... mijn maatje en collega klassenouder. Je bleef er maar om lachen, als ik je zo noemde.
Als ik het schoolplein oploop zie ik je nog steeds met Rosa op het bankje zitten…. Het is nog niet te bevatten dat je er niet meer bent.
Ik heb je leren kennen als klassenouder, Suvan en Guus zitten immers al een tijdje bij elkaar in de klas. Met iedere activiteit leerde ik jou een beetje beter kennen – tot dat wij 3 jaar geleden collega’s en maatjes werden. We hadden een klik, zowel privé als beroepsmatig. We hadden zelfs nog wilde plannen om een keer samen een workshop te organiseren.
Ik zag je als de altijd enthousiaste, energieke Judith. Betrokken, soms rustig, soms uitbundig – met een lach en soms een traan. Altijd oprecht en heerlijk direct. Bij menige schoolactiviteit hebben we veel lol gehad, jij als oud vrouwtje en ik als Pipi Langkous. Tot afgelopen jaar, toen de duizelingen je ineens overvielen. Ik weet nog hoe ik je vroeg of je de uitslagen van het onderzoek al hebt gehad… toen hebben we samen een potje gehuild op het bankje. En je had besloten dat het anders moest, dat je dit kon overwinnen.
Na kamp kwam je spullen naar ons toe brengen. En ook toen sloegen de duizelingen weer toe. Na twee uur op ons bed te hebben doorgebracht ging het wel weer en hebben we samen frietjes gegeten. De herinnering aan die dag is mij dierbaar, omdat er jouw grote kracht zo duidelijk naar voren kwam. Wat er ook gebeurde - je bleef positief, je had vertrouwen dat het wel weer goed komt. En als het dan over was, was je er weer. Vrolijk, stralend en vol goede moed.
Weet je wat ik het meeste zal missen? De manier waarmee je liet blijken als je blij met iemand was. De uitbundigheid en warmte waarmee jij je blijdschap deelde. Dat heeft regelmatig een glimlach op mijn gezicht getoverd, als er weer zo’n typisch Judith bericht binnen kwam. Wat zal ik je missen.
Het bankje zal nooit meer zo voelen als eerst. Maar als het zonnetje erop schijnt zal ik aan je denken.
Ik wens van harte dat Albertjan, Jaro, Guus en Rosa nog vaak jouw warmte zullen voelen.
Liefs, Sada met Mouka, Suvan en Tanay.
