Lieve Familie-leden
Jos herdenk ik voor altijd als een gezellige goedlachse neef.
Ik ben heel blij dat het familie van mij is en dat ik hem ken.
Frada en Ludo Vancraenendonck-Weel.

Condoleance in de vorm van een brief aan Jos:

Beste Jos,

Vandaag was ik op een Friese Geitenboerderij om foto?s te maken van een melkgeit voor mijn volgende reuzen aquarel. Weet je nog dat we als piepjonge knaapjes ieder een bokje hadden gekocht op de veemarkt? We hadden bij mijn vader Jaap een weekje ?slabônen geplokt? en daarna mochten we achter op zijn brommer met de beentjes in de tassen mee naar Purmerend. Met de hele buurt kozen we de namen. Jij had ?Terrie?, die was enorm polpulair. Al gauw verkocht ik mijn volgroeide bokje en ik kreeg er de melkgeit ?Willie? voor terug. Niet erg mooi maar wel productief, met die kun je geld verdienen zei mijn vader. Inderdaad, Willie baarde twee jongen en wederom kozen we met alle buurtkinderen en een glaasje ranja aan tafel de namen: ?Ster? en ?David?. Vandaag stuurde mijn broer Cees een e-mail met het nare nieuws over jou. Nee, ik had geen rouwkaart gehad, ons contact is lang geleden verloren gegaan. Toen jij stierf op 7 december opende mijn tentoonstelling later op dag, het was een groots evenement in Amsterdam, terwijl jij al een ster aan de hemel was geworden.

De mooiste herinnering aan jou is natuurlijk het muzikale duo dat we op gitaar als kinderen vormden. Jij was 12 en ik was 10 toen we op de koestal liedjes speelden van The Everly Brothers, The Blue Diamonds en Cliff Richard. Jij leerde gitaarspelen van je neven Jan en Cees Laan, ook een gitaarduo, en ik leerde het van jou. ?Hey Little Suzie? zongen wij voor een feestelijk samenzijn van de gezinsverzorgsters en we kregen er een paar rijksdaalders en sinaasappelen voor terug. Vervolgens speelden we op het eindexamenfeest van de MAVO voor jongeren die ouder waren dan wij. Prachtig vonden we dat en we gingen gauw over van de akoestische naar de electrische gitaar. Toen konden we ook nummers van The Shadows spelen en kwam een optreden in café Kraaijvanger in zicht. We mochten daar ook even met de bassist Jan Morsch spelen, die een drummer had meegenomen die de broer was van Jan Akkerman. Cool! We wilden al gauw zelf een band vormen en toen ik naar het Lyceum in Hoorn ging ontmoette ik daar de bassist Jos Lieshout en de drummer Cor van der Jagt. Ik had ze bereid gevonden om op mijn slaapkamer in de boerderij in Onderdijk met ons op zondagmiddag te oefenen. Mijn moeder zorgde voor koffie en thee. Al snel had de band een naam: ?The Dandies? en even later werd dat ?Brainstorm?, een naam die Cor had verzonnen, die toen al in klas vier van de HBS zat. De zanger Ton Morsch voegde zich bij ons en ik ging de slaggitaar combineren met het rode Farfisa-orgeltje, dat ik van mijn vader kreeg. Ik beloofde niet te gaan roken voor mijn zestiende en ik wou later geen brommer. We traden veel op, bijna elk weekend was het raak, maar van leren op school kwam niet veel meer terecht!

