Ik ken Niels van mijn periode in de Primafoon, ik heb enkele jaren met hem samen gewerkt. Wat mij herinnert aan Niels is de levenslust, de humor de lef. Maar had ook onwijs veel geduld. Maar hij kon ook luister zonder dat iemand wat zei, hij las het gewoon op het gezicht. Ik heb in die periode veel met hem mee gemaakt.
Zo was het eens dat we een actie in de winkel hadden, waar na de verkoop de mee gekomen kinderen ballonnen gaven. In onze ooghoek zagen we een dame in een rolstoel zitten genieten hoe wij die kinderen blij maakte. Toen de dame in de rolstoel aan de beurt was keken Niels en ik elkaar aan en knip oogde. Lachend namen we ballonnen, touw en plakband mee, we hebben haar de gehele rolstoel vol geplakt en gebonden met ballonnen, ze is gierend van het lachen weg gegaan zonder iets kopen. (volgende dag kwam ze weer lachend terug was vergeten waarvoor ze kwam) .
Op het werk was het een feest als met hem ingeroosterd was. Een ware vriend

Ik kende Niels via Kim en vooral van de positieve verhalen over hem. Mijn leukste herinnering aan Niels was helaas ook meteen mijn laatste. Ik herinner mij dat ik hem voor het eerst zag en sprak op de bruiloft van mijn oudste nicht Marion met -nu haar man- Bert. Dit was op 18 mei 2018, slechts enkele dagen voor zijn overlijden. Wie was deze lange vent met positieve uitstraling die met iedereen in gesprek ging? Ik was meteen nieuwsgierig en maakte kennis met hem. We hebben per saldo die avond een uur met elkaar gepraat. Na dit uur was mijn conclusie - en eigenlijk al na 5 minuten- dat hij als verbinder met zijn charisma een enorme aanwinst is voor onze familie. Het viel mij ook op hoe trots hij was op zijn gezin en hoe bijzonder hij het vaderschap ervaarde. Aan het eind van de avond gaf ik hem nog een welgemeende hand. Niet wetende dat dit helaas de eerste en laatste keer zou zijn dat ik hem in levende lijve zou zien. Op zijn meer dan indrukwekkende afscheidsreceptie kreeg ik meer inkleuring van het leven van Niels en dat wat hij voor anderen heeft betekend. Wat een ontroerend afscheid en wat ben ik trots op jou Kim en ook op Sophie en Guusje. Onder deze droeve omstandigheden je gevoel zo goed onder woorden kunnen brengen met een ’een traan en een glimlach’. Chapeau! Veel sterkte met dit enorme gemis en het oppakken van jullie leven. Hartelijke groet, Stephan Vollenbroek en Renate, Kirsty en Amy

Lieve Jim,

Ik heb je papa leren kennen via de kids villa. Wat was hij trots op jou!! Wanneer ik je vader zag was hij altijd enthousiast en geïnteresseerd in hoe het ging. Hij vertelde dan ook vol trots hoe hij de bus aan het inpakken was voor jullie skivakantie en dat hij er onwijs veel zin aan had. Lieve Jim je papa, die veel te vroeg ging, was een lieve energieke man die altijd in was voor een lolletje en erg geïnteresseerd was in anderen. Ik hoop dat jij met al deze mooie verhalen een mooie herinnering hebt aan jou lieve papa.

Liefs Inge Ebeltjes

Lieve allemaal,

Tijdens de familiedag bij landgoed Twickel hebben we destijds (Dick en Gerri) heel gezellig met Niels en Manon gekletst. Dick was altijd in voor een praatje en dat was Niels ook altijd!

Jaren geleden gingen we op vakantie naar Oostenrijk (Lieberwein in Mondsee). Toen Niels, Manon en zijn ouders vertrokken hebben we vreselijk gelachen om de speciale hoes die om een autostoel was gemaakt (om spulletjes in op te bergen). Niels ging ons toen in geuren en kleuren vertellen wat er allemaal in gestopt kon worden. Ik geloof dat de focus (ook die van onze smaakpapillen) op dat moment op het heerlijke snoepgoed lag (wij, Wilco en Marieke wilden dit natuurlijk ook). De volgende vakantie hadden wij ook zulke hoezen (natuurlijk ook met snoepjes er in), met dank aan het mooie voorbeeld dat wij bij Niels en Manon zagen.

Gerri Griffioen-Geerdink
Wilco Griffioen
Marieke Reinderink-Griffioen

Lieve Jim, en familie,
In de jaren '80 woonde ik met mijn zus Jessica en ouders in de Hasseler Es in Hengelo. Ik zat op basisschool 't Schöppert toen Niels en zijn zusje Manon daar ook kwamen. Zij zaten eerst op een andere basisschool in de Sterrenbuurt en fietsten nu iedere ochtend door het zogeheten Bartelinkslaantje samen naar de nieuwe school. Ik vond dat heel stoer want het was in mijn ogen best ver, iedereen kon lopend naar school in de buurt. Mijn zus zat bij Niels in de klas, hij was altijd een behoorlijke klier voor de meisjes. Ik zat bij Manon in de klas en zij was een van mijn beste vriendinnetjes. Ik kwam best veel in huis bij Manon en herinner mij de pesterijtjes tussen broer en zus, samen buiten spelen en stoepranden en hun lieve ouders Ineke en Cor. Voor jou vast opa Cor en oma Ineke. Ik herinner mij vooral dat ik vaak mocht helpen appels schillen (voor de appeltaart) en aardappels (voor het avondeten) want dat kon ik niet zo goed. En thuis hoefde ik nooit te helpen met schillen... Voor mij was het altijd heel gezellig bij hen thuis. Ik herinner mij je vader als die lachende, plagende broer.
Carola ter Braak