Lenie, wij kennen elkaar van de Rabobank. Eerst als collega's op de afdeling verzekeringen en later , toen Frans gestopt was, werden wij directe collega's. Ik had de portefeuille van Frans overgenomen en jij was mijn binnendienst. Voor mij een zeer prettige situatie omdat ik al geruime tijd geen agro meer gedaan had. Jij was van alles en iedereen op de hoogte en met een half woord wist jij al meer dan genoeg. Jammer dat onze samenwerking niet langer heeft mogen duren. Jij was een met onze coöperatie, niet omdat dit bij onze bank hoort maar gewoon omdat je zo was. Veel van mijn relaties spreken nog steeds vol lof over jou. Veel relaties hebben ook aangegeven teleurgesteld te zijn in onze bank, toen bekend werd dat jij moest vertrekken. Ook ik was hierover erg teleurgesteld. Gelukkig hebben we vele fijne herinneringen, niet alleen over het werk maar ook over, bijvoorbeeld de vrijwilligersdagen. Altijd was jij daarbij en altijd lachen. Lenie bedankt voor alles maar vooral om wie je was.

Ik ken Lenie al mijn hele leven. Vroeger woonden mijn opa en oma naast Lenie op de Past. Clercxstraat. Elke zondag avond kwamen we daar met de neefjes en nichtjes bij elkaar om samen te spelen. Regelmatig liepen we dan door ' d'n Hof' het toen zo lange tuinpad af tot aan het hek. Voorbij het hek woonde Lenie. We wilden dolgraag dat Lenie mee kwam spelen, dat was immers dolle pret. Bij dat hek begonnen we dan te roepen: "Leeeeeeeeenieeeeeeee!" " Leeeeeeeeeenieeeeeee!" Achteraf begrijp ik dat Lenie daar lang niet altijd zin in had, zij zal toen een jaar of 15 geweest zijn, volop aan het stappen. Omdat ons geroep maar aan bleef houden, kwam dan uiteindelijk Bertha naar buiten. "Ons Lenie is niet thuis" zei ze meestal. Teleurgesteld dropen wij dan af. Maar de keren dat Lenie wel kwam waren tof. Gek dat ik het hier niet meer met Lenie over gehad heb.

Lees verder.....