Lieve Mike, in 2005 heb ik je voor het eerst ontmoet , een lieve jongen, vrolijk en een drie eenheid met je moeder en Nick. Jullie hebben mij de eerste camping ervaring gegeven. Zoals je ieder kind wilt zien opgroeien, was hoe ik jullie zag. Openheid en vrolijkheid en grappen. Het zag er altijd warm uit. Ik weet nog dat we je verjaardag hebben gevierd, je werd 18 en we gingen naar een Mexicaans restaurant. Het was een intiem diner met Mama, Juudt en mij als vriendinnen van Natasja voor ons. Je vond het reuze gezellig dat we dit deden en misschien ook wel de mooiste herinnering omdat je een andere leeftijdsfase in ging. Je bent altijd een knapperd geweest, spontaan was je nog maar al een echte man geworden. Die leeftijd brengt ook spanning mee, wat wil ik doen met m’n leven. Welk werk etc. Volgens mij had je toen een vriendinnetje. Je leek het allemaal wel al te weten en kwam over alsof je je leven op die leeftijd al zelf kleur had gegeven. Hoe ouder je wordt des de minder gaan de vriendinnen van je moeder in jouw leven meekrijgen. Maar ik heb nog veel gehoord.
En dan ontvang je dit bericht. Waarvan ik hoopte dat je nog licht zag…Ik heb een paar uur voor me uit zitten staren. Het is zo onwerkelijk… je bent gegaan op jouw voorwaarden; dat is echt wat je wilde. Dan hebben wij de herinneringen. Je bent hier geliefd en je wordt gemist.
Ik wil alle familie en in het speciaal Natasja en Nick kracht wensen om dit een plekje te geven. Een ouder hoort haar kind niet te overleven en zo vroeg je broer. Maar dit was zijn laatste wens. En de dualiteit hierin is een groot gemis, al gun je het beste.
Je bent geliefd en wordt gemist. En je zal zeker niet vergeten worden.
Voor nu is het gedag zeggen and hopelijk “till we meet again”. ❤️
Van Rebecca & Marvin
