Lieve Mariëlle,
Dat is eigenlijk het eerste woord dat bij me opkomt als ik aan je denk: je was stralend en positief - en dat bleef je bijna tot het eind.
Dan ook weer serieus en geconcentreeerd, als we een les deden samen en ik zei dat je iets wat meer zus of zo kon doen. Je probeerde het en dan zei je: 'Nee, Mariëlle,' jezelf toesprekend, en je probeerde het nog een keer. En dan lukte het.
De muziek en het vioolspelen waren zó belangrijk voor je! En het mooie was dat je dat nog heel lang hebt kunnen blijven doen. Waar de woorden het steeds meer af lieten weten kon je de noten nog vertalen in klanken op de viool. En je bleef zo positief en zo avontuurlijk ook. Steeds nieuwe noten nam je mee. Brahms, Bach, Leclair, Mendelssohn, Mozart...
Ik heb het enorm fijn gevonden om je les te geven, met je samen te spelen en voor je te spelen toen je hele rechterkant het voor gezien hield en je zelf niet meer de strijkstok vast kon houden. De laatste keer, een paar weken geleden, hebben Mireille en ik een Mozart sonate gespeeld die jij zelf met Mireille gespeeld had, en die we ook samen op les hebben gedaan. Je had een goede dag - temidden van vele slechte -, je was helder en je luisterde heel intens (Harrie zei: 'Er zit hier een spons naast me'). En je straalde bij de begroeting en ik kon weer even jouw wezen voelen wat opvlamde. Dat zal ik met me meedragen lieverd.
Lieve Harrie, Janne en Tim, en Bram, heel veel sterkte de komende tijd. Jullie hebben haar zo mooi en liefdevol begeleid op deze zware tocht. Nu is ze weg en toch ook niet, want ze leeft nog door in jullie harten.