In de bloeiperiode tekende ik in opdracht van jou de poster van Brainstorm met pen en inkt en jij was dik tevreden met het resultaat. Ik weet nog dat Ton zich maar net aan kon vinden in de portretjes die ik van jullie had getekend. Nietemin werd de kaart volop uitgedeeld tijdens volgende optredens en de eerst volgende was op de Kweekschool in Bergen. Het hoogtepunt van die korte bloeiperiode vond ik het instuderen van de nieuwe lp van The Beatles ?Sergeant Pepper?s lonely hearts club band?. We pakten het grondig en studieus aan en de hele band zong close harmony. Niettemin brachten we dat nieuwe repertoire niet op de planken, zanger Ton koos voor een andere band en ik kon me niet meer vinden in de populaire koers die we gingen varen. Met jouw muzikaliteit waaide je makkelijk met alle winden mee en je had een sterk gevoel voor het type muziek waarmee je geld kon verdienen. Jij ging over de financiën van de band en een investering in een versterker wilde je met een optreden terug verdienen. Van de muziek maakte jij al jong je werk. Ik trok me solistisch terug in mijn muziek en dat was toen vooral de psychedelische jazzrock van The Soft Machine en ik begon te improviseren op mijn orgeltje.

De speling van het lot wil dat ik nu, in dezelfde week dat er een einde kwam aan jouw leven, een debuut ga maken als singer/songwriter ?Bo Kisser? met het liedje ?Sukru Oso? op een vinylplaat van de kunstenaar Moritz Ebinger. Het liedje schreef en zong ik in het kader van het ?goud project? van Ebinger waarvoor hij onder meer in Suriname bij de ?goudmijnen? verbleef. Zijn bedoeling is om van de vinylplaat een gouden plaat te maken.?Sukru Oso? betekent suikerhuisje en is de naam van een galerie in Paramaribo. De reactie van galeriehoudster Els was dat haar de instrumentale klank van mijn liedje aan Soft Machine deed denken. Heb jij wel eens naar de muziek van Soft Machine geluisterd, Jos? In het grijze verleden heb ik wel een keer een optreden van Los Onderdikos bezocht en ik kon me best vrolijk maken over jullie aanstekelijke aanpak om succes te boeken bij het publiek. Toen zat ik al volop in de jazzmuziek, aanvankelijk als luisteraar en later met piano samen met mijn zoon Mees, die trompet speelt. Dit verschil tussen mijn en jouw muzikale smaak zal wel de reden zijn geweest dat we nooit aan een reünie van onze beginjaren zijn toegekomen. Ik had nog graag eens The Everly Brothers met je gezongen, maar nu is het te laat!

Onderdijker buurjongen Pedro

En dan het bericht; Jos Weel is overleden.
Voor ons buitenstaanders zo onverwachts.
We herinneren Jos als een hartelijke gezellige en lieve man.
Wat hebben we genoten van de periode LOS ONDERDIKOS.
Een echte onderdijker is van ons heengegaan.

Gerrit en Elly Broedersz

Ik wil Jos gedenken met de volgende twee teksten:

1. Verliefd op Jos

Wij, kinderen van de buurt, speelden graag met Jos. Geen kind was zo makkelijk, zo aardig. ?Jossie? speelde gretig, nooit gemeen, winnen hoefde niet per se. En hij straalde uit: wat is het leuk, wat gaat het goed!
Op het land, in de schuur, ?achter zee?, bij zijn moeder thuis: voor mij, zijn iets oudere buur-neef, was het altijd beter als hij erbij was. Hij paste in sprookjes en in een vreemd, warm verlangen. Ik weet het nu: ik was verliefd.
In de jaren die volgden, zag ik hem niet zo vaak. Maar als het gebeurde, kreeg ik hartzeer. Want steeds was daar weer: Jossie, Jos, onaangetast, stralend warm: alles is goed.
Altijd weer wilde ik bij hem zijn, liefst in zijn bed ook nog. Toen ik hem dat een keer vertelde, reageerde hij heel ernstig en meelevend: hij vond het jammer dat hij in dat bed geen plaats had voor mij. Vanaf toen leek er een stilzwijgend verbond te bestaan tussen hem en mij. Om lief of leed bijeen in de Welen-familie-kring, soms elders, steeds trof mij zijn knipoog en zijn ?Jossies lach?. Ja, dan blijf je verliefd. En ook in de beelden en geluiden van zijn muzikale carrière met Los Onderdikos ervoer ik die knipoog en die lach naar de toeschouwer, dus naar mij?
Maar met de jaren groeide bij mij nog een ander verlangen. Ik wilde eigenlijk minder mezelf en meer hèm zijn, dat wil vooral zeggen: op het leven zo blijvend verliefd. Want dat was nog een andere reden om van hem te houden: hij leek in al zijn doen (en laten!) de mensen om hem heen te laten zien dat je ook op een andere manier in het leven kon staan dan die waaraan je je gewend had of verplicht voelde. Een hele opgave voor mij, dat wel, maar daar was dat voorbeeld!
En nu is hij dood ineens en zijn mooie lichaam al tot stof vergaan. Maar ik weet dat zijn hart, zijn mooie hart zal blijven kloppen. Hier, daar, op vele plekken. Want dat argeloze hart heeft zo velen al gelukkiger gemaakt. En mij nu eeuwig verliefd.

