met humor en relativeringsvermogen. Zo zal ik me jou herinneren Oscar. En natuurlijk heb ik je behalve op warme chocholademelk, ook getrakteerd op een groot Canadees bier. Dat had je meer dan verdiend. Ik zal met warmte en een glimlach aan je denken. Dag lieve Oscar, Suzanne
