lieve martijn en moeder,heel lang niets geschreven voor jullie,en nu zit ik te huilen achter mijn pc,ik lees de berichtjes die voor jullie zijn gemaakt,ben echt ontroerd hoor,maar ik vind het zo moeilijk om nu de juiste woorden te vinden,want ik wil niet elke keer vertellen dat het niet goed gaat met mij,steeds voel ik weer die angst martijn die we bij jou ook hadden,al die onzekerheid is er nu ook weer,niet wetende wat me nog te wachten staat,jij jochie hebt jarenlang geknokt,al had je nog zo,n pijn ,je ging door,al werden wij verscheurd door angst,jij hield ons op de been,en u mam,als u pijn had zei u altijd,gaat wel weer over,zelf probeer ik daar steeds aan terug te denken,hoe sterk jullie waren,maar omdat we juist zoveel hebben meegemaakt,ben ik ook banger geworden,en ben ik erg overspannen geraakt,als het ook maar eventjes gaat,onderneem ik echt wel iets met papa.ik wil zoveel,maar helaas het lukt niet altijd,en ben ik ontzettend moe van alles,inmiddels heb ik voor jullie 2 bloemstukjes gemaakt,een voor in de vaas,en een mooi hart opgevuld met de zelfde bloemen,helaas staan ze nog steeds hier op tafel,maar hoop ze gauw te kunnen brengen,het zijn wel kunstbloemen,maar hele mooie.en dan maar hopen dat ze weer niet gestolen worden,want daar wordt ik ook niet goed van.nu ben ik toch een beetje gerustgesteld dat ik heb kunnen lezen dat jullie niet vergeten worden,ook door ons niet,weet dat jullie elke seconde in mijn gedachten zijn,heel veel liefs van mij,en heel veel knuffels,mama xxxxxxxxx