Ik heb zulke leuke herinneringen aan spelen met Margriet vroeger. Ik zal nooit vergeten dat we er op een dag achterkwamen dat we dezelfde achternaam hebben. Wat een ontdekking vonden we dat, zo leuk! Ergens was wel een stemmetje dat tegen ons zei dat dat misschien gewoon kwam omdat we familie zijn. Maar daarna vonden we samenspelen nog leuker. We zijn een dag na elkaar getrouwd, en weer was het een mooie ontdekking toen we erachter kwamen dat we allebei dezelfde keus hadden gemaakt voor de opbouw van onze 'nieuwe' naam.
Of die keer dat we allemaal bij Mémé waren, en we bedacht hadden dat ik wel bij Margriet kon logeren. Ik vond het eigenlijk wel spannend, en mijn ouders moesten even heel diep nadenken of het wel praktisch was. Maar Birgit vond het meteen een goed idee. Het werd een superleuk logeerpartijtje!
Ook later in ons volwassen leven vond ik het altijd fijn om je te zien en te spreken, ook al zagen we elkaar niet heel vaak. Maar het was altijd goed bij jou. Ik bewonderde jouw praktische en nuchtere manier om naar de wereld te kijken. En niet te vergeten jouw positieve insteek, zelfs toen je ziek werd. De wereld gaat een mooi mens missen.

I hope this message finds the family surrounded by strength and love.
Please accept my warmest condolences, I’m sending thoughts of peace and courage your way.
Margriet, I will carry good memories of our period working together in Leiden.

Lieve Menno, Larix, Iris, Jeroen en Birgit,
Als wij de zang van de koolmees horen, denken we vaak terug aan het onderzoek van Margriet naar het verschil in de toonhoogte in de stad en daarbuiten. De publicatie in “Nature”(2003) zal altijd blijven en ook daardoor zal Margriet voor altijd blijven.
Liefs, Ton en Anneke

Lieve Birgit en Jeroen heel veel kracht en liefde toegewenst om dit intense verdriet en gemis te dragen.
Ook wensen wij al haar dierbaren heel veel kracht en liefde toe.
In gedachten zijn we bij jullie.
Theo en Agnes van der Laan.

Ik ken Margriet al dertig jaar, realiseerde ik me. Eerst van de koorrepetities bij haar thuis, later natuurlijk als vriendin en vrouw van Menno, mijn beste vriend. Ik heb gezien hoe gelukkig ze elkaar maakten. Margriet bood Menno een veilig thuis en de vrijheid om zijn leven helemaal zelf in te richten, wat voor hem heel belangrijk is. Andersom heeft Menno Margriet altijd gesteund, en tijdens haar ziekte op bewonderenswaardige wijze voor haar gezorgd. Hoe verschillend hun karakters ook waren (dat heeft me wel eens verbaasd), ze waren echt maatjes. Waar ze niet in verschilden was hun absolute oprechtheid. Ik ken niemand die zo gespeend is van elke opsmuk of hypocrisie als deze twee. Het was een eer om getuige te mogen zijn op hun huwelijk.

Het is een heel groot verlies. Ik wens Menno, Larix, Iris, Birgit en Jeroen veel sterkte, ook namens Hermione, mijn ouders en mijn zussen, die de families Duk en Peet ook kennen.
David

Lieve Iris,

Toen jij bij mij in de klas zat heb ik samen met jouw vader het “Open podium” weer een impuls gegeven.
We hadden grote plannen om het het schooljaar erna verder op te zetten.
Helaas,... ik werd van commissie veranderd en moest nu het hoofdluizen-beleid coördineren.

Jouw moeder en oma kwamen bij de deur even vragen waarom ik geen Open podium meer deed. Toen ik dit vertelde moest Margriet zo hard lachen. “Aha” zei ze “Je bent nu HOOFDluis.”

Hoewel ik vreselijk baalde van de taak, moest ik er sindsdien ontzettend om lachen en heb ik deze “functie titel” met trots gedragen.

Lieve Iris, jouw moeder was altijd vrolijk en optimistisch. Tijdens onze uitstapjes ben jij dat ook! Dat is waarom ik zo graag leuke dingen met jou doe.

Heel veel liefs en tot snel,
(Juf) Anne

Wij hebben Margriet niet zo heel goed gekend. Maar ze is altijd met ons meegegaan.

Soms spraken we haar op de verjaardagen van haar ouders. Of lazen we over haar in de inmiddels traditionele Nieuwjaarsbrieven. En natuurlijk hoorden we over haar vertellen. Over hoe zij reeds als klein kind zelfstandig was. Over hoe zij als scholier serieus werk maakte van haar bijbaantje en daarvoor zeer werd gewaardeerd. Jaren later, toen zij biologie studeerde, was zij de trots van haar ouders, toen een artikel met haar naam werd gepubliceerd in het gezaghebbende tijdschrift "Nature". En nog weer later zagen wij de liefdevolle foto's van Margriet als bruid, en van Margriet als moeder van twee prachtige kinderen.

De inhoud van de gesprekken met Margriet laat zich nu moeilijk herinneren. Maar nog steeds is er de herinnering aan een jonge vrouw, die in die gesprekken altijd volkomen zichzelf was. De rust die van haar uitging en haar zuivere directheid moesten wel indruk maken.

We zullen Margriet missen.

We wensen Menno, Larix en Iris, en al haar andere naasten, onder wie onze goede vrienden Birgit en Jeroen, heel veel sterkte toe bij de verwerking van dit grote verlies.

Marius en Nicoline Peutz