Jos, ONZE Jos, zoals we dat in Brabant zeggen.

Onze Jos kwam samen met onze Jan ter wereld op 25 maart 1949 in het Maria ziekenhuis in Tilburg. Dat het een tweeling was, was een verassing voor onze ouders want de echo bestond toen nog niet.
Wij groeiden met ons gezin op in de Lage Haghorst, met ouders en 8 kinderen, 3 jongens en 5 meisjes. Of eigenlijk waren er 9 kinderen, want het tweede kind, eerste Sia, overleed 3 maanden na de geboorte.
Wij hadden een warm en gezellig nest waar we op elkaar waren aangewezen. We beleefde mooie jaren en soms lastige gebeurtenissen.
Toen onze Jos 2 jaar oud was, werd hij besmet met he poli-virus. In het begin was hij compleet verlamd maar uiteindelijk na herstel alleen zijn re-arm.
Deze verlamming heeft hem echter nooit weerhouden om te doen wat hij graag wilde. Hij ging mee zwemmen, hutten bouwen en in bomen klimmen. Dit alles zorgde er wel voor dat hij vaak in het ziekenhuis lag, omdat hij weer eens gevallen was en zijn arm gebroken had.

Met 4 jaar ging Jos en Jan naar de kleuterschool in Diessen. Achterop de fiets bij 2 oudere buurmeisjes. En daarna naar de lagere school. De laatste twee jaar ging Jos naar kostschool on Oudenbosch. Onze ouders waren bezorgd en wilde hem de beste start geven. Jos heeft die jaren met gemengde gevoelens beleefd.
Maar hij was al met al een serieuze en tegelijk ondeugende jongen. De keer dat de tweeling samen de hele voorraad verse eieren, als sport, door een gat in een houten deur probeerde te gooien staat bij ons allen nog vers in het geheugen.
Onze Jos volgde de landbouwschool in Boxtel. Wat hij deed maakte hij af. Maar uiteindelijk koos hij voor een kantoorbaan als boekhoudkundige. Hij was heel nauwkeurig en precies.
Jos ging werken bij het slachthuis in Tilburg, daarna op de administratieafdeling van de kinderhuizen Maria Goretti, huize Nazareth, het SAST en uiteindelijk Kompaen en De Bocht in Goirle. (Vele fusies)
Zijn doorzettingsvermogen kwam ook tot uiting in zijn vrije tijd. Bij een hardloopwedstrijd van de KPJ ontdekte hij dat hij best hard kon lopen en dat werd dan ook zijn passie.
Hij werd lid van atletiekvereniging Atilla, ging trainen, mee doen aan hardloopwedstrijden en later ook marathons. Daar had hij veel voor over: niet roken, matig drinken en als er een wedstrijd was, vroeg naar bed. Later is hij gestopt met hardlopen en is gaan wielrennen in de zomer en gaan schaatsen in de wintermaanden. Hier heeft hij veel goede vriendschappen aan overgehouden.
Er was ook tijd voor ontspanning. Jos ging met zijn vrienden vaak dansen bij "De IJzeren man" in Vught. Daar heeft hij Rianne ontmoet, het meisje uit Lithooijen, wat de ware bleek. Ze trouwde op 9 augustus 1976 en gingen wonen in Diessen, waar Roy en Ilse werden geboren. Jos was een verantwoordelijke en zorgzame echtgenoot en vader en later trotse opa van drie kleinkinderen. En vooral door de zorg van Rianne, die MS kreeg, bleef onze Jos toegewijd, geduldig en liefde vol. Wij hebben daar enorm veel bewondering voor.
En uiteindelijk werd Jos zelf ziek. Hij heeft alles gedaan om zo lang mogelijk te leven. Maar hij heeft de strijd moeten opgeven.
Lieve Jos, met groot respect voor de manier waarop je door het leven bent gegaan, nemen we afscheid van jou.
Je was een hele bijzondere broer.
~ je broers en zussen~

Muziek Brother van Racoon

De afgelopen weken heb ik door de omstandigheden regelmatig met je gepraat.
Alles wat ik hier zeg, heb ik je zelf kunnen zeggen:
Dat je bij mijn vroegste herinneringen hoort. Dat ik als kind bij je in de auto zat en gefascineerd was door de manier waarop je stuurde.
Dat ik met mijn ouders naar hardloopwedstrijden ging kijken op zondag waar jij moest lopen. Ik herkende je loop.
Toen ik geboren werd was jij pas 18, dat ben ik nu pas gaan beseffen.
Jij was altijd mijn grote oom.
Ik ben meerdere keren in Lithoijen geweest. Niemand in mijn klas wist waar dat was.
Dat ik bruidsmeisje was, dat heeft heel veel indruk op mij gemaakt.
Jullie straalden die dag!
Later mocht ik wel eens bij jullie eten en heb ik ook nog wel eens op kleine Ilse en Roy gepast.
Jullie hadden een hondje en dat vond ik erg leuk.
Ik was veel bij opa en oma, en jullie woonden ernaast. Dat was voor oma en opa echt fijn. "Onze Jos doe de wel" zei opa dan.
Jos, ik mocht je erg graag en heb met verdriet gezien hoe je hebt gevochten om langer bij je kinderen te mogen zijn en om voor Rianne te kunnen zorgen. Je kinderen en kleinkinderen zijn je grote trots - en terecht!
Lieve Ilse en Roy: met veel bewondering zag ik hoe jullie er voor je vader waren en hoe jullie er voor jullie moeder zijn. Ik zie hoe moeilijk het is om zonder Jos door te moeten. Maar hij wist dat jullie sterk zijn - en in veel op hem lijken. De onvoorwaardelijke liefde was wederzijds. Ik wens jullie het allerbeste toe, we gaan elkaar vast nog zien.
Sterkte en veel geluk gewenst ook van Toine en de kinderen,
Brigitte Donkers

