Wij hebben Leon een beetje leren kennen via de verhalen van Kasper en Kitty en die paar keer dat we elkaar in Utrecht of Maarssen spraken; innemend, voorkomend, bedachtzaam, imposant, zomaar een paar typeringen die te binnen schieten. Ook hebben we een aantal toneelstukken bezocht, waarvan Leon de bewerking of regie had gedaan. Stuk voor stuk juweeltjes, waaruit zijn grote vakmanschap bleek. We hebben het zeer gewaardeerd, dat we bij de herdenkingsdienst in Oud-Zuilen mochten zijn. De liefde waarmee jullie als gezin en de verschillende vrienden over Leon spraken heeft ons geraakt en het beeld van Leon nog meer kleur gegeven. We wensen jullie veel sterkte!
Jan Herman Deesker / Nienja van Hemert

Net terug van Léon. Ik heb een kaarsje aangestoken. Léon ligt op de begraafplaats langs mijn favoriete wandelroute.
Léon staat aan de basis van mijn leven als acteur.
In mijn vierdejaar (toneelschool Utrecht 1999) was Léon 1 van de regisseurs die een afstudeervoorstelling zou regisseren. De andere was Dirk Tanghe. De twee tegenpolen kwamen met twee machtige stukken. Léon met Alexander Mearz, een kunstenaarsleven en Dirk met Oom Wanja. Léon was van het rauwe toneel.
Ik kon mij geen beter vierdejaar wensen. Later heb ik onder beide regisseurs mogen spelen. Léon in het voor mij 'verre' Maastricht en later bij Dirk in Utrecht.
Ik ben Léon enorm dankbaar dat hij mij een kans heeft gegeven in onze toneelwereld.
Hij heeft mij verrijkt met schrijvers als Heinnar Kipphart (Mearz), Alfred Döblin (Berlin Alexanderplatz), John Steinbeck (Of mice and men) en Gerard Reve (de Avonden).
Na de laatstgenoemde verwaterde ons contact zoals dat kan gaan in het freelance bestaan.
Niettemin dacht ik nog geregeld aan Léon en voor kort koesterde ik de wens om nog eens met hem samen te werken. Totdat ik Tineke tegenkwam in de wijk waar de school van mijn kinderen staat en waar Tineke en Léon nog steeds bleken te wonen. Ik was perplex door de mededeling dat Léon ruim een dag eerder was overleden.
Beste Léon ik had nog graag een keer met je gepraat.
Liefs Bas

Leon,
Wat had ik nog graag deze woorden met je gedeeld zittend in mijn of jouw volkstuin.
Als we dan terug hadden gekeken op mooie, gezamenlijke momenten komt natuurlijk het voetbal op.
Dan ging het nooit over voetbal zelf maar onze beide zonen Kasper en Jesse die vaak samen speelden.
Je luisterde en filosofeerde over mijn werksituatie en vertelde over je eigen besognes in de toneelwereld.
Marjan vertelde laatst nog hoe je verhalen aan die jongens vertelde en ze echt speelde met hen.
Wij genoten van de avonden dat we toneelstukken van jou hebben gezien waar je dan zelf bij was, ter plekke over vertelde en soms ook de acteurs even kwamen praten met je. Heel intiem.
Dit vergeten we nooit.

Rik & Marjan

Dag Leon,
Ik lees het net pas en ik schrik ervan.
Zelden heb ik met z'on lieve man samengewerkt als jij.
Ik koester warme herinneringen aan mijn eerste en jouw tweede 'De Avonden'.
Je was altijd respectvol, warm en supportive.
Ook later, als ik je tegenkwam, was je altijd erg betrokken en vriendelijk.
Ik heb graag in je stukken gespeeld.
'Haar Naam was Sarah' heb je meer diepte gegeven dan het boek zelf.
'De Avonden' is een van mijn dierbaarste voorstellingen.
Heel veel sterkte voor de jouwen.
Ik ga je missen.
Lieve groet,
Anne Prakke

Leon, we kenden elkaar van het 'landje'. Een volkstuincomplex zonder benauwende regels , net buiten Maarssen , begrensd door een brede sloot , verbonden met ' de stille plas'.
In je bootje , vishengel mee , kon je daar heerlijk toeven.
Aan de sloot had je een grasveld met wilde bloemen , een appelboom , bessenstruiken , twee volle vlinderstruiken , paarsrood en wit.
Ik was je buurvrouw . Jij dus mijn buurman , rustig , open , hartelijk , geïnteresseerd.
Op zomeravonden , een sigaretje van mij bietsend , een glaasje wijn onder handbereik , kletsten we wat af.
Berlijn , Brecht , de blik van Franz Biberkopf , de charme van het hengelen , Leo Vroman , de liefde ,
je dochter Elise, jacques Brel niet te vergeten.......House of Cards.
Leuke , warme , stimulerende gesprekken.
Dank.
Gert.