2. Het Onderdijk-lied

Bij het overweldigend afscheid in Schagen werd ter afsluiting het lied van Onderdijk gezongen, zo vaak door Los Onderdikos ten gehore gebracht met Jos zijn mooi ingehouden interpretatie. Dat is een afscheidslied. De tekst daarvan stamt uit de bruiloftsrevue door mij geschreven voor het huwelijk van mijn broer Maarten en schoonzus Anneke (Kaarsemaker), beiden uit Onderdijk, die kort daarop naar Duitsland zouden verhuizen.
Jos vroeg me na de bruiloft of hij de tekst mocht gebruiken voor een Onderdikos-uitvoering. (De melodie is van het Spaanse songfestival-nummer ?Eres tu?.) Natuurlijk heb ik ja gezegd. En daar heb ik nooit spijt van gehad. Ten eerste vergat men al gauw wie de tekstschrijver was (ik was en ben eerlijk gezegd niet zo erg tevreden over de tekst) en ten tweede (en veel belangrijker): toen Jos me er jaren later weer over aansprak (omdat ze er een plaatopname van wilden maken), realiseerde ik me, dat al die keren dat Los Onderdikos het nummer ten gehore bracht, mijn dierbare Jos ?waarschijnlijk, en al was het maar heel even- aan mij dacht. Wat kon ik nog meer wensen te bereiken met wat ik geschreven had?!
Toen het lied dan bij het afscheid van Jos weer over me kwam, kwam onder het refrein sterk de behoefte bij me op om de tekst ter plekke aan te passen; we namen immers geen afscheid van Onderdijk. Ik verzon simpel weg:
Jo-os Weel, hoe zou ik jou ooit vergeten?
Jo-os, Jo-os, op wie ik altijd no-og verliefd zal zijn.
Iedereen kan er van maken wat hij of zij wil. In mij zal het voortaan zo klinken. Omdat ik altijd bij dit nummer aan Jos zal denken; zeker, en niet heel even.

Gecondoleerd met het overlijden van Jos Weel.

We wensen de nabestaanden alle sterkte de komende periode.

M.vr.gr.
Roy & Margriet

lieve jos
ik heb jou wel niet zo lang gekent mijn vriend bert veerman heb jou beter gekend
ik heb jou leren kennen op de jaarmarkt van bovenkarspel met het streekersmartkoor
maar ik heb jou beter leren kennen dat ik samen met mijn vriend op jou koor kwam
het was wennen maar ik heb het nog steeds naar mijn zin
tot ik te horen kreeg dat je ziek en ik hoopte steeds dat je weer terug kwam
maar dat was niet zo ik hoorde zaterdag middag dat je overleden was
het dat vindt ik heel erg zelfs als ik dit schrijf voel ik nog steeds de pijn in het hart
jos je was een top vent en ik ben blij dat je mijn vriend ook respecterde
nou je blijft in mijn hart

