Lieve Willy, Endre en Mare,
Wat een ontzettend verdrietig nieuws om te horen dat Lennart er niet meer is. Ik ken Len uit de tijd dat hij in Offday speelde en ik in de Dollybirds. Het was vaste prik oefenen bij Bananas en daarna naar het Lange Heertje. En later ook veel het land door om te spelen; overal en nergens. Het legendarische dubbelconcert in K77, Woerden, halverwege de jaren negentig staat in mijn geheugen gegrift. Die avond ontplofte de zaal. Alle muzikanten zijn door het publiek op handen gedragen, een rondje door de zaal. God, wat hebben we daar gelachen. Ik herinner me Len als iemand die altijd duidelijk aanwezig was; hij nam geen blad voor de mond. Vanuit het niets kon hij met een enkel woord iemand tien plaatsen terug zetten. Maar altijd met een glimlach. Dat kon ook, want gelijk zijn grootse humor was hij het langst van iedereen. We kwamen elkaar de laatste jaren niet vaak meer tegen, maar een paar maanden terug zag ik hem in het Patronaat en vertelde hij nog enthousiast over zijn nieuwe band met eigen oefenruimte. Het is niet te bevatten dat hij nu heeft gekozen voor een andere weg. Voor jullie moet het ondraaglijk zijn dat hij is weggevallen, als partner en als vader. En het enorme gemis zal uiteindelijk weer draaglijk moeten worden. Veel sterkte met dit grote verlies, ook voor Merlijn, familie en vrienden. Ik leef met jullie mee.
Ivo
