Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ik denk nog altijd terug aan het jaar 2012, waarop Mariëlle met Harrie en de kinderen Janne en Bram voor het eerst in Gulpen naar de Pastorie kwamen kijken. Aan het samen in harmonie met Mariëlle en Harrie herinrichten en opknappen van de Pastorie, dat heeft een band geschapen die ik nog steeds voel.
Reyk

De vlag bij Hockeer hangt halfstok...

Deze week heeft ons het verdrietige nieuws bereikt dat Mariëlle Van der Kamp is overleden.

Afgelopen zomer mochten wij Mariëlle uitroepen tot 'Lid van Verdienste'. Zij verdiende dit omdat zij een echte drager van de club was.

Mariëlle begon haar loopbaan bij Hockeer met de ondersteuning van de trainingscoördinator op het gebied van financiën. Mariëlle, goed in vriendelijke communicatie en consciëntieus in haar werk, zorgde ervoor dat iedere trainer binnen de tijd zijn vergoeding ontving. Al snel ging ze steeds meer taken doen en zorgde ze voor de opleidingen voor de trainers en diverse activiteiten voor alle leden.

Ze was een onmisbare kracht binnen Hockeer, waarbij ze de communicatie oppakte, de ledenadministratie en later de secretarisfunctie binnen het bestuur.

Ook als toeschouwer van Janne was ze regelmatig op de club en tijdens trainingen zat ze dan rustig op haar laptopje de ledenadministratie te doen.

Maar, dat niet alleen. Als niet-hockeyster volgde ze wel de scheidsrechterscursus en heeft ze menig wedstrijdje gefloten! Super knap.

Ze organiseerde de wedstrijden tegen de Engelse kostscholen, nam nieuwe vrijwilligers bij de hand en werkte mee aan de nieuwe website. De lijst van alles wat zij voor Hockeer heeft betekend is oneindig.

We koesteren de mooie herinneringen aan Mariëlle. Ze zal gemist worden als kracht en vooral als persoon.

Namens Hockeer willen wij Harrie, Bram, Janne en Tim zeer veel sterkte en kracht toe wensen bij het verwerken van dit grote verlies.

Lieve Marielle,
Wat heb ik opgezien tegen dit moment. Jij zei weleens tegen me, ik wil niet gaan! En dan antwoordde ik, dat begrijp ik, en ik wil ook niet dat je gaat.. Natuurlijk wilden we je bij ons houden, lieve, vrolijke, warme, openhartige en positieve vrouw! Zonnetje van de Kiebeukel. Nu is het zover en de troostrijke gedachte die ik maar steeds probeer te denken en voorrang te geven is dat jij nu bevrijd bent, los van het lichamelijke. De verdrietige gedachten zijn er ook. Ze gaan over het verlies en het gemis, over jij niet meer bij je geliefde gezin, over jou niet meer tegenkomen in onze straat en praten over van alles, over jouw prachtige vioolspel niet meer horen als jij aan het oefenen was en ik langs jullie huis liep, over jouw verrukkelijke jam in het rode kastje, over de ergenis die wij deelden als er weer eens luidruchtige festiviteiten in het dorp waren, maar ook over de liefde voor de natuur om ons heen die we allebei hadden en het samen genieten van de zonnige dagen, over jouw enthousiasme voor Noorwegen waar je zo van hield (Gina, daar moet je echt een keer naartoe!) En ook over alles wat ik nog hoopte samen te kunnen beleven met jou. Hoe verdrietig het ook is dat allemaal te moeten missen, uiteindelijk ben ik vooral zo dankbaar dat ik je mocht kennen, beste buurvrouw ooit. Het was een groot, groot genoegen. Ik zal je nooit vergeten, dank je voor alles!

Het waren voor ons in de afgelopen weken dagen van in stilte delen van wat het leven mooi en zinvol maakt. Herinneringen om bij op te ademen. Om dat te kunnen moet je met de dag leven. Dan kan het ook genoeg zijn – ook waar diep gevoeld verdriet heimwee vertolkt naar wat vervliegt. Dit gedicht van Sjoerd Kuyper dat we van iemand toegestuurd kregen, geeft woorden aan de afgelopen weken:

Als ik eenmaal doodga, liefste,
en ik weet het en jij weet het,
laat me dan niets nieuws meer zien.

Zet de kamer vol geluk,
oud geluk, dat ik al ken.

Als ik eenmaal doodga, liefste,
en ik weet het en jij weet het,
dan heb ik alles gezien,

mijn wereld met jou erin,
jouw wereld met mij erin,

dan heb ik alles gezien
als ik eenmaal doorga, liefste,
wat ik wilde zien.

~ Sjoerd Kuyper ~

Zo waren we woensdagavond bij elkaar als gezin. Die middag was de sedatie gestart om Mariëlle wat meer comfort te geven. Ze lag zoals al een paar weken in bed in de woonkamer, nabij de tafel. Deze avond at ze niet mee, maar was diep in rustige slaap. Dan liep de een even naar haar toe voor een kus, dan de ander om nog even bij haar te liggen. Het was goed, we hadden het gezellig, waren ver-drietig maar hadden plezier om herinneringen en koesterden het moment met haar en met elkaar. Kennelijk een sfeer die haar de ruimte gaf om, in een moment waarop wij ons verloren in ons ge-sprek, het leven los te laten. In vertrouwen op de Eeuwige die onze namen kent en onze levens om-vat.
Innig verbonden met haar gezin, met warme aandacht voor de ander en volop genietend van het mooie dat het leven te bieden heeft – zo heeft ze geleefd, zo is zij overleden.

We zijn nog wat verslagen om de snelheid ineens, intens verdrietig om haar heengaan, maar hebben het, dankzij wat van haar voor altijd in ons zal blijven voortleven, goed met elkaar.