De crematieplechtigheid heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Van plechtigheid kon je eigenlijk niet spreken, want Jos was iemand die niet van plechtigheden hield. Maar zijn vrouw en kinderen en familieleden hebben er echt een geweldig afscheid van gemaakt. Als Jos dit op een of andere manier gezien zou hebben, zou hij apetrots op zijn vrouw en kinderen geweest zijn. Het ingetogen pianospel van Jos aan het begin en de prachtige muzikale bijdragen van Ravèl, Zarin en Safri waren heel mooi. Dat je tussen de emotionele momenten nog zo mooi kunt zingen en spelen vind ik bewonderenswaardig. Vooral het Fields of gold werd heel mooi gebracht. Het afscheidslied met de koren van Jos was ook zeer treffend.
Als collega zal ik hem erg missen. Hij was een echte sfeermaker voor de kinderen en zijn collega's.
Als leerkracht heb ik al meer dan 1000 kinderen in de klas gehad. Sommige kinderen blijven je bij. Anderen vergeet je helaas. Maar als oud-leerlingen hebben Ravèl, Zarin en Safri een bijzondere plaats gekregen in mijn herinnering.
Ik wens ze en Marry en verdere familie heel veel sterkte en heb diep respect voor de manier waarop jullie omgaan met het verlies van Jos.

Als naaste buren zijn ook wij geschokt en verslagen door het verlies van Jos in de 16 jaar dat we naast elkaar wonen hebben wij vele herinneringen aan Jos. hij was kunnen we wel zeggen de spil van de buurt..als er een feest was: hij zette zo een liedje in elkaar voor degene die het feest gaf!
waar we ook altijd om moesten lachen was dat hij een ander 'klok'had als de meeste mensen; s'avonds om uurtje of half 10 het gras maaien of s'nachts nog even op de dwarsfluit oefenen.
ook het makkelijk beginnen met een klus en dan niet afmaken, nee kon best zijn dat er een ander klusje was wat hij dan er tussen door deed!
hij was zeer makkelijk in omgang als er wat was we konden er zeker over praten!
Ook de kermis HK; Los Onderdikos in het water en vuurhuis op zaterdagavond: we kwamen binnen en in zijn zang riep hij : hee Alan en Corrie met een grote grijns, en gewoon weer verder spelen!! en na het optreden bij Jos en Marry of Klaas en Margret 'even' nazitten...(tot het licht werd en de haan begon te kraaien...)

maar vooral voor onze kinderen Michelle en René was het een geweldige buurman, zo hebben hun ook hun verhaal:
René kwam heel graag bij Jos , hij was altijd belangstellend naar hem toe hij dronk limonade met een koekje erbij of als het zomer was een ijsje..en in het klokhuis boven staat er heel veel Playmobil Rene was daar vaak aan het spelen en toen hij een mooi autootje had gekregen met zijn verjaardag had Jos voor hem een bijpassend karretje die hij zo mocht hebben!
ook kwamen ze vaak met vriendjes of vriendinnetjes bij Jos om naar de kippetjes of konijnen te kijken en hij had altijd tijd voor een praatje!!
en als ze een hut o.i.d hadden gemaakt riepen ze Jos en kwam hij bij ons kijken hoe het was geworden..iedereen was welkom!
het was ook niet we gaan naar de buren nee ..we gaan naar Jos..
wij wensen Marry , Ravel Tjeerd , Zarin en Safri heel veel sterkte met dit grote verlies!!!
wij missen hem nu al......
lieve groet, buurtjes nummer 13

ik zal je de 8 jaar bij ons was nooit vergeten,ook dat we uit gingen met het koor,
ik hoop dat je famielie heel veel steun aan elkaar heeft.dat zal NOG WEL EVEN DUREN.
VOOR ONS BLIJFT HET OOK NOG VREEMD 19 AL DE KERSTAVOND,
HET WAS EEN HELE LIEVE MAN,

ALLEMAAL HEEL VEEL STERKTE

HANNY

Een stukje van Sevé persoonlijk.

Beste Jos,

Als fluitist bij Schalmsmart Westwoud heb ik je slechts kort leren kennen als een rasmuzikant die genoot van intuïtieve muzikale invallen.
Ik heb slechts één keer bij je thuis de gelegenheid gehad om duetten met je te spelen jij met de dwarsfluit.
Je had de muziek verdeeld over 5 standaards, dat beeld vergeet ik nooit meer.
De samenwerking was té kort en bij lange na niet voltooid.
Helaas het had niet zo mogen zijn.

Groet Sevé.