Lieve Tineke, Roelant, Elise, Elfriede en Kasper, en familie,
Waar te beginnen.
Bij een eerste kennismaking bij Het Vervolg ergens in de tachtiger jaren?
De grote, wat rommelig ogende, vriendelijke grote man, met zijn wat aarzelend gemompel, -het ‘ja jôh’ leek aan hem vastgeklonken-begeleid door het voortdurende ietwat nerveuze geschuif van duim en vingers, nam een wereld mee die zich langzaam voor mij zou ontvouwen.
In Utrecht zag ik een voorstelling met het studententoneel? waarin zijn fascinatie voor de ‘seksuele mens’ in al zijn naaktheid zichtbaar werd. Ik vond het maar vreemd, associeerde dit volstrekt niet met zijn verschijning tot dan toe.
En vroeg mij ook af, wat moet ik hiermee?
Hij nam een heel eigen universum mee. Introduceerde Chiel met zijn lezingen over postmodernisme. En wilde regisseren.
De burgerlijke verstikkende moraal, Duits, de wereldoorlogen, Männerfantasien , liefde voor de taal, zijn bewerkingen, zijn aandacht voor vrouwenrollen, al dan niet psychotisch, het werden de elementen waarmee hij zijn theatrale universum vormgaf.
Langzaamaan ontwikkelde er zich een samenwerking die voor Het Vervolg en voor mij heel bepalend is geweest.
Ik heb zo’n mooie en dierbare rollen in de regies van Leon kunnen verwezenlijken.
Al na twee weken liet hij ons een doorloop doen. Wonderlijke theatermomenten, waarin we er doorheen rausden. Zo kreeg je de kans op intuïtie maar wat te doen, met zijn allen gaan met die banaan, niet te veel nadenken. Hij gaf spelers een heel eigen soort autonomie. Ik geloof dat hij begreep wat ik speelde, ook als ik het zelf nog niet helemaal begreep. De combinatie van onze-Het Vervolg- vaak vrolijke en ietwat uitvergrootte speelstijl met Léon’s wat duistere invalshoek heeft prachtige combinaties opgeleverd. De Avonden, Thuis, Vitrac, Heyermans’ Eva Bonheur en de Meid. Tragi- komedies zonder dat ik het idee had dat hij nou zo’n komedie regisseur was. Maar deze komedies van haat en liefde waren aan hem besteed. En de aandacht voor de taal. Zijn hér-taal.
En de Duitse moderne schrijvers, daar was hij bijzonder door gefascineerd, daar werden zijn thema’s en de vorm meer expliciet. Wat mij betreft soms te, want daar werd het dubbelop. Ik zelf vond hem op zijn best als hij in de kneuterigheid en het onderdrukte van de burger wroette. Dan werd het ontroerend, gelaagd en humorvol. In deze teksten was het niet expliciet, waardoor hij er zijn visie in kon leggen, dat was spannender.
Iedere productie kwam het weer ter sprake.
Bloot of niet bloot?
Met name de vrouwen hadden daar iedere keer contact over. Niet doen was de conclusie. Hoe vaak hij er ook op aandrong, wij vonden dat het niet nodig was. Bij het publiek was er ook enige vermoeidheid te onderkennen. WEÉR EEN ACTEUR IN EEN ONDERBROEK?! ZUCHT.
Of zoals een recensente van de plaatselijke krant pleegde te zeggen -ze was net de koningin-: ‘WIJ konden dit niet waarderen’
Soms dachten we, zit hij daar nou te slapen op de tribune?
We hebben ook menigmaal verzucht, zeg eens wat, of we begrepen niet goed wat hij nou wilde. Gekmakend. Dit kwam bij de latere producties tot een clash met een acteur van ‘buiten’. Een memorabele bespreking in de kleedkamer van de schouwburg in Kerkrade staat in mijn geheugen gegrift.
En jullie waren er altijd, als familie.
De kinderen!
De verhalen die hij binnenbracht over jullie.
Die hij altijd meenam naar de voorstellingen, hoe klein ook nog maar . Hij vertelde soms ook over jullie om ook gedrag van de personages in het stuk te begrijpen of ons als spelers te voeden. Altijd liefdevol.
En Tineke, natuurlijk, Tineke.
Grote liefde . Slim , autonoom, de klus klaren als je alleen de kinderen moest opvoeden als hij in Maastricht was. Geen première zonder Tineke. Geen dag zonder Tineke, volgens mij belde hij je iedere avond ,laat vaak,, beetje eenzaam op kantoor. Het waren de tijden zonder mobiele telefoon.
Hoe moeilijk toen er dingen moesten veranderen. Iets onontkoombaars, dat wat je niet wil en wat blijkbaar toch moet. Het moment dat hij voor het eerst terug was in Maastricht , samen met Tineke,in de Bordenhal met de prachtige Vroman voorstelling koester ik. En de viering van zijn verjaardag een paar jaar geleden. Ik ben blij dat ik daarbij mocht zijn.
Ik had hem graag zelf fysiek nog willen zeggen wat hij ook voor mij betekend heeft.
Ik ben er in gedachten bij jullie en bewaar de herinneringen, niet ‘bleek’, niet ‘weggezet’.
Aan de muur van mijn werkkamer hangt een portret van De Meid, gemaakt voor het theaterfestival destijds. De Meid, -met dank aan Leon-: grijnzend, met een mengeling van plezierige, wellustige wraaklustigheid. Haarscherp.
Het is gezien en niet onopgemerkt gebleven
Dank Leon. Rust zacht. Zoen Mieneke

Lieve Léon,

Een toneelstuk waarin je zelf speelde was ‘What the Butler Saw’. Het werd what i saw. Na een roerige periode was ik terug bij mijn oude studie en zag jullie spelen. Erik-Ward en Chiel en Marijke en nog een aantal spelers die zeiden dat ze geen speler waren. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het was raar en fascinerend, grappig en bizar en ik moest blijven. Ik probeerde me nuttig te maken, geen idee wat ik deed maar ik zag bijna alle uitvoeringen. Die orangerie met steeds een klein publiek, ik geloof op barkrukken, prachtig. Net als jullie voorstelling ‘Schoner wonen’ het leerde me wat honger naar en liefde voor theater is.

Wat enorm verdrietig dat je hebt moeten vertrekken. Onbegrijpelijk want je voelt na(h). Ik wens iedereen die jou gaat missen veel sterkte en warmte en zachtheid en de honger.