Grote stoere vrolijke Niels, je bent er niet meer. Wat een gemis! En wat oneerlijk!
Ik kende je nog maar kort en helemaal niet zo goed, maar het was niet moeilijk om je snel in mijn hart te sluiten. Kim straalde, ze gaf gewoon licht af, toen ze me vertelde dat ze een leuke man had ontmoet. “Hij heet alleen ook Niels, zei ze”. We moesten allebei lachen. De tweede keer dat ik je zag was samen met Kim in mijn nieuwe tijdelijke huisje toen op Tuindorp. Jullie kwamen samen een borrel drinken op mijn nieuwe stek. Gezellig was het, en na een kwartier voelde het alsof ik je al jaren kende. Een makkelijke prater, open, een twinkel in je ogen, droge humor, toegankelijk en heel gek met kinderen en vooral met Kim. Wat een leuk koppel samen, jij en Kim! Dat ging helemaal goed komen! En jij vertelde mij met een grote glimlach dat het met mij ook helemaal goed ging komen!
Sophie vertelde me later vol trots dat jullie samen een kindje kregen. Ze kon het niet voor zich houden. Wat een super cadeau! En toen jullie hoorden dat het een jongen werd was het feest helemaal compleet. Het geluk lachte jullie toe! En wat een trots toen kleine Jim werd geboren.
En nu dit noodlottige ongeval. Nauwelijks te bevatten.
Ik troost me met de gedachte dat er ongetwijfeld heel veel mensen zijn die Jim later met veel liefde en geduld de verhalen gaan vertellen over en foto’s en filmpjes laten zien van zijn super vader! En ik hoop dat je ergens van boven op een mooie plek met Kim, Jim, Sophie, Guusje en alle dierbaren mee kunt blijven kijken. Rust zacht lieve Niels.