Beste familieleden van Jos,
wat een mooi afscheid van jullie Jos vanmiddag. Met echt heel veel mensen die allemaal goede herinneringen koesteren aan Jos en hem een laatste groet kwamen brengen. En onder hen veel oud-collega's van Maria Goretti, SAST en Kompaan en De Bocht. Dat geeft aan hoe zeer Jos op zijn werk werd gewaardeerd.
Fijn dat Rianne bij het afscheid kon zijn en heel veel respect voor met name Ilse en Roy die met warme woorden vertelden over hun vader. En wees er van overtuigd Roy en Ilse dat Jos heel trots was op jullie, jullie partners en jullie kinderen.
Ik wens jullie heel veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.
Carla Janssens

Doorzetter staat er op de rouwkaart van Jos. Een juiste typering van jou Jos, ook als sportman. Nooit heb jij je door jouw handicap laten weerhouden om mee te doen, niet in het dagelijkse leven maar zeker ook niet in de sport. Toen ik als jonge jongen in Diessen in de Reusel ging zwemmen waar het water tot je buik kwam, zwom jij al als een waterrat in het Wilhelmina kanaal. Je gebruikte je goede arm als een soort roeispaan en je dook onverschrokken van de brug. Ook als we ‘s zondags op een boerenwei op de Lage Haghorst voetbalden om een ijsje, was je er bij. Later heb ik je beter leren kennen bij Jong Nederland. Als we ‘s zomers op kamp gingen, was het gebruikelijk dat we een avondspel kregen. “Boeven” uit Diessen die het kamp op stelten kwamen zetten, moesten worden gevangen. Terwijl iedereen in het donker met veel lawaai en zaklampen bij elkaar bleef, ging jij met je tweelingbroer Jan alleen op jacht in het bos. Na een tijdje hoorden we dan roepen: “We hebben er ene”. De kennismaking van de “boef” met jullie ging niet bepaald zachtzinnig.
Later ging ik bij de sportclub van de KPJ. ’s Winters werden er veldlopen georganiseerd. Op een keer vroeg je of je met mij mee mocht trainen. Nou, de eerste beste keer liep je mij al het snot voor de ogen. Hardlopen werd je grote passie. Je ging bij atletiekvereniging Volt en je behaalde successen op de baan, bij het veldlopen en op de weg. Je hebt ook verschillende marathons gelopen. Door jouw handicap herkende iedereen jou meteen aan je typische loopstijl maar er was veel respect voor je prestaties.
Geplaagd door blessures nam je met pijn in het hart afscheid van het hardlopen.
Stilzitten kon je echter niet. Sporten en de bijbehorende sociale contacten waren voor jou een levensbehoefte. Zo kwam je uit bij schaatsen en wielrennen, sporten die je ondanks de hardloopblessures wel kon uitoefenen. Henk Baars prepareerde een speciale fiets voor jou en samen kochten we een paar goed schaatsen.
Jarenlang gingen we twee keer per week naar de ijsbaan, eerst in Eindhoven en later in Tilburg. Ook bij het schaatsen ontwikkelde jij je eigen schaatstechniek. Zoals in al je sporten, was je ook bij het schaatsen een echte 'doordouwer'. Als er natuurijs was, belde jij als een van de eersten: “Kunnen we al op de Flaes?” We hebben ook verschillende toertochten op natuurijs gereden. Je wist het op je werk altijd zo te regelen dat je meekon. Van het napraten met koffie of een biertje genoot je enorm.
Jos, je was een sportman in hart en nieren. We zullen je missen op de ijsbaan. Namens alle sporters: vaarwel. En als er een hiernamaals is, weten we waar we jou moeten zoeken: in de hoek met de sporters.
Rianne, Roy en Petri, Ilse en Viola, kleinkinderen Luke Anne en Noor, broers en zussen, allemaal sterkte gewenst.
Ad Reijrink

Ik hoorde pas gisteren van je overlijden. Dat het zo slecht met je ging heb ik niet meegekregen. Ik ben erg geschrokken!
Dat dit jou moest overkomen, jij die altijd zo gezond hebt geleefd. Het voelt zeer oneerlijk aan!
Jos, we hadden geen directe werkrelatie, maar we kennen elkaar al heel lang (Maria Goretti, Sast en Kompaan). Regelmatig maakten we een babbeltje met elkaar en zo heb ik je leren kennen als een betrouwbare, hard werkende en sportieve man. Tijdens recepties e.d. zochten we elkaar altijd weer op. Je was zeer open over de thuissituatie. Je hebt je naasten al het mogelijke gegeven.
Met heel veel respect zal ik je blijven herinneren.

Harrie Dankers.