Herinneren is een vorm van ontmoeten…

18 mei 2025
Moeder van Luc,
Lieve Luc,
Een kind missen is het ergste wat een moeder overkomen kan. Dat besef ik twee weken na jouw crematie, als geen ander.
Sinds 2015 was jouw kracht aan het afnemen. Het bericht dat de alvleesklier ontstoken was, je geopereerd moest worden, kwam als een mokerslag bij jou en bij ons binnen. Gedurende de jaren daarna werd je vaak opgenomen in OLVG West te Amsterdam. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal kon je het niet aan. In april 2024 ging je zicht heel erg achteruit. Als creatief persoon vond je dit onaanvaardbaar. Toch vocht je met het beetje energie dat nog in je zat. De apps werden ingesproken, door jou en mij, omdat je de letters niet meer zag, Deze berichtjes met jouw stem zijn me dierbaar. Op enig moment van de dag moet ik jouw stem dan ook horen. Soms bekruipt me daarna een leeg gevoel, omdat ik weet dat het fake is, maar soms word ik ook blij omdat dit alles zo vertrouwelijk voelt.
In september 2024 werd je weer opgenomen in OLVG Amsterdam, In december 2024 ook weer. Je werd binnengebracht met een medicatievergiftiging. Je woog nog maar 36kg. Met de rolstoel hebben we je nog naar de koffieruimte gebracht. Bij thuiskomst na 9 weken, februari 2025, moest jij jezelf spuiten tegen de suikerziekte. Het ging allemaal moeizaam. De momenten dat ik voor je zat aan de keukentafel zijn mij dierbaar Luc. De stiltes waren niet eng, maar werden ingevuld met elkaar zien, i.p.v. naar elkaar kijken. Daar ben ik trots op lieve Luc. Door jou ben ik moeder geworden. Door jou heb ik een andere kant van het leven mogen meemaken. Geen gedwarsboomde paden, maar ook de andere kant zien, i.p.v. kijken.
Jouw zogenaamde “randjes”, die ik soms ook eng vond. Je liet mij meegaan en je liet me toe in jouw ontdekkingsreis naar o.a.: Moskou, New York, Parijs, Berlijn.
Lieve Luc, wijs me de richting en ik ga mee.
JE MOEDER,
MARLIES.

Ik wens alle familie en vrienden veel sterkte toe met het verlies. "Luc Harings"; Ik hoor nog hoe jij jezelf voorstelt in de propedeuse en daar rond liep met opgeschoren haar en een zwart staartje. Voor mij was jij die goedlachse, zelfverzekerde, eigenzinnige creatieveling en smoor verliefd op Susie. Je bent te vroeg gegaan hoor!

Margo

Vele jaren van plezier beleeft met een bijzondere persoon. Wat een genot om dat mee te hebben mogen maken en nu blijft de herinnering aan al dat moois. Dansen op de Love Shack en idiote fietstochten naar huis vanuit Hulsberg om maar eens wat te noemen. De indrukken die Luc achter heeft gelaten zijn echt en dat zegt eigenlijk alles. Rust zacht lieve Luc, Ralf

In de nacht van 28 op 29 oktober 2017 fietste ik samen met een vriend na een avondje Noord naar de Distelwegpont. Het was koud, er stond een gure wind en het regende wat. Ik vertelde hem over de Vanishing Ferry als de ontbrekende schakel van zomer- naar wintertijd. Wegvaren onder de vlag van Luc in de oneindige nacht en een uur later weer even laat als de vertrektijd aanmeren met hoorn, geschal en een koptelefoon op je hoofd. De vriend keek me wat meewarig aan en koos voor zijn warme bed. De Vanishing Ferry bleek een magische belevenis die ik sindsdien, als dat ene verscholen uurtje per jaar zich weer aandient, als herinnering omarm. Dank Luc