De afgelopen weken stond ons leven op pauze, en hebben we samen met jou toegeleefd naar je verjaardag en alle momenten die je nog samen wilde zijn, in het licht van het onvermijdelijke dat zou komen. Daarna hebben we voor je gezorgd en bij je gewaakt, jouw stem proberen te vertolken, toen dat het enige nog was wat we voor je konden doen.
We hebben een heel ander karakter, waardoor we altijd veel onze eigen weg gingen.
Maar het laatste jaar vanaf dat Miranda ziek werd kwamen onze wegen bij elkaar. Er ontstond een grote openheid en dankbaarheid voor onze ontmoetingen bij ons allebei. Wat fijn dat ik er voor haar kon zijn.
We waren blij dat we nu deze verbinding met elkaar hadden, al was het jammer dat dat nu pas was. Maar er was voor mijn gevoel nu altijd nog een volgend moment waarop we elkaar zouden zien.
Nu is ze echt weg, definitief en dat dringt in losse flarden tot me door. Ik kan niet meer bij haar langs, om haar te vragen hoe het is, om te luisteren naar wat er in haar leeft. Het gemis doet pijn en kan nu niet meer afgewisseld worden door een knuffel met haar en even bij haar zitten.
Door de dood die zo moeilijk te begrijpen is, gaat ze me (ons allemaal) ook voor. We wisten allebei niet hoe het zou zijn, al hadden we er ideeën over. En nu heeft ze deze onvermijdelijke overgang gemaakt en kunnen we dit laatste stukje niet meer met elkaar delen. Ons verdiepte contact is nu verbroken. Nu het zo mooi en fijn was.
Ik zal je missen in allerlei dingen. Je energie en enthousiasme, je loyaliteit aan ons allemaal, je regeldingetjes, je doortastendheid, het gemak waarmee jij door het leven ging, je kledingkeuze waarmee je mij van tips kon voorzien, het hebben van een schoonzus die net zo lang is als ik en die familie ook zo belangrijk vindt.
Dag lieve, dappere schoonzus
