Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Lieve Joost, je bent al ruim 35 jaar mijn tandarts. De laatste keer dat ik je zag heb ik bij je gehuild omdat mijn man dit jaar is overleden. Je was heel aardig en geduldig en dat beeld heb ik van je. Je bent veel te jong gestorven en ik wens jouw dierbaren veel moed en sterkte om het leven weer door te leven. Dat is heel moeilijk en zwaar.

Gerdi van den Elzen

Toen wij ruim 28 jaar geleden voor het eerst met onze drie geadopteerde kinderen bij jou in de behandelkamer stonden, wreef je je vergenoegd de handen: Eindelijk weer eens rotte kiesjes bij kinderen trekken, gaatjes vullen en zorgen dat ze niet bang zouden worden van de tandarts. Teveel kinderen hadden door fluor en goed poetsen zulke goede gebitjes, dat er voor jou geen eer meer aan te behalen viel! En het is je gelukt: alle drie bleven ze met veel plezier bij jou komen! Toen al zagen wij de man die later in Nepal en Mongolië met veel plezier kinderen van hun pijn afhielp.
Joost, bedankt voor al de jaren dat wij in jouw praktijk, behalve patiënt ook mens mochten zijn. We zullen je missen.
Dick en Angela Westerbeek

Dag Joost,
Je bent een van de weinige die zo'n hoed en pak aan kan trekken en het ook staat.
Net een week voor je overlijden zat ik nog in je stoel, we moesten samen nog wat in 2020. Nu ben je zo maar weg. Je bent 35 jaar mijn tandarts, je oudste vullingen van toen wilde je nog voor je pensioen vervangen; ze bleven te goed.
Ik zal je missen, je was mijn eerste tandarts die ook nog mens was. Mijn vriendin, ook jouw bovenbuurvrouw, heb je na jaren weer in een tandartsstoel gekregen, mijn dochters zijn na jou nooit meer bang geworden. Mijn oudste dochter heeft zelfs een dag bij je mee gelopen; je hebt haar niet overgehaald, maar het tandarts-beroep had een menselijke diepgang gekregen.
Je ontwikkelingshulp speelde niet alleen in steppen en woestijnen, maar ook dichtbij.
Ik zal je missen.