Lieve schat, morgen had jij 19 jaar moeten worden. 19 jaar geleden was dat één van de mooiste dagen uit mijn leven. Eindelijk een dochter, waar ik zo op had gehoopt. Natuurlijk was ik ook blij met je broers, maar toch ging een vurige wens in vervulling. Je bent thuis geboren, een hele leuke ervaring. Alles ging vlot. Je was een prachtige baby, heel rustig en lief. Zo was je ook als peuter en kleuter. Op de lagere school groeide je op tot een flinke meid. Je had het niet makkelijk in groep 7 en 8, want je werd veel gepest. Maar ik denk dat ik er meer last van had dan jij. Je trok het je niet al te erg aan. Op de middelbare school bloeide je open, je werd een knappe meid, heel sociaal, en daarom had je ook veel vriendinnen. En dan de jongens, ja, er waren er genoeg. Eentje sprong eruit, en daar had je een hele tijd verkering mee. Het was heel serieus, en je was gelukkig. Dan je eerste liefdesverdriet, maar je kwam er ook overheen. Het hoorde bij het leven. Je bleef die vrolijke lieve meid, die volop van het leven genoot. Je groeide op van een tiener tot een echte dame. Ik was zo trots op jou!!! Heb ik je dat ooit wel eens gezegd??? En dan ineens, zonder enige waarschuwing, verdween jij uit ons leven...door een stom ongeval, een onoplettende chauffeur maakte abrupt een einde aan jouw leven en maakte dat van ons tot een hel, bezorgde ons het grootste verdriet wat een mens hebben kan...16 jaar heb ik van jou mogen genieten...waarom maar 16 jaar??? Ik ben heel dankbaar voor die prachtige 16 jaren, maar ik mis je zo ontzettend erg!!! Het leven begon pas voor jou!!!Lieverd, ik kan niet anders doen dan jou een bloemetje brengen op de begraafplaats, maar daar ben je niet. Maar waar ben je dan wel? Kan je me zien? Weet je hoe erg ik je mis? Zie je ook dat ik verschrikkelijk mijn best doe om verder te gaan? Om de mooie dingen in het leven weer te zien? Het is héél erg moeilijk, maar ik probeer het wel, met vallen en opstaan...Lieve Kimmie, heel veel kusjes en knuffels blaas ik
