Lieve Mariëlle,
Gisteren was ik jarig. Een vreemde Corona-verjaardag die ik ongetwijfeld met jou had gevierd. En dan had je me ongetwijfeld opgevrolijkt met je grappige verhalen (ik ben toch geen thuisbezorgd.nl !) en je luide schaterlach. Ik heb je gisteren verschrikkelijk gemist en ik mis je elke dag sinds je overleden bent.
Als ik Martain of Elaine op de supplank voorbij zie peddelen, had ik zo graag wat foto’s of een filmpje naar je gestuurd. Dat vond je altijd leuk want je miste je kinderen toch als ze niet bij je waren.
Je was - toen ik in NL kwam wonen - mijn eerste vriendin die ik niet via mijn toenmalige vriend in IJsselstein had. Je werd mijn loopmaatje en lieve buurvrouw.
De laatste maanden hadden we intensief contact. Je werd mijn stapmaatje met wie ik het leven kon vieren. Maar ik kon ook goed met je praten als het over werk ging. Hoe het ging met het managen van een team. Hoe je mensen kon motiveren.
Op paasmaandag heb ik nog uren met je op je balkon zitten praten. Ik wou dat ik nog steeds kon doen. Je was nooit veroordelend en kon ontzettend goed luisteren.
Het leven is ontzettend oneerlijk en de wereld is een fantastisch mens armer.

Lieve Marielle,
Nooit gedacht dat dit een van de laatste foto's zou zijn die we samen maakten...
Nov 2019 was dit. We proosten met onze gin-tonics op jou, mij, het leven en de liefde.

Dank voor alle gezelligheid, je collegialiteit, het ontzettende lachen, het huilen en je vertrouwen. Ik zal onze gesprekken nooit vergeten.

Voor Elaine en Martain: jullie mama was supertrots op jullie! Zelfs met ons collega's deelde zij haar liefde voor jullie. Voor alle familie, vrienden en andere collega's: heel veel sterkte met dit grote verlies.

**some memories can never be replaced**
Knuffel, Michelle