Jos Scheren
nieuwe buur in Noord ; intelligente dwarsdenker ; Limburger die een boek schreef over Mokum in oorlogstijd ;
Laplandloper in weer en geen weer ; voetballer bij de Meteoor , welbekende oude club ; levend met Annemieke over hoge bergen en door diepe dalen.
Jos blijft een herinnering.

Jos Scheren ,
nieuwe buur in Noord ; intelligente dwarsdenker ; Limburger die een boek schreef over Mokum in oorlogstijd ;
Laplandloper in weer en geen weer ; voetballer bij de Meteoor , welbekende oude club ; levend met Annemieke over hoge bergen en door diepe dalen.
Jos blijft een herinnering.

Namens alle klasgenoten van de 5de klas lagere school (1958) van de Aloysiusschool uit Spekholzerheide onze oprechte condoleances met het plotselinge verlies van onze Jos.

Jos was een van de initiatiefnemers van de organisatie van deze, inmiddels jaarlijks terugkerende klassenreunie. Niet alleen voor de reunie maar ook tijdens zijn trouwe bezoeken aan zijn oude buren in de Kleingraverstraat en zijn familie in Weert probeerde hij altijd een bijeenkomst van het organisatiecommittee in zijn geboorteplaats te regelen om zijn oud klasgenoten te kunnen treffen. Dan kon hij zijn geliefde Kirchröadsjer Plat weer eens oefenen, oude herinneringen ophalen en intens genieten van het onder elkaar sjtuchele.

Vuur zalle ‘m misse me noeëts verjèse.

Toine Beckers

Mit d’r Jos zoos ich op de hbs I Kirchroa in de tsiet van de Beatles en de Rolling Stones. Die moezjiek woar nit an hem besjteet. Bij hem op de kamer in de Graverstroas loos hea mich plate hüre vaan moezikante van ee jans anger kaliber: Gerry Mulligan, Archie Shepp, Miles Davis en vurral Thelonious Monk. Da zoos hea tse drumme op de moeziek wie enge Neanderthaler. Tsezame mit d’r Pierre hant vür zoejaar ee jazzconcert jeorganizeert in t Patronaat mit t Han Bennink Quartet oes Amsterdam. ‘t Koam jenge honk mar vür hant genote. Danke, Jos vürall vür d’r mot aaf tse wieche van wat jeläufig woar en Blue Monk sjteet hei noch ummer in de platekas.

Jos ten voeten uit. Zichzelf ziend als een collectief gevormd wezen. Via de ‘conatus’ herkende hij Spinoza als zijn metgezel, over de eeuwen heen. Ibn Rushd en Marx waren ook nabije vrienden. In de ruim vijftig jaar dat ik hem meemaakte zag ik hem groeien van studentenleider, activist tot verlicht persoon, hoewel hij niets op had met de Oosterse filosofie. Altijd bereid zijn denk- en levenslust te delen, liefst met mensen die evenmin dogmatisch waren, strooiend met grapjes en anekdotes om vooral maar niet te zwaar op de hand te zijn. Een van zijn laatste teksten laat zich lezen als een levensprogram, waar hij natuurlijk wars van was:
‘Is dat mogelijk, dat iets bij mij hoort zonder dat ik het bezit? Is mijn hart mijn bezit, of mijn verstand? Ja, neem mijn verstand. Dat is geworden wat het is omdat het verstand van anderen op het mijne inwerkt. Eigenlijk is het ook helemaal niet geworden, het wordt nog altijd. Daarom, mijn bezit? Het heeft toch geen grenzen.
Zien, horen, ruiken, proeven, voelen, denken, verbeelden, ervaren, willen, handelen, beminnen- dat is allemaal wat ik kan en zelfs meer dan dat. Zie mijn ogen, ze leven toch, zij willen meer zien dan ze zagen. Zou ik alsmaar zien wat ik al gezien heb, of vooral, zou ik alleen maar dingen zien waaraan ik geen deelheb, dan sterven mijn ogen af. Ik word ziende blind. Daarom kan tv slecht zijn voor mijn ogen. Misschien is dit daarom een nuttige aanwijzing: als ik vaker iets waarneem waarin ik me zelf terugzie, omdat het van mijn hand is en van mijn geest, dan zie ik beter. Ik kijk met andere ogen.
Mijn ogen ontwikkelen zich aan de hand van wat ze zien. Een getuige hiervan bericht uit Parijs in de eerste helft van 1845: De dingen die mensen in hun verkeer met elkaar maken, kunnen uitdrukking van hun zelf worden. Dan worden niet alleen de dingen maar tegelijkertijd zij zelf anders dan wie ze waren. Muziek ontwikkelt hun muzikale zintuig, hebben ze daarentegen een amuzikaal oor dan horen ze zelfs de mooiste muziek niet. (…) Niet alleen de vijf zintuigen, maar alle zinnelijkheid, van het verstand en van de wil en van de liefde, worden rijker… als ook de dingen waarop ze gericht zijn, rijker worden.
Maar waarschuwt onze getuige: als ik de dingen alleen maar bezit, blijf ik in armoede achter. Privé-eigendom dreigt mij dom te maken.’

Dat dit zo is heeft Jos ons doen inzien. Daar was allereerst mijn man, Carel, die jarenlang de lessen van Jos volgde. Samen met onze buurman Job reden hij en Jos naar Bilthoven om over Spinoza te leren, met Jos als de onvolprezen leermeester. De cursus, maar ook de ritjes waren memorabel. Carel kwam altijd helemaal opgeladen thuis. Toen Carel overleden was, wilde ik ook wel eens weten waarom dit driemanschap zich telkens zo verheugde en ik mocht ook een serie meemaken. Nu zat ík dus met Job en Jos in de auto en ik heb volkomen begrepen wat deze vriendschap voor ze betekend heeft. Carel heeft in de voorbereiding op zijn sterven veel steun gehad aan Spinoza en de lessen van Jos. Jos zelf heeft zijn levenseinde niet zien aankomen, maar hij leefde in en met Spinoza, dus dat zit wel goed. Ik condoleer de familie, maar ik condoleer vooral Job die het heengaan van Jos als een groot gemis zal voelen. Wij zullen nog wel eens herinneringen ophalen en wat fijn dat Jos nog mocht meemaken dat zijn boek, dat hij samen met zijn vriend Duyvendak schreef, wordt uitgegeven. Hij laat veel waardevols achter in deze wereld, waardoor zijn leven zinvol was. Ik ben blij van dit deel van het leven van Jos met mijn man en met Job ook een stukje te hebben mogen meemaken.

Netty van Lookeren